Πρώτο θέμα: Η σύλληψη του Dominique Strauss-Kahn για το βιασμό μιας καμαριέρας ξενοδοχείου. Ένας άνδρας που φημίζεται για τη προοδευτική του προσέγγιση στα οικονομικά, για τη συμπαράστασή του στους φτωχούς του κόσμου, κατηγορείται για το βιασμό μιας Αφρικανής μετανάστριας, μέσα σε μια πολυτελή σουίτα ($3.000 τη βραδιά), σε ένα πανάκριβο ξενοδοχείο, μιας από τις πιο ακριβές γειτονιές του πλανήτη.
Δεύτερο θέμα: Μια σύντομη αναφορά σε ένα από τα φτωχότερα κράτη του κόσμου, τη Δημοκρατία του Κονγκό, όπου σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύει το American Journal of Public Health, μια γυναίκα βιάζεται κάθε ένα λεπτό που περνάει, εν μέσω συγκρούσεων που διεξάγονται για τα πολύτιμα μέταλλα της χώρας. Η φωτογραφία που συνόδευε το άρθρο, έδειχνε μια σειρά από καταταλαιπωρημένες γυναίκες στο νοσοκομείο, απεικονίζοντας το πρόσωπο της γενικευμένης σεξουαλικής βίας. Η φρίκη της φωτογραφίας έδειχνε μακρινή.
Και όμως, λιγότερο από 2 χιλιόμετρα πιο πέρα από εμένα, στη Νέα Υόρκη, ένας από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους της Δύσης βρίσκονταν στο κελί της φυλακής, κατηγορούμενος για βιασμό.
Οι μπλόγκερς της Δύσης δεν έχασαν καθόλου χρόνο για να αναφερθούν σε αυτό που θεωρούν αμερικανικό «πουριτανισμό». Όπως γράψανε, στην Αμερική ανεχόμαστε τα σκάνδαλα που έχουν σχέση με το χρήμα αλλά όχι αυτά που έχουν σχέση με το σεξ.
Ο «μπερμπάντης» Γάλλος έκανε αυτό που κάνουν όλοι Γάλλοι. Έτσι δεν είναι; Η πράξη του όμως είναι βάρβαρη, και αν δεν την αντιμετωπίσουμε ως τέτοια, τότε είναι σαν να συμφωνούμε με τη βαρβαρότητα που υφίσταται και στο μακρινό Κονγκό.
Στον δυτικό μας κόσμο, το χρήμα και η εξουσία μεθάνε τους άνδρες όπως είναι ο DSK, καθώς και άπειρους άλλους, οι οποίοι διαφημίζουν το στάτους τους, χρησιμοποιώντας τις γυναίκες ως καταναλωτικά αναλώσιμα αγαθά. Και εδώ έγκειται η καρδιά του σκότους της Δύσης. Η καπιταλιστική μας μανία με τη κατανάλωση. Η συνεχής επιθυμία του όλο και πιο πολύ, με αποτέλεσμα να βιάζουμε και να λεηλατούμε για να το αποκτήσουμε. Για αυτό, το γεγονός ότι κάποιες πουριτανικές αρχές συνεχίζουν να υφίστανται στην Αμερική, όσο προβληματικές κι αν είναι, μας δίνουν τουλάχιστον τη ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν ηθικοί φραγμοί που θα ελέγξουν τις αρπακτικές και βίαιες καπιταλιστικές μας παρορμήσεις.
Οι εικόνες των bunga bunga πάρτι του Berlusconi, όπου ανήλικες κοπέλες παίζουν το ρόλο επιλογών σε μενού, όπως τα κοκτέιλς και τα πούρα, αναδεικνύουν μια ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα που λίγο απέχει από τη βία. Δεν πρόκειται για χαριτωμένο ηδονισμό ή απελευθέρωση, αλλά για μια σκληρή επιβολή που βασίζεται στο χρήμα και στην ισχύ.
Ο αγώνας ενάντια στη βίαιη επιβολή δεν είναι αγώνας εναντίον κάποιου διεφθαρμένου ή ψυχοπαθή ατόμου, αλλά εναντίον της εξουσίας που το άτομο αυτό αντιπροσωπεύει.
Ο DSK αντιπροσωπεύει την εξουσία που ελέγχει ένα παγκόσμιο σύστημα στο οποίο λίγοι απολαμβάνουν τα προνόμια, και οι περισσότεροι αποτελούν αντικείμενα εκμετάλλευσης. Εν μέρει επειδή υποβλήθηκαν στις νέο- φιλελεύθερες πολιτικές του ΔΝΤ, τα αναπτυσσόμενα κράτη έχουν υποστεί τεράστια ανισότητα, περιβαλλοντική καταστροφή, και εξασθένηση της εργασιακής τους νομοθεσίας.
Το ΔΝΤ δεν αποτελεί ένα δημοκρατικό θεσμό όπου κάθε κράτος μέλος έχει από μια ίση ψήφο. Είναι ένα σύστημα στο οποίο κυριαρχούν τα πλούσια έθνη, τα οποία και το ελέγχουν. Οι συνήθεις νικητές από τις πολιτικές του Ταμείου είναι οι τραπεζίτες, οι επενδυτές, και οι πολυεθνικές. Οι λαοί είναι οι μεγάλοι χαμένοι. Λαοί όπως αυτός του Κονγκό, που δέχεται αφόρητες πιέσεις από το ΔΝΤ για να ιδιωτικοποιήσει τα ορυχεία του, επιτρέποντας στις ξένες πολυεθνικές να λεηλατήσουν τους φυσικούς του πόρους.
Αυτός είναι ο κύριος λόγος της εμφύλιας σύρραξης σε αυτή την αφρικανική χώρα, και των βιασμών που συμβαίνουν με ρυθμό πολυβόλου.
Σε ένα άρθρο της Guardian, με θέμα το ποιος θα αντικαταστήσει τον DSK, γίνεται αναφορά στο πως επιλέγονται οι επικεφαλείς του ΔΝΤ. «Σε μια συμφωνία κυρίων που ανάγεται στις εποχές της ίδρυσης του Ταμείου, και της αδελφής του της Παγκόσμιας Τράπεζας, στη συνάντηση του Bretton Woods το 1944, οι Ευρωπαίοι επιλέγουν τον εκάστοτε διοικητή του ΔΝΤ, και οι Αμερικάνοι αυτόν της Παγκόσμιας Τράπεζας».
Έφτασε όμως ο καιρός να ξεφύγουμε από αυτή τη συμφωνία κυρίων, που πολύ συχνά είναι μια εσωτερική συμφωνία μεταξύ κάποιων που δεν είναι καθόλου κύριοι, και με σκοπό την οικονομική λεηλάτηση των μη εχόντων του κόσμου μας.
Η πλειοψηφία των κατοίκων της γης είναι έτοιμοι να δουν ένα νέο πρόσωπο στο ΔΝΤ, ένα μη Δυτικό πρόσωπο, όπως ο νομπελίστας Ινδός οικονομολόγος Amartya Sen. Η τοποθέτηση του στο πηδάλιο του ΔΝΤ θα έσπαζε μια κακιά παράδοση και θα επανέφερε τη πίστη προς το Ταμείο, καλλιεργώντας μια παγκόσμια κουλτούρα στην οποία η βία κάθε είδους θα ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου