Αφγανιστάν- Η Ουάσιγκτον (και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί της) είναι αποφασισμένη να διατηρήσει μάχιμες μονάδες στο Αφγανιστάν μέχρι το 2014. Μετά, ελπίζει να δημιουργηθεί μια ισχυρή δημοκρατική κυβέρνηση, η οποία θα είναι σύμμαχος της Δύσης. Τέτοιο πράγμα όμως δεν υπήρξε ποτέ. Γιατί τότε η προσπάθεια; Η απάντηση των Αμερικανών και Αφγανών αξιωματούχων είναι: για να μην επιστρέψει η Αλ Κάιντα!
Περίεργος ισχυρισμός, αφού οι τρομοκράτες ποτέ δεν δυσκολεύτηκαν στο να ...
εξασφαλίσουν κάποιο ασφαλές καταφύγιο. Ο θάνατος του Οσάμα Μπιν Λάντεν στο Πακιστάν διέλυσε την ψευδαίσθηση ότι το Αφγανιστάν είναι απαραίτητο στην Αλ Κάιντα. Τώρα, σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, η οργάνωση του Πακιστάν διαλύθηκε, και τα απομεινάρια της μεταφέρονται στην Αφρική, χωρίς να χρειαστεί μια αμερικανική ή ευρωπαϊκή επέμβαση και κατοχή του Πακιστάν.
Αμερική- Οι ΗΠΑ παραμένουν η πιο ισχυρή χώρα του κόσμου, με την αξιοπιστία τους όμως να έχει πληγεί ανεπανόρθωτα το 2011. Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, που κάποτε αποτελούσε παγκόσμιο πρότυπο, σήμερα μοιάζει ανεπαρκές.
Αν και ελάχιστες είναι οι διαφορές μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων, σπάνια συνεργάζονται (έστω και προσποιούμενα), ακόμη και όταν διακυβεύεται το οικονομικό μέλλον της χώρας.
Την ώρα που τα υπόλοιπα κράτη παίρνουν σκληρές αποφάσεις για τους προϋπολογισμούς τους, και αναθεωρούν τις παραδοσιακές κοινωνικές παροχές, οι Αμερικάνοι πολιτικοί δεν δέχονταν να συζητήσουν καν θέματα όπως αυτό της κοινωνικής ασφάλισης, και της δημόσιας περίθαλψης. Παρόλα αυτά, κάποιοι αρέσκονται στο να ταξιδεύουν στο εξωτερικό και να παραδίδουν μαθήματα οικονομικής πολιτικής στους Ευρωπαίους!
Βαλκάνια- Η περιοχή των Βαλκανίων παραμένει το επίκεντρο της αστάθειας, παρά την κομπορρημοσύνη της Δύσης για τις διπλωματικές και στρατιωτικές της επιτυχίες εκεί. Οι ΗΠΑ, και η ΕΕ ποτέ δεν έκρυψαν τον υποκειμενισμό με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα Βαλκάνια, υιοθετώντας ως πολιτική τους το αξίωμα «οι Σέρβοι πάντα χάνουν».
Η Δύση προσπάθησε να διαλύσει το πολύγλωσσο κράτος στο οποίο κυριαρχούσε η Σερβία, αλλά επιμένει να θέλει την Σερβία να παραμείνει σε ένα αντίστοιχα πολύγλωσσο κράτος υπό την κυριαρχία άλλων. Οι παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και οι εθνοκαθάρσεις από πλευράς Κροατών και Αλβανών, αγνοούνται συστηματικά από την Δύση.
Μετά τον πόλεμο του 1999, οι σύμμαχοι επέτρεψαν στους Σέρβους του Βόρειου Κοσσόβου να διατηρούν τις σχέσεις τους με το Βελιγράδι. Πέρσι όμως, οι εκεί δυνάμεις του ΝΑΤΟ ( KFOR), παραβίασαν την αποστολή τους, αναγκάζοντας τους Σέρβους να υποταχθούν στις αρχές της Πρίστινας, που εκείνοι δεν αποδέχονται.
Μάλιστα οι δυτικοί σύμμαχοι τραυμάτισαν Σέρβους αμάχους, στη διάρκεια καταστροφής των σημείων ελέγχου που είχαν στηθεί για να εμποδιστεί η διέλευση των αξιωματούχων του Κοσσόβου στα σύνορα με την Σερβία. Που είναι λοιπόν η δέσμευση της Αμερικής και της Ευρώπης για την δημοκρατία, και για τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό;
Κίνα-Πολλά άλλαξαν με την κατάρρευση του κομμουνισμού. Ο θάνατος του Μάο, έφερε στο προσκήνιο την προοπτική της Κίνας να αποκτήσει παγκόσμια ισχύ. Από τότε, πολλοί είναι οι αναλυτές που πιστεύουν πως αργά ή γρήγορα, η Κίνα θα παραμερίσει την Αμερική και θα κυριαρχήσει σε παγκόσμιο επίπεδο.
Και αυτό όμως αποδείχθηκε μια ακόμη πλάνη, που διαλύθηκε μέσα στο 2011. Η οικονομία της Κίνας συνέχισε να αναπτύσσεται, αλλά οι φόβοι για τις φουσκωμένες τιμές των ακινήτων, τα αμφίβολα τραπεζικά δάνεια, και τις λαϊκές αναταράξεις, οδήγησαν πολλούς στο να αρχίσουν να πιστεύουν πως η Κίνα πρώτα θα γεράσει, και μετά θα πλουτίσει.
Το Πεκίνο συνέχισε να δρα περίεργα σε διεθνές επίπεδο, με αποτέλεσμα οι γείτονες του να θέλουν περισσότερη συνεργασία με την Ουάσιγκτον, και να προετοιμάζονται στρατιωτικά. Ακόμη και χώρες σύμμαχοι της Κίνας, όπως η Βιρμανία και η Ζάμπια, αποφάσισαν να απομακρυνθούν απ αυτήν. Η Ινδία, που επίσης αναπτύσσεται και αναδύεται, δεν είναι καθόλου φιλική προς την Κίνα. Έτσι, η παγκόσμια κινεζική κυριαρχία μοιάζει πλέον πολύ πιο μακρινή από όσο αναμένονταν.
Αίγυπτος- Για πολλούς Αμερικανούς πολιτικούς, η δημοκρατία αποτελεί την κεντρική ιδέα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ο θάνατος μερικών εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων (βλ. Ιράκ) θεωρείται μικρό σχετικά ως τίμημα, προκειμένου να διεξάγονται εκλογές. Όπως είχε πει κάποτε η Madeleine Albright «… το κόστος αξίζει…».
Βέβαια, ποτέ οι εκλογές δεν ήταν αρκετές για να δημιουργηθεί μια φιλελεύθερη κοινωνία. Δείτε τι συμβαίνει στο «δημοκρατικό» πλέον Ιράκ. Ή στην Αίγυπτο. Το αν θα έρθει ποτέ η πραγματική δημοκρατία στη χώρα, απομένει να το δούμε. Αλλά ακόμη και αν έρθει, οι Κόπτες Χριστιανοί, και οι άλλες θρησκευτικές μειονότητες θα αντιμετωπίσουν ένα επικίνδυνο μέλλον. Η προοπτική ενός ανελεύθερου μετεπαναστατικού συστήματος, στο όνομα της δήθεν δημοκρατίας, είναι και ο λόγος που αρκετοί Σύριοι συνεχίζουν να στηρίζουν το καθεστώς του Άσαντ.
Ευρωπαϊκή Ένωση- Εδώ και δεκαετίες, οι ευρωπαϊκές ελίτ της πολιτικής, της οικονομίας, και της διανόησης, ονειρεύονταν μια ενωμένη Ευρώπη. Ποτέ όμως δεν είδαμε κάποια γενικευμένη λαϊκή στήριξη για το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Οι υπέρμαχοι της χρειάστηκε μάλιστα να αποκλείσουν μερικούς λαούς από το δικαίωμα ψήφου, προκειμένου να περάσουν την Συνθήκη της Λισαβόνας, η οποία μετέφερε τη πολιτική ισχύ στις Βρυξέλλες.
Παρά την επιτυχία τους, το όνειρο των Ευρωπαϊστών κατέρρευσε στη χρονιά που μας πέρασε. Αντί να γίνει η τρίτη μεγαλύτερη δύναμη, που θα ανταγωνιστεί την Κίνα και τις ΗΠΑ, η ΕΕ βρέθηκε να πετάει ευρώ δεξιά και αριστερά, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διασώσει την νομισματική της ένωση. Όλο και πιο απεγνωσμένα συνέδρια γίνονταν, για να εγκριθούν όλο και πιο ακριβές διασώσεις κρατών.
Την ώρα που οι Ευρωπαϊστές επέμεναν για στενότερες πολιτικές σχέσεις, οι λαοί γινόντουσαν πιο σκεπτικιστές. Μέχρι το τέλος του 2011, η ΕΕ έμοιαζε πολύ πιθανότερο να διαλυθεί, παρά να μεταμορφωθεί σε κάποιο υπερεθνικό κράτος.
Βόρειος Κορέα- Με τον επίσημο τερματισμό του κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση, και τον ουσιαστικό τερματισμό του στην Κίνα, η Β. Κορέα παρέμενε ένα από τα τελευταία προπύργια της λενινιστικής μαρξιστικής ιδεολογίας. Για να βρούμε ένα ανάλογα απολυταρχικό καθεστώς, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην ΕΣΣΔ του Στάλιν, στην Κίνα του Μάο, ή στην Αλβανία του Εμβέρ Χότζα.
Πέρσι όμως, η αποκαλούμενη «Λαϊκή Δημοκρατία» απέδειξε ότι πιο πολύ σε μοναρχία μοιάζει παρά σε κομμουνιστική δικτατορία. Το 1994 η εξουσία πέρασε από τον Κιμ Ιλ Σουνγκ, στον γιο του Κιμ Γιονγκ Ιλ. Πριν από τρία χρόνια, ο δεύτερος ξεκίνησε την προετοιμασία της διαδοχής του γιου του, Κιμ Γιονγκ Ουν. Μετά τον πρόσφατο θάνατό του, η διαδικασία αυτή βρίσκεται σήμερα στο τελευταίο στάδιο της.
Όπως στη πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία, έτσι και εδώ βλέπουμε να εμπλέκονται διάφοροι συγγενείς. Και μπορεί ο νεαρός διάδοχος να μην κυβερνά στην πραγματικότητα, αλλά μάλλον θα παραμείνει ως η βιτρίνα για οποιαδήποτε ηγετική ομάδα κυριαρχήσει.
Μακάρι να ζήσετε σε ενδιαφέροντες καιρούς, λέει μια κινεζική κατάρα.
Αυτό ζούμε σήμερα.
Αλλά τουλάχιστον κάποιοι από τους φόβους μας πέθαναν το 2011.
Του Doug Bandow
The National Interest
http://nationalinterest.org/commentary/ten-illusions-shattered-2011-6335?page=show
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου