Παραδέξου ότι είσαι ο πιο άθλιος φίλαθλος στον πλανήτη

(Αν σε πειράζει το “άθλιος”, δες το “φίλαθλος” και προσπάθησε να πάρεις πίστη για μια πιο υγιή φίλαθλη ζωή. Μετά θάνατον...)

 Θεωρητικά, η αφορμή για το συγκεκριμένο “Παραδέξου ότι” είναι η πέτρα που έπεσε στο πούλμαν του Παναθηναϊκού την προηγούμενη Πέμπτη. Θεωρητικά. Πρακτικά δεν είναι. Βασικά δεν υπάρχει αφορμή. Σε μια χώρα, στην οποία οι φίλαθλοι είναι έτοιμοι να βιαιοπραγήσουν κατά αλλήλων ή κατά των παικτών του εχθρού ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ, δεν χρειάζεται αφορμή.
Το ότι είσαι φανατικός με την ομάδα σου δεν είναι πρόβλημα. Στην ίδια χώρα με σένα, υπάρχουν...
ακόμα φανατικοί των κομμάτων που μας έχουν καταδικάσει σε υπανάπτυξη, τύποι που είναι ικανοί να πλακωθούν για χάρη του Σαμαρά, του Βενιζέλου, της Αλέκας, του Αλέξη. Στον ποδοσφαιρικό οπαδισμό θα κωλώσουμε;
Το θέμα λοιπόν δεν είναι ούτε τα λεγόμενα “αρρωστάκια” ούτε ο “στρατός” του προέδρου ούτε όσοι φωνάζουν για την ομάδα τους “μόνο για σένα ζω” και το εννοούν. Το πρόβλημα είναι όλοι οι υπόλοιποι, αυτοί που γεμίζουν ένα μεγάλο γήπεδο. Στα πεσίματα, άλλωστε, μεταξύ οπαδών, 100 από τη μία και 100 από την άλλη πάνε. Κι αυτό ΑΜΑ έχει καλό καιρό. Δεν γεμίζεις ένα ΟΑΚΑ, ένα Καραϊσκάκη, μία Τούμπα με 100 άτομα.
Εσύ που καλείσαι να παραδεχτείς ότι είσαι ο πιο άθλιος φίλαθλος στη Γη, είσαι ο ίδιος που μπορείς να δεις σε super slo-mo το μπουκαλάκι του νερού (στην καλύτερη) να φεύγει από το χέρι σου σε περίπτωση που ο επόπτης, εσκεμμένα ή μη, δώσει ένα οφσάιντ εις βάρος της ομάδας σου. Επειδή το ματς είναι κρίσιμο, επειδή σε πνίγει το δίκιο, επειδή σε πη**άνε στη δουλειά, επειδή βαρέθηκες τη γυναίκα σου, επειδή τα καλοκαίρια έχει καύσωνα στην Αθήνα, εντάξει, δεν είναι και τίποτα ένα μπουκαλάκι. Άλλοι πετάνε φωτοβολίδες με στιλό σημαδεύοντας τα κεφάλια των απέναντι.
Είσαι ο ίδιος που στα ευρωπαϊκά ματς της ομάδας σου, είσαι τόσο μεγάλη ΚΟΤΑ που μια αντίστοιχη στιγμή που η ομάδα σου βιώνει την αδικία (παρεμπιπτόντως, η αδικία και το παράπονο είναι έννοιες βαθιά σπουδαγμένες στην Ελλάδα και ριζωμένες στην ψυχή του Έλληνα γενικά), αντί να πετάξεις το μπουκάλι, θα το πιάσεις και θα πιεις νερό.

Θα κάνεις τη λεγόμενη γαργάρα.

  Συχνά, πολλοί φανατικοί του δυτικού πολιτισμού μετά από καφρίλες και επεισόδια στα ελληνικά γήπεδα σχολιάζουν υποτιμητικά με μεσαιωνικές ατάκες του στιλ “Ουγκάντα γίναμε” και “αυτά ούτε στην Αφρική δεν γίνονται”.  Ας μας στείλουν οι ίδιοι κάποιο βιντεάκι από κάποια “υπανάπτυκτη” χώρα με επεισόδια και γηπεδική συμπεριφορά χειρότερη από αυτή των Ελλήνων αν το θέμα μας είναι να συγκρίνουμε ποιος την έχει μεγαλύτερη (την καφρίλα τουλάχιστον). Δεν θα βρουν. Έτσι δικαιολογείται εμβόλιμα το μέρος “στον πλανήτη” που είδες στον τίτλο του άρθρου.
Και συνεχίζω. Ενδεχομένως να μην φταις εσύ για την ιδιότητα του πιο “άθλιου φιλάθλου”. Μεγάλωσες με 10+ ελληνικές αθλητικές εφημερίδες, μεγάλωσες με τίτλους με πίπες Herb, ειδικά μαντζούνια και διαγωνισμό για τον πιο κεκαλυμμένο πορνοτίτλο στο εξώφυλλο της οπαδο-φυλλάδας. Μάλιστα αρκετοί από αυτούς τους “δημοσιογράφους” έχουν υπηρετήσει ή υπηρετούν την ομάδα της καρδιάς και από πιο επίσημα πόστα. Μέσα τους. Φυσικά υπάρχουν διαβαθμίσεις στο “άθλιος”. Φυσικά οι συγκεκριμένοι “δημοσιογράφοι” ξεπερνούν σε αθλιότητα τους απλούς κάφρους-μισθοφόρους κάθε αθλητικής εταιρίας.
Άσχετο-σχετικό-παρένθεση. Γιατί καλείς με τα συνθήματά σου τον απέναντι (όταν υπήρχε απέναντι) σε σεξουαλικές πράξεις; Γιατί εκδίδεις εξώφυλλα γεμάτα ηδονή για την πίπα που σου πήρε δώρο ο αντίπαλος;
Φυσικά και δεν είσαι υποχρεωμένος να χαίρεσαι με τις νίκες του αντιπάλου. Αιωνίου και μη. Αλλά τι είναι αυτό που σε κάνει να παρακαλάς από μέσα σου να μην πάρει το ευρωπαϊκό ο Ολυμπιακός (άμα είσαι ΠΑΟ και δεν τα βλέπεις καθαρά). Τι είναι αυτό που στροβιλιζόταν στο στομάχι σου την ώρα που κατέβαζε την μπάλα ο Σπανούλης; Γιατί παρακαλούσες να αστοχήσει ο Πρίντεζης;

Τι σημαντικό θα έχανες αν κέρδιζε ο Ολυμπιακός; Θα σε έδιωχναν από τη δουλειά σου; Θα απέβαλαν το παιδί σου από το σχολείο; Θα αρρώσταινε κάποιος που αγαπάς πολύ;

  Όχι, τα γήπεδα, προς Θεού, δεν είναι εκκλησίες. Κάθε φορά που μοιάζουν με μία (είτε επειδή στις κερκίδες φύτρωσαν χιλιάδες παιδάκια από σχολεία είτε γιατί οι οπαδοί στάθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων σε καφρίλα), το θέαμα δεν σου αρέσει. Δεν μου αρέσει. Κάτι λείπει. Γιατί στην Ελλάδα η γραμμή μεταξύ αδρεναλίνης-πάθους-φανατισμού και βίας-ανεγκεφαλοσύνης-μιζέριας δεν είναι δυστυχώς λεπτή και κόκκινη. Είναι ανύπαρκτη.
Οι πιο φωναχτά άθλιοι φίλαθλοι της χώρας θαυμάζουν πολύ τους Άγγλους ομολόγους τους. Αγνοούν μια βασική διαφορά. Οι (πράγματι φανατικότατοι) Άγγλοι οπαδοί δεν θα κάνουν καζούρα στους Άλλους μετά από μια νίκη στην οποία η ομάδα τους ευνοήθηκε απροκάλυπτα. Δεν θα γουστάρουν. Στην Ελλάδα, το θέμα είναι να νικήσεις. Και η απόλυτη ηδονή για τον οπαδό έρχεται ακριβώς όταν η νίκη συνοδεύεται με σαπίλα. Πονάει περισσότερο ο ηττημένος, χαίρεται διπλά ο νικητής. Τα γνωστά προβλήματα όσων κοιτάνε με απόγνωση κάθε πρωί μέσα από το παντελόνι τους.
Εγώ είμαι ΑΕΚ. Της Νέας Φιλαδέλφειας, της Σκεπαστής, του “Ν. Γκούμας”. Έχω δει συνολικά τρία ματς της ΑΕΚ από τότε που μετακόμισε στο ΟΑΚΑ. Ξέρεις γιατί; Γιατί βαριέμαι θανάσιμα την παγωμάρα του ΟΑΚΑ. Και μισώ που απαγορεύεται η μετακίνηση των αντίπαλων οπαδών απέναντι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχω να βρίσω κανέναν.

Δεν νιώθω πια ο πιο άθλιος φίλαθλος του κόσμου. Προχώρησα στην δεύτερη επιλογή. Να ασχολούμαι σπάνια. Μέση λύση δεν υπάρχει.
oneman