Έχουμε αποσπάσει το θαυμασμό των Ευρωπαίων για τον ύψιστο βαθμό ανοχής, τον οποίο επιδεικνύουμε σε μέτρα που συντελούν στην υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου, σε αντίθεση μάλιστα με τις αντιδράσεις που προκάλεσε στην Ιρλανδία η εφαρμογή μέτρων παρόμοιων με τα δικά μας, αλλά και σε αντιδιαστολή με τον ξεσηκωμό μας σε περιστατικά που θα έλεγε κάποιος ότι δεν θα έπρεπε να δημιουργήσουν τόσο θόρυβο.
Και δεν εννοώ μόνον αυτά που είναι απόρροια της οικονομικής κρίσης, αλλά και για την έλλειψη ασφάλειας που αντιμετωπίζει η χώρα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, που μόνον πρόσφατα φαίνεται ότι αφύπνισε τους πολλούς. Ίσως για να βγούμε από το μαντρί, ως «κοινωνία των αμνών», χρειαζόμαστε καθοδηγητές, των οποίων βλάπτονται τα συμφέροντα, για να μας ξεσηκώσουν, αντί αυτό να γίνει αυτόβουλα.
Προ ημερών, ο κ. Τσίπρας χρησιμοποίησε μια φράση που είναι οικεία στους μαρξιστές πολιτικούς αναλυτές, ότι «μια σταγόνα χρειάζεται για να ξεχειλίσει η λαϊκή αγανάκτηση». Να πούμε όμως πρώτα, ότι ο Μαρξ την δανείστηκε από τον Ηράκλειτο (άλλωστε ως γνώστης της αρχαιοελληνικής και λατινικής γλώσσας, η διατριβή του ήταν στον Επίκουρο και τους Ίωνες φιλοσόφους).
Αυτή η σταγόνα ήταν που έκανε τον Ηράκλειτο να διατυπώσει το νόμο της ποιοτικής μεταβολής, κατά τον οποίο το νερό στους 99 βαθμούς εξακολουθεί να είναι νερό, αλλά στους 100 γίνεται ατμός. Αρκεί η αύξηση της θερμοκρασίας κατά ένα βαθμό, και θα επέλθει ποιοτική μεταβολή. Κάτι πολύ λίγο δηλαδή, ασήμαντο, που δεν το λαμβάνεις υπόψη, είναι ικανό να ανατρέψει καταστάσεις.
Πιο παραστατικά το διατύπωσε ο Ευβουλίδης, τον 4ο αιώνα, όταν υποστήριξε πως «κόκκος σταριού ανατρέπει λέμβο». Δεν είναι σόφισμα, διότι και πειραματικά εύκολα μπορεί να αποδειχθεί, ότι ένας κόκκος σταριού αν πέσει σε μια βάρκα μπορεί αμέσως να την ανατρέψει. Πότε; Όταν αδειάζεις στη βάρκα σάκους με σιτάρι και τη γεμίζεις μέχρι το όριό της, μέχρι του σημείου δηλαδή που χρειάζεται να πέσει ένας ακόμη κόκκος, για να ανατραπεί η ισορροπία της. Ή τη γεμίζεις με νερό και χρειάζεται μόνο μια σταγόνα.
Εδώ έγκειται η έλλειψη δράσης από τη «σιωπηλή πλειοψηφία». Για μεγάλο χρονικό διάστημα γεμίζουμε με κόκκους αγανάκτησης, οι οποίοι πληθαίνουν καθημερινά. Κι ενώ φαίνεται ότι αντέχουμε και μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος, έρχεται η στιγμή ενός βίαιου ξεσπάσματος. Του οποίου, επειδή δεν είναι κατευθυνόμενο, δεν μπορούν να προσδιοριστούν οι συνέπειές του.
Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι, οι γείτονες ενός δράστη στυγερού εγκλήματος βεβαιώνουν πως πρόκειται για έναν ήσυχο άνθρωπο, ευγενή, και τίποτε δεν έδειχνε πως ήταν ικανός να διαπράξει μια αποτρόπαια πράξη. Σωστά έκριναν οι γείτονες. Ήταν ήσυχος, αλλά μάζευε κόκκους μέσα του. Τίποτε δεν προμήνυε την έκρηξη, έως ότου φορτώθηκε και έναν μόνον ακόμη κόκκο.
Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν οι πολιτικοί μας, που δυστυχώς δεν διδάσκονται την πολιτική επιστήμη και αγνοούν τα βασικά. Πως ισχύει δηλαδή, ό,τι και με την καλοκαιριάτικη καταιγίδα που έρχεται απρόσμενα, ενώ τίποτε στον ουρανό δεν προμήνυε την έλευσή της.
Η «σιωπηλή πλειοψηφία» δεν διακρίνεται για μονιμότητα συμπεριφοράς, αλλά για αιφνίδιες μεταβολές, που ίσως οδηγούν και σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου