Οι δικτάτορες είναι απλές πολιτικές μαριονέτες. Δεν αποφασίζουν. Εκτελούν προσταγές άλλων.
Ο πρόεδρος Μουμπάρακ είναι ένας πιστός υπηρέτης των οικονομικών συμφερόντων της Δύσης, όπως ήταν και ο Τυνήσιος Μπεν Αλί.
Σήμερα, το καθεστώς του είναι στο στόχαστρο των διαδηλωτών, αλλά κανονικά, αντί για τη μαριονέτα, ο στόχος θα έπρεπε να είναι αυτός που τη χειρίζεται.
Τα συνθήματα που κυριαρχούν στην Αίγυπτο είναι: «Κάτω ο Μουμπάρακ, Κάτω το καθεστώς». Πουθενά δεν ακούστηκαν αντιαμερικανικά συνθήματα. Η χρόνια και καταστροφική επιρροή της Αμερικής στην Αίγυπτο δεν καταγγέλλεται. Προφανώς, οι ξένες δυνάμεις που δρουν πίσω από το παραβάν, προστατεύονται από το κίνημα διαμαρτυρίας.
Καμία όμως σημαντική πολιτική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει αν οι διαδηλωτές δεν ασχοληθούν και με τις οδυνηρές παρεμβάσεις των ξένων συμφερόντων στη χώρα τους.
Η πρεσβεία των ΗΠΑ στο Κάιρο, αποτελεί μια πολύ σημαντική πολιτική οντότητα, που σε πολλά σημεία υπερκαλύπτει την ίδια την αιγυπτιακή κυβέρνηση. Κι όμως, η εν λόγω πρεσβεία δεν στοχοποιήθηκε ακόμη από τους διαδηλωτές.
Στην Αίγυπτο του 1991, το ΔΝΤ επέβαλε ένα σκληρότατο πρόγραμμα λιτότητας, την εποχή του πολέμου του Κόλπου. Το πρόγραμμα επιβλήθηκε ως αντάλλαγμα για την ακύρωση του τεράστιου χρέους της χώρας προς τις ΗΠΑ, αλλά και τη συμμετοχή της στο πόλεμο κατά του Ιράκ.
Το αποτέλεσμα της «εισβολής» του ΔΝΤ, ήταν η απορύθμιση των τιμών των τροφίμων, οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, και η ανάλγητη πολιτική λιτότητας που οδήγησαν τον λαό της Αιγύπτου στην εξαθλίωση, και την οικονομία της χώρας στο ναδίρ. Η κυβέρνηση όμως του Μουμπάρακ, χαιρετήθηκε ως «ο ιδανικός μαθητής του ΔΝΤ».
Στη Τυνησία, ο ρόλος του Μπεν Αλί ήταν παρόμοιος. Έπρεπε να επιβάλλει τη θανατηφόρα θεραπεία του ΔΝΤ στο λαό του. Μια θεραπεία που κράτησε περισσότερα από 20 χρόνια, και που συνετέλεσε στη πλήρη αποσταθεροποίηση της οικονομίας, μετατρέποντας τους κατοίκους της σε πένητες. Εδώ και 23 χρόνια, η οικονομική και κοινωνική πολιτική της Τυνησίας, καθορίζεται από τη Ουάσιγκτον.
Τόσο ο Μουμπάρακ, όσο και ο Μπεν Αλί, διατηρήθηκαν τόσα χρόνια στην εξουσία, επειδή υπάκουαν στα κελεύσματα και εφάρμοζαν πιστά τις εντολές του ΔΝΤ.
Από τον Pinochet και τον Videla, έως τον to Baby Doc, και τους Μουμπάρακ και Μπεν Αλί, όλοι οι δικτάτορες τοποθετήθηκαν και στηρίχτηκαν από τις ΗΠΑ.
Ιστορικά, στη Λατινική Αμερική κέρδιζαν την εξουσία μέσα από στρατιωτικά πραξικοπήματα που στήριζαν οι Αμερικάνοι. Στη σύγχρονη εποχή, οι δικτάτορες τοποθετούνται στη θέση τους, μέσα από «ελεύθερες και δίκαιες εκλογές», υπό τα βλέμματα της «διεθνούς κοινότητας».
Ένα πρέπει να είναι το μήνυμα προς τους διαδηλωτές της Μ. Ανατολής:
«Οι πραγματικές αποφάσεις παίρνονται στην Ουάσιγκτον. Στο υπουργείο Εξωτερικών, στο Πεντάγωνο, στο Λάγκλεϋ της CIA, στο αρχηγείο της Παγκόσμιας Τράπεζας και στο ΔΝΤ. Θα πρέπει να γνωρίζετε τις σχέσεις των δικτατόρων με τα ξένα συμφέροντα. Ανατρέψτε τις πολιτικές μαριονέτες, αλλά μη ξεχνάτε και τα αφεντικά τους. Το κίνημα διαμαρτυρίας θα πρέπει να εστιάσει την οργή του στη πραγματική πηγή πολιτικής εξουσίας, με ειρηνικές διαμαρτυρίες στην αμερικανική πρεσβεία, στα γραφεία της ΕΕ, και στην αποστολή του ΔΝΤ, και της Παγκόσμιας Τράπεζας».
Η ουσιαστική πολιτική αλλαγή θα επέλθει μόνο εφόσον εκδιωχθεί οριστικά η νεοφιλελεύθερη οικονομική και πολιτική ατζέντα των παραπάνω φορέων.
Εάν το κίνημα της διαμαρτυρίας δεν αντιμετωπίσει το ρόλο των ξένων δυνάμεων, και τις πιέσεις που ασκούν οι «επενδυτές», οι πιστωτές, και τα διεθνή χρηματοοικονομικά κέντρα, η όποια εθνική ανεξαρτησία θα είναι κενό γράμμα. Αν δεν γίνουν τα παραπάνω, το μόνο που θα γίνει θα είναι μια απλή καθεστωτική μεταβίβαση, που θα διασφαλίζει τη πολιτική συνέχεια.
Οι δικτάτορες ανεβαίνουν και κατεβαίνουν. Όταν έχουν απαξιωθεί πολιτικά, και δεν μπορούν πλέον να εξυπηρετούν τους σκοπούς των Αμερικανών χορηγών τους, τότε αντικαθίστανται από κάποιον άλλον παρόμοιο, ο οποίος πολλές φορές στρατολογείται μέσα από τις τάξεις της αντιπολίτευσης.
Στη Τυνησία, η Αμερική ήδη τοποθετήθηκε κατάλληλα. Σκοπεύει να παίξει βασικό ρόλο στο πρόγραμμα «εκδημοκρατισμού» της χώρας, μέσω «ελεύθερων» εκλογών, και να εκμεταλλευτεί τη πολιτική κρίση προκειμένου να αποδυναμώσει το ρόλο της Γαλλίας στη Βόρεια Αφρική.
Στη Τυνησία, η Αμερική ήδη τοποθετήθηκε κατάλληλα. Σκοπεύει να παίξει βασικό ρόλο στο πρόγραμμα «εκδημοκρατισμού» της χώρας, μέσω «ελεύθερων» εκλογών, και να εκμεταλλευτεί τη πολιτική κρίση προκειμένου να αποδυναμώσει το ρόλο της Γαλλίας στη Βόρεια Αφρική.
Η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών παρενέβη τον Ιανουάριο, προειδοποιώντας τους Άραβες ηγέτες ότι θα πρέπει να παραχωρήσουν ελευθερίες στους πολίτες τους, ή να ρισκάρουν με τον εξτρεμιστικό ισλαμισμό.
Όπως έγραψε το πρακτορείο AFP, «Η Αμερική φρόντισε πολύ γρήγορα, να πάει με τη μεριά των καλών…».
Θα μπορέσει τώρα η Ουάσιγκτον να τοποθετήσει κάποιες νέες μαριονέτες;
Αυτό εξαρτάται από το κατά πόσο οι διαδηλωτές θα μπορέσουν να στραφούν εναντίον του εμπρηστικού ρόλου της Αμερικής στα εσωτερικά της χώρας τους.
Και σε μια επίδειξη ειρωνείας, ο πρόεδρος Ομπάμα πρόλαβε να τοποθετηθεί υπέρ των … διαδηλωτών.
Το αποτέλεσμα είναι, πως πολλοί από τους διαδηλωτές και γενικά από όλους όσους απαρτίζουν το κίνημα της αντιπολίτευσης, θεωρούν πως ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι αφοσιωμένος στη δημοκρατία και στα ανθρώπινα δικαιώματα, και ότι στηρίζει το αίτημά τους να απομακρυνθεί ένας σκληρός δικτάτορας, που όμως τοποθετήθηκε στη θέση τους από τις ίδιες τις ΗΠΑ.
S.A.-Global Research
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου