Μνημόνιο στη χώρα των μνημείων...

Στα είκοσι διαβάζεις ακόμα, εκπαιδεύεσαι, μαθαίνεις μια τέχνη...

Στα τριάντα ψάχνεις για δουλειά,

στα σαράντα υποαπασχολείσαι, ελπίζεις ακόμα, ψάχνεσαι...

στα πενήντα απολύεσαι...

στα εξήντα σού παίρνουν πίσω τη σύνταξη,

στα εβδομήντα είναι πολύ αργά πια για μολότωφ...

ύστερα σου κάνουν έναν... ανασχηματισμό κι αναχωρείς προς τας αιωνίους μονάς-εκεί τουλάχιστον δεν βάζουν ΦΠΑ στην μπουγάτσα...

Φαύλος κύκλος

στο χείλος του γκρεμού...

...ένας χορός ουτιδανών και τιποτένιων εξακολουθεί να κάνει κουμάντο και να «υμνεί της πατρίδας το χαμό»

στο αμήχανο χαμόγελο του βετεράνου που δεν του φθάνει πια η σύνταξή του για τα φάρμακα,

στην οργή του ανάπηρου

που το καροτσάκι σκοντάφτει πάνω στην ασπίδα του κρανοφόρου...

Βιβλίο, σχολικό βιβλίο κομμένο στα τέσσερα, όπως το τσιγάρο των κρατούμενων στις εξορίες, λάβετε φάγετε· τούτο εστί το σώμα μου

ένα τέταρτο βιβλίου για το παιδί

και το νοίκι που δεν μπορεί πια να πληρωθεί.

Μ ε το κρύο φως των προβολέων να ζωγραφίζει λευκά κελλιά στον μαύρο ουρανό και τις σειρήνες να ηχούν σιδερένιες μέσα στη νύχτα, παρελαύνουν με το βήμα της χήνας οι χρηματοπιστωτικοί σύμβουλοι, γαυγίζουν μέτρα

νέα μέτρα, φαιά μέτρα,

κι άλλα μέτρα

***

Στείλε τον νου σου βόλτα στην εξοχή. Κάτω απ' τη γη ξεδιαλέγει ο Ασκληπιός τους σπόρους του. Κάποιο βοτάνι θα 'ναι και για σένα θεραπευτικό,

ή ποίημα

ή ζωγραφιά

ή παρέα φίλων.

Για όλους έχει δώρο ο θεραπευτής γιος του Απόλλωνα να πάρουν μαζί τους επιστρέφοντας σπίτι, φέτος μ' αυτόν τον βαρύ καιρό μέσα στην καρδιά των περισσότερων και των πιο αγαθών ανθρώπων.

Φέτος.

Στοιχειωμένη απ' τους δύο μεγάλους πολέμους η Ευρώπη κοιτάζει πάλι πίσω της και βλέπει τον ίδιον Νόμο του Μόνου

να υπερυψώνει τον εαυτόν του και να τον δοξάζει πάνω απ' τις πλατείες των πόλεων και τα καφενεία των χωριών,

φάε

πιε

και ευφραίνου

με τη ζωή του αλλουνού, τους κόπους του, τα όνειρά του που ατύχησαν (επειδή τα παγίδευσες, κουφάλα!) φάε

με την ασιτία των παιδιών, την ντροπή των γονέων τους, την αγωνία των αγαθών

φάε τους τα αγαθά!

μία και μόνη είναι η εντολή του Νόμου του Μόνου, τι να τις κάνει τις δέκα; Αυτές είναι για τους πτωχούς τω πνεύματι,

αυτούς που τους γαμάς τη δημοκρατία ή τους γαμάς με τη δημοκρατία. Πιάσε τον κλεφτοκοτά και τιμώρησέ τον που δεν έγινε θηρίο

και φάε τον ύστερα ωμόν, βάλε στο Σύνταγμά του την ωμοφαγία! να βλέπει μπάτσο και να κάθεται σούζα, να ακούει Μέρκελ και να κατουριέται, να μυρίζεται τόκο και να γεμίζει ο οισοφάγος του θειάφι.

Ο μέγας ένοχος, ο ανθρωπάκος...

Ο ανθρωπάκος που γκρέμισε τη Βαστίλη. Που είδε τη γη απ' το «Σογιούζ» και τον «Απόλλωνα», ο ανθρωπάκος που έγραψε τον «Αμλετ», εσύ είσαι το άλας της Γης

κι άσε το θηρίο να σου λέει πως εσύ ψήφισες τον Χίτλερ, διότι εσύ τον συνέτριψες.

Ασε τον ηλίθιο να σου λέει ότι εσύ έκαψες τα βιβλία, διότι εσύ τα αντέγραψες και τα έσωσες. Εσύ νικάς, ανθρωπάκο! Εσύ είσαι ο πολίτης.

Μεγάλη υπόθεση.

Εμείς τα ανθρωπάκια είμαστε η μεγάλη υπόθεση της ζωής μας και είθε τριάντα μεραρχίες ποιητών να σκέπουν τα τέκνα μας...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. από enet μοντάζ Γρέκι

sibilla