“Η Ελλάδα είναι τόπος ευλογημένος”…;

Πόσες φορές στις συζητήσεις που κάναμε στο παρελθόν αναφερόμασταν στην Ελλάδα χαρακτηρίζοντάς την ως τόπο ευλογημένο; Όλοι λίγο-πολύ τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας το είπαμε:”Ζούμε σε ευλογημένο τόπο”. Κάποιοι μάλιστα συμπληρώναμε: “Από εδώ ξεκίνησε ο πολιτισμός” ή άλλοι: “Η Ελλάδα είναι ο ομφάλιος λώρος της γης”.

Όμως τελικά γιατί τα πράγματα δείχνουν οτι ισχύει το αντίθετο; Πώς γίνεται ένας ευλογημένος τόπος να ζει πρωτόγνωρες καταστάσεις, μ’ ένα πνεύμα ανθελληνικό να απλώνεται παντού στην υφήλιο και έναν λαό σε έναν “ευλογημένο τόπο” να έχει χάσει “τ’ αυγά και τα πασχάλια”;

Σήμερα άνοιξα ένα πεπόνι και εντυπωσιάστηκα από τον αριθμό των σπόρων που έφερε. Το πεπόνι αυτό δεν το αγόρασα αλλά το καλλιέργησα στον κήπο μου. Για πρώτη φορά στη...
ζωή μου παρατήρησα τον αριθμό των σπόρων που έχει ένα πεπόνι. Με το μάτι μέτρησα πάνω από 200 σπόρους. Ποτέ στο παρελθόν δεν παρατήρησα τον αριθμό των σπόρων ενός αγοραστού πεπονιού. Αμέσως μετά την παρατήρησή μου και αφού θαύμασα το γεγονός ότι από ένα πεπόνι μπορώ να έχω 150-200 πεπονιές, αναρωτήθηκα γιατί το συνειδητοποιώ τώρα και όχι πριν, όσο αγόραζα το πεπόνι.
Κατέληξα στο εξής:
ήταν η πρώτη φορά που καλλιέργησα πεπόνι και μάλιστα από σπόρο. Το φρόντισα,το πότισα,το κλάδεψα, το μίλησα, το θαύμασα, κουράστηκα, ανησύχησα γι’ αυτό, το έφαγα.
Δεν προσπαθώ να περάσω κάποιο μήνυμα σχετικά με την καλλιέργεια της γης. Η Ελλάδα δεν πρόκειται να στερηθεί από καλλιέργειες και ο πρωτογενής τομέας μόνο με ακραίες εξωγενείς φασιστικές ενέργειες μπορεί να υποστεί πλήγμα στον πρωτογενή τομέα που θά’ χει τρομερό αντίκτυπο στην κοινωνία. Πιστεύω πως τέτοιες μέρες θα έρθουν όμως αρκετά χρόνια αργότερα, όχι τώρα. Το θέμα είναι τι γίνεται με την καλλιέργεια του εαυτού μου.
Είμαι της άποψης πως η Ελλάδα έπαψε να είναι ευλογημένος τόπος εδώ και χρόνια. Έπαψε να είναι από την ημέρα που πρώτος εγώ σταμάτησα να κάνω την απαραίτητη καθημερινή αυτοεξέταση. Αυτό που μοιάζει με το σκάλισμα στην πεπονιά και ντοματιά μου. Κατήντησα τόσο “ρηχός” σε αυτογνωσία που αμέσως μόνον αλαζονεία και παραλογισμός επικρατούσε στην κάθε μου σκέψη και κατά συνέπεια στην συμπεριφορά μου.
Είναι τόσο εύκολο να επιρρίπτω ευθύνες στους άλλους και να φεύγω απ’ το “εγώ” μου και την ανάκρισή του. Μετά δεν μου μένει και τίποτα άλλο  απ’ το να ασκώ κριτική  σε όλους και σε όλα εκτός απ’ τον εαυτό μου.
Θέλω να πιστεύω ότι η κατάσταση που βιώνω μαζί με τους συνανθρώπους, συμπατριώτες μου σήμερα,είναι ένα καλό μάθημα ν’ αλλάξω τρόπο ζωής. Να στρέψω και πάλι το βλέμμα μου στον Θεό και με Την χάρη του ν’ αποκτήσω το κουράγιο να πετύχω μέτρα αυτογνωσίας που θα με κάνουν προσιτό στους συνανθρώπους μου και θα είμαι καλά μέσα απ’ αυτό. Με λίγα λόγια να καλλιεργήσω τον εαυτό μου.
Πώς θα καταφέρω να έχω διάκριση και να συνειδητοποιώ πραγματικά τους κινδύνους που καραδοκούν όταν δεν έχω την διάκριση ν’ αναγνωρίσω τα λάθη μου; Πώς θα βρω την δύναμη και το κουράγιο να διορθώσω κακές πτυχές του εαυτού μου όταν δεν έχω Θεό; Η μήπως είναι λογικό να νοιάζομαι και να τρέχω για τα δάση και τα πουλιά όταν ο γείτονάς μου δεν έχει να φάει και το παιδί του πεινάει;
Λοιπόν θεωρώ οτι ζούμε σε μια κατάσταση διαρκούς ύπνωσης και επιπλέον οτι τα media και τα παραμύθια των αρχόντων είναι παντελώς ανίσχυρα στο να διατηρήσουν την ύπνωση αυτή ενεργή. Αρκεί ένα πράγμα: Να επιστρέψουμε στην αυτοεξέταση και διόρθωση. Στην καλλιέργεια του εαυτού μας. Ο δρόμος είναι ανηφορικός αλλά με κατάληξη σίγουρα την νίκη. Τότε μόνον πάλι η Ελλάδα θα είναι πραγματικά ευλογημένος τόπος. Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που καλλιεργείται “εκ των έσω”. Για να κάνει κανείς υπέρβαση στον φόβο πρέπει να ξέρει ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ!

αιέν αριστεύειν