Παράδειγμα: Δεν έθεσε θέμα επαναδιαπραγμάτευσης στο Eurogroup ο υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας (δηλαδή ποια επαναδιαπραγμάτευση, απλώς διετή επιμήκυνση φέρεται να θέλει να ζητήσει η κυβέρνηση)
γιατί, όπως ο ίδιος είπε, τον προειδοποίησε ο κ. Γιούνκερ ότι αν το τολμήσει θα...
πάρει αρνητική απάντηση.
Μάλιστα!
Αυτό δείχνει πως αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση την διαπραγμάτευση:
Περιμένει μάλλον να μας παρακαλέσουν οι δανειστές να δεχτούμε να μας
προσφέρουν καλύτερους όρους στη Συμφωνία του προηγούμενου έτους. Και για
να συμβεί αυτό πρέπει να δείξουμε καλή στάση εφαρμόζοντας στο ακέραιο
του όρους του Μνημονίου…Μα τότε γιατί έγιναν οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις; Την απαρέγκλιτη εφαρμογή του Μνημονίου θα μπορούσε να το υλοποιήσει μια χαρά και η κυβέρνηση Παπαδήμου, χωρίς μάλιστα να έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος.
Οι εκλογές έγιναν διότι ήταν ηλίου φαεινότερον ότι ο λαός ήταν «στα κάγκελα», δεν αποδεχόταν το Μνημόνιο και τις ερήμην του Συμφωνίες και έπρεπε, βάσει Συντάγματος, να δώσει την δική του εντολή.
Την εντολή την έδωσε και όλοι παραδέχτηκαν ότι στις 6 Μαίου το βασικό μήνυμα της κάλπης ήταν «Όχι στην εφαρμογή της Συμφωνίας που μας οδηγεί σε μεγαλύτερη ύφεση, αποεπενδύσεις, ανεργία, φτώχεια, αυτοκτονίες, διάλυση της κοινωνικής συνοχής».
Τι σημαίνει αυτό; Ότι η κυβέρνηση έχει ΕΝΤΟΛΗ και υποχρέωση αυτή την πολιτική να εφαρμόσει, ότι κι αν λένε ο κ. Γιούνκερ, η κ. Μέρκελ και οι λοιποί δανειστές και εκβιαστές μας. Άλλωστε γνώριζαν προφανώς (ή όφειλαν να γνωρίζουν) και οι τρεις αρχηγοί των κομμάτων της συγκυβέρνησης, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, το κλίμα που υπάρχει στην Ευρώπη.
Και αν πράγματι Ευρωπαίοι και ΔΝΤ δεν δέχονται να αναδιαπραγματευτούν, η κυβέρνηση θα έπρεπε είτε να έχει έτοιμο τολμηρό και αποφασιστικό σχέδιο Β ή να στραφεί και πάλι στον λαό και να ζητήσει ξανά τη γνώμη του αν υπό τις νέες συνθήκες δέχεται την άνευ όρων εφαρμογή του Μνημονίου.
Τα νέα μέτρα που, σύμφωνα με την ειδησεογραφία, ετοιμάζει η κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι θα πέσουν αβάστακτα βαριά στις πλάτες των πολιτών, θα οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, που σημαίνει νέα λουκέτα σε επιχειρήσεις, μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας, κι άλλες αυτοκτονίες και το ποτάμι της κοινωνικής οργής φοβάμαι πως θα ξεχειλίσει ανεξέλεγκτα πολύ νωρίτερα απ’ότι το περιμένουν.
Φυσικά, όσα περί δημιουργίας κλίματος προσέλκυσης επενδύσεων μας λένε, μόνο ως το πλέον σύντομο ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί. Διότι ποιος επενδύει υπό αυτές τις συνθήκες σε μια χώρα που βρίσκεται πρώτη παγκοσμίως υποψήφια προς χρεοκοπία με πιθανότητες 97%; Εκτός αν όταν αναφέρονται σε επενδύσεις εννοούν χαριστικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου…
Υπάρχει ελπίδα; Μπορεί κάτι να αλλάξει; Ναι, αν υπάρξει πολιτική βούληση και η κυβέρνηση αλλάξει γραμμή πλεύσης προς δύο κατευθύνσεις:
Α. Προς ΕΕ, δανειστές, ΔΝΤ: Να απευθυνθεί ξεκάθαρα, διεκδικητικά, με ειλικρίνεια επισημαίνοντας ότι η εντολή του λαού δεν είναι τα γίνει η Ελλάδα Ταιβάν. Ναι στις μεταρρυθμίσεις, την πλήρη αναδιάρθρωση δημόσιου τομέα, την αλλαγή νοοτροπιών και την δημιουργία συνθηκών διαφάνειας, αλλά με πραγματική στήριξη από τους εταίρους. Αυτό σημαίνει και επιμήκυνση και περίοδο χάριτος, ώστε η αποπληρωμή των δανείων να γίνει σταδιακά αφού δοθεί η δυνατότητα να δημιουργηθούν συνθήκες ανάπτυξης, και νέο σχέδιο Μάρσαλ ώστε να χρηματοδοτηθούν αναπτυξιακά σχέδια ανά περιοχή και ανά κλάδο με βάση τις δυνατότητες ανταγωνιστικότητάς τους.
Β. Προς την κοινωνία: Να κερδίσει την προσωρινή ανοχή των πολιτών, με άμεσες εξαγγελίες και υλοποίηση: μέτρων προστασίας των κοινωνικών ομάδων που έχουν πληγεί περισσότερο και αποκατάστασης των αδικιών που έφεραν τα οριζόντια μέτρα, μέτρων προστασίας της εργασίας, των συλλογικών συμβάσεων και κινήτρων για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, μέτρων και κινήτρων ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας. Να στείλει στο σκαμνί επίορκους δημόσιους λειτουργούς (εκλεγμένους και διορισμένους) στέλνοντας το μήνυμα της εκκίνησης μια νέας εποχής.
Και για να είμαι ξεκάθαρος: Πολύ περισσότερα μπορούν να γίνουν, αλλά η πιο πάνω απαρίθμηση στηρίχτηκε μόνο στις ήδη υπάρχουσες δεσμεύσεις, βάση της προγραμματικής συμφωνίας, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.
Αν απλώς συνεχιστεί η εφαρμογή της, καθ’υπόδειξη των δανειστών, πολιτικής απαρέγκλιτης εφαρμογής του Μνημονίου, τότε, να το θυμηθείτε:
το Φθινόπωρο, οι τελευταίες μέρες καύσωνα του Ιουλίου, θα μοιάζουν ιδιαίτερα δροσερές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου