Σαν σήμερα ...

Ένας ηγέτης κάποιων εκατομμυρίων ανθρώπινων ψυχών που η Δύση επιμένει να ονομάζει τρομοκράτες. Ένας άνθρωπος που για χρόνια ηγήθηκε του άνισου πολέμου ενός έθνους, στο οποίο οι μεγάλοι στέρησαν το δικαίωμα της υπόστασης. Το πρόσωπο – σύμβολο του κινήματος για το οποίο πάνω από εκατό έλληνες βουλευτές δήλωσαν ενυπόγραφα τη συμπάθεια και τη συμπαράστασή τους πριν ένα-δυο χρόνια. Ένα από τα αγκάθια της πάντα ελεγχόμενης από το στρατιωτικό κατεστημένο Τουρκίας.

Κάπως έτσι σκιαγραφείται το προφίλ του ηγέτη των Κούρδων, για τον οποίο ολόκληρη η Ευρώπη δεν ήθελε να ξέρει τίποτε. Η παραδοσιακά φιλελεύθερη Ευρώπη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και του διεθνούς δικαίου, επέδειξε το πόσο εύκολα μπορεί να κλίνει ο ζυγός της υπέρ αξιών όπως οι πωλήσεις αυτοκινήτων ή ανάλογα συμφέροντα στη γείτονα χώρα Τουρκία, σε σύγκριση με τις ηθικές και δημοκρατικές αξίες.

 Βροντοφώναξε η δύση ότι κι ο τελευταίος που κοιμάται στο λήθαργο και στην ευδαιμονία ενός αγγελικά πλασμένου κόσμου στον οποίο επικρατεί το ‘’Διεθνές Δίκαιο’’ και δικαιώνονται οι εξωτερικές πολιτικές που βασίζονται σε αρχές, πρέπει επιτέλους να ξυπνήσει. Ως κι ο τελευταίος που τολμά να ξεχνά τη θουκυδίδεια αντίληψη περί διεθνούς δικαίου και του τρόπου επιβολής του, υποχρεώθηκε να επανέρθει στη σκληρή πραγματικότητα. Στην αλήθεια των συμφερόντων και κυνισμού.

Και η Ελλάδα; Η Ελλάδα του ορθολογισμού, των δημοκρατικών αισθημάτων και του φιλότιμου ήταν αυτή που πέτυχε το ακατόρθωτο. Κατάφερε να διαπράξει τόσα ‘’λάθη’’ ώστε να συγκεντρώσει πυρά από κάθε πλευρά. Η πολιτική του κατευνασμού, της φυγής, της διγλωσσίας, του παρασκηνίου και της συμμόρφωσης σε ενδεχόμενες υπερατλαντικές προσταγές ήταν αυτή που μας προσέδωσε το επίτευγμα, αφενός να καταδικάσουμε τον άνθρωπο Οτσαλάν στο να πέσει στα χέρια των διωκτών του, αλλά και αφετέρου να οδηγήσουμε το λαό μας σε πρωτοφανή εθνική ντροπή, που για πολλούς παρουσιάζει αναλογίες με την παράδοση του Ρήγα Φεραίου από την Αυστρία.

Παρά την ορθή επίσημη θέση ότι δεν επιθυμούμε καμιά εμπλοκή της χώρας μας στην υπόθεση, επιτρέψαμε την είσοδο του Οτσαλάν στη χώρα. Αναντίρρητες οι ευθύνες των ανεγκέφαλων θερμοκέφαλων ανθρώπων του παρασκηνίου. Δίχως αμφιβολία τα πρόσωπα αυτά έβλαψαν Ελλάδα και Οτσαλάν. Οι ‘’παράγοντες‘’ αυτοί είτε λόγω αφέλειας είτε σκοπιμοτήτων, οδήγησαν τη χώρα σε ολισθηρά μονοπάτια Παρόλα αυτά δεν έχει νόημα να εστιάσουμε την κριτική μας στους ιδιώτες.

Το ελληνικό κράτος ήταν αυτό που έκανε σκοπίμως ή εξ’ αμελείας τα στραβά μάτια κατά την είσοδο του Οτσαλάν στη χώρα. Το ελληνικό κράτος ήταν αυτό που πανικοβλήθηκε και ήθελε να απομακρύνει τη βραδυφλεγή βόμβα μακριά του, δίχως να αναλογιστεί τις συνέπειες. Το ελληνικό κράτος ήταν αυτό που για μια ακόμη φορά επέδειξε ανεξάντλητα αποθέματα δειλίας και τουρκοφοβίας και ούτε τον συνέλαβε, ούτε τον απέλασε, ούτε του παρέσχε άσυλο, ούτε τον έκρυψε, ούτε καν … συσκέφθηκε.

Η στενή ομάδα που χειρίστηκε την υπόθεση και για ανεξήγητους λόγους δεν συγκάλεσε τα θεσμικά όργανα (ΚΥΣΕΑ, κ.α.), αποφάσισε να οδηγήσει τον Οτσαλάν στην Κένυα. Η ατυχέστατη αυτή επιλογή είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι έγινε απλώς επειδή όλοι τους φάνηκαν παντελώς ανίκανοι. Είναι δύσκολο να πειστεί κανείς ότι δεν μπόρεσαν οι αρμόδιοι να προβλέψουν τις συνέπειες μιας τέτοιες επιλογής και ότι επέλεξαν Κένυα δίχως να δεχθούν εξωτερικές πιέσεις.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν προδιαγεγραμμένα. Νόμιζαν αλήθεια οι κυβερνώντες στην Ελλάδα ότι θα μπορούσαν να φυγαδεύσουν τον Οτσαλάν από την Κένυα, ή γνώριζαν από την αρχή ότι τον οδηγούν στα χέρια των Αμερικάνων και συνεπακόλουθα των Τούρκων. Μήπως εθελοτυφλούσαν μέσα σε κάποιες άτυπες διαβεβαιώσεις της Αμερικής ότι ο Οτσαλάν θα είναι εκεί ασφαλής ή μήπως νόμιζαν ότι μπορούν να μεταφέρουν στο σημερινό κόσμο ένα τέτοιο πρόσωπο κρυφά. Ελάχιστη σημασία έχει τι από όλα αυτά συνέβη. Είτε ανίκανοι είτε υποταγμένοι, αποδείχθηκαν επικίνδυνοι. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η ελληνική πολιτική οδήγησε με τους χειρισμούς της τα πράγματα στο χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα. Αληθινά είναι δύσκολο να σκεφθεί κανείς τι χειρότερο θα μπορούσε να γίνει από αυτό που τελικά έγινε.

Και ενώ ο ελληνικός λαός απέκτησε ένα πρωτοφανές στην ιστορία του συνειδησιακό και ηθικό πλήγμα, οι πολιτικά υπεύθυνοι υπουργοί παραιτήθηκαν με ήσυχη τη συνείδησή τους. Ο προϊστάμενός τους μάλιστα και βασικός πολιτικός υπεύθυνος για τη μελανή αυτή σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ο ακόμη μη παραιτηθείς πρωθυπουργός, προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από την υπόθεση. Οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες μπορεί να έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης, ωστόσο τη συνολική πολιτική ευθύνη και για αυτές δε φέρει άλλος από τον πρωθυπουργό.

Και το πρόβλημα δυστυχώς δεν είναι μονάχα το συγκεκριμένο πρόσωπο. Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία της υποταγής και του ενδοτισμού. Η πολιτική του κατευνασμού και της συνεχούς υποχωρητικότητας, η οποία μας οδηγεί ολοένα και σε δυσμενέστερη θέση. Τα ψευτοδιλήμματα του τύπου ειρήνη ή πόλεμος και η απώλεια κάθε ιστορικής μνήμης στη χώρα που γέννησε την ιστορία. Η πολιτική του προτεκτοράτου που απλά παίζει το ρόλο του άβουλου πιονιού στη σκακιέρα του - ενός πλέον - μεγάλου παίκτη.

Η Ελλάδα βιώνει σήμερα μια εθνική ντροπή που παρόμοιά της δεν υπήρξε και όλοι ευχόμαστε να μην υπάρξει ξανά. Ωστόσο ενός κακού μύρια έπονται. Δυστυχώς για το έθνος μας έρχονται πολύ χειρότερες μέρες. Δεν αρκεί να αλλάξουν οι πολιτικοί, εάν δεν αλλάξουμε πολιτική. Όποιος λαός ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.

 πηγή