Ψωμί παιδεία ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το '73…

Το σύνθημα αυτό έρχεται πλέον στα χείλη όλων των Ελλήνων, σε όλες τις συναθροίσεις τους, από τη συμμετοχή τους σε διαδηλώσεις μέχρι τη συμμετοχή τους ακόμα και ως θεατών σε παρελάσεις. Το ότι κάποια στιγμή ο λαός θα εξεγειρόταν κατά της στρατιωτικής δικτατορίας, ήταν μαθηματικά βέβαιο. Συμβαίνει παντού και πάντα σε όλα τα ολοκληρωτικά και φασιστικά καθεστώτα. Η ανελευθερία οδηγεί στην λαϊκή έκρηξη. Το Πολυτεχνείο το 1973 υπήρξε η ορατή εκδήλωση της υποφώσκουσας λαϊκής καταπίεσης. Η χούντα, όπως είναι γνωστό και για την ιστορία, δεν κατέρρευσε βέβαια το 1973, αλλά κατέρρευσε εκ των έσω, ένα χρόνο αργότερα και αφού προηγουμένως προκάλεσε την Κυπριακή τραγωδία, περιελθούσα έτσι σε διεθνή απομονωτισμό και πλήρες αδιέξοδο.
Εκείνο όμως που έχει αξία για μας σήμερα, είναι να δούμε τι ...


 ακολούθησε στη συνέχεια, μετά την πτώση της δικτατορίας. Αντί, μετά την πτώση της εφτάχρονης δικτατορίας να  προκύψει ένα νέο δημοκρατικό πολιτικό σύστημα που θα διευκόλυνε την άνοδο στην εξουσία νέων λαϊκών δυνάμεων,…. το παλαιό πολιτικό κατεστημένο, που είχε οδηγήσει προδικτατορικά σε πολιτικό αδιέξοδο, μαζί με τα οικονομικά συμφέροντα που ανδρώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, επανήλθαν στην εξουσία, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του λαού για ουσιαστική παρέμβαση. Έτσι τα παλιά και φθαρμένα πολιτικά πρόσωπα, στην ουσία επανίδρυσαν τα προδικτατορικά κόμματα (με άλλα ονόματα) στα οποία κόμματα ενσωματώθηκαν και κάποια πρόσωπα, φερόμενα ως αγωνιστές του Πολυτεχνείου.
Ταυτόχρονα, το παλιό πολιτικό κατεστημένο, επανέφερε σε ισχύ το Σύνταγμα του 1952 της Βασιλευομένης Κοινοβουλευτικής «Δημοκρατίας» και με δημοψήφισμα (που άλλαξε την Βασιλευομένη σε Προεδρευομένη) και με μια αναθεώρηση αυτού του Συντάγματος, προέκυψε το αναθεωρημένο Σύνταγμα του 1975, το οποίο το 1986, μετατράπηκε σε ενός ανδρός αρχή (πρωθυπουργοκεντρικό).  Όλο αυτό το μόρφωμα, ονομάστηκε «Μεταπολίτευση».
Όσοι γνωρίζουν την ελληνική πολιτική ιστορία είχαν εκφράσει ήδη από το 1975 τις ανησυχίες τους ότι, αργά ή γρήγορα., αυτό το μόρφωμα θα οδηγούσε σε αντιδημοκρατικούς ατραπούς, σε νέα πολιτική κρίση και σε νέο αδιέξοδο. Εμείς ήδη από το 1994 με το βιβλίο «Το τέλος των πρωθυπουργών»  είχαμε προβλέψει επακριβώς τη σημερινή οικονομική κρίση και το σημερινό πολιτικό αδιέξοδο.
Γενικά ολόκληρο αυτό το οικοδόμημα που ονομάστηκε «Μεταπολίτευση», το οποίο επάνδρωσε και καρπώθηκε η επονομαζόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου», τελικά ευτέλισε και το ίδιο το Πολυτεχνείο και απέδειξε ότι εκείνος ο ξεσηκωμός δεν είχε κάποιες στέρεες και προμελετημένες δημοκρατικές στοχεύσεις. Αντίθετα, μεγιστοποιήθηκε στη συνέχεια από τους εκμεταλλευτές εκείνου του αυθόρμητου ξεσηκωμού.
Επόμενο ήταν, όλο αυτό το αντιδημοκρατικό μεταπολιτευτικό θέατρο, να καταλήξει σήμερα να παραδώσει αντισυνταγματικά την εξουσία σε έναν εξωκοινοβουλευτικό δοτό πρωθυπουργό-τραπεζίτη, χωρίς να ερωτηθεί ο λαός, για να αντιληφθεί και ο πλέον δύσπιστος, το πόσο ακριβώς υπολόγιζε η άρχουσα μεταπολιτευτικά γενιά του Πολυτεχνείου τον ίδιο το λαό.  
Εκείνο λοιπόν το γνωστό λαϊκό αίτημα του Πολυτεχνείου, για “Ψωμί παιδεία ελευθερία”, εξακολουθεί να είναι και σήμερα ακόμα πιο πολύ επίκαιρο, γιατί στην πραγματικότητα, ποτέ δεν αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά, αλλά εγκαταστάθηκε μια ιδιότυπη διαπλεκόμενη πολιτικοοικονομική ολιγαρχία και επομένως η χούντα δεν τελείωσε το 73.


πηγή