Η μπασκετική νίκη του ΑΠΑΣ... όπως την είδε ο gavros

Tο τριπλό τόλουπ του ΑΠΑΣ
Η διάρκεια έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο σε ό,τι αφορά την ποιότητα ζωής από μία στιγμή που σε εκστασιάζει. Η δεύτερη μπορεί να γίνει ένα μόρφωμα, μία ανάμνηση η οποία δεν είναι καθησυχαστική αλλά που δεν σε αφήνει να προχωρήσεις, που κολλάς στην ίδια θέση επειδή έχεις πάθει ψύχωση με την αναβίωσή της. Η διάρκεια, από την άλλη μεριά, μπορεί να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι θα συμβαίνει για πάντα: το θέμα, βεβαίως σε αυτήν είναι η μηχανική κίνηση. Δηλαδή, να μην προσπαθήσεις να φθάσεις κάπου ψηλότερα από εκείνο που έχεις ήδη καταφέρει.
Το περίεργο είναι ότι τα περισσότερα κηρύγματα έχουν να κάνουν με το πώς οι άνθρωποι πρέπει να κυνηγούν τους στόχους τους, πώς δεν πρέπει να μένουν στάσιμοι. Από την άλλη μεριά, ένας...
συνοικιακός φούρνος δεν έχει μεγάλες προοπτικές και, παρ’ όλα αυτά, ένας συνοικιακός φούρνος είναι ταβάνι από μόνος του. Μπορεί όχι ταβάνι του ιδιοκτήτη, αλλά μίας γειτονιάς. Παιδιών που μεγάλωσαν μαζί του, που τον θυμούνται σε εκείνη τη θέση και που παθαίνουν ένα τετραδιάστατο σοκ όταν το μαγαζί δεν υπάρχει πια. Στον φούρνο στη Φυγαλείας πήγα για πρώτη φορά μόνος μου το 1989, την επόμενη μέρα από εκείνη που η Νέα Δημοκρατία είχε ψηφιστεί πρώτο κόμμα στις εκλογές. Η συνήθεια της βόλτας στον φούρνο ήταν ιεροτελεστία, κάτι που ασφαλώς δεν ίσχυε μόνο για μένα. Από το τσιμπολόι μέχρι να φθάσω στο σπίτι, τις ειδικές νουθέσεις για την αποτροπή του, μέχρι του να κρατήσω τα ρέστα, υπήρχε ένα ψηφιδωτό από κινήσεις οι οποίες τηρούνταν απαρέγκλιτα. Τα μικρά παιδιά μπορούν να δουν ένα κόμικ 147 φορές με την ίδια ενέργεια και την ίδια χαρά που το είδαν την πρώτη φορά. Το μόνο που χρειάζεται, και αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται όντως, είναι να τους αρέσει.
Από την άλλη μεριά, ό,τι και να γράφεις δεν μπορείς να αποσοβήσεις να υπάρξει διάρκεια και μία μόνο στιγμή που θα σε κάνει να εκστασιαστείς. Δεν είναι, ωστόσο, ανώφελο. Διότι οι δύο καταστάσεις μπορούν να συνδεθούν και η πρώτη να ξεκινήσει από τη δεύτερη. Αν η δεύτερη υπάρξει, μετά τη χαρά της νίκης, η επικράτηση μετατρέπεται σε επιτυχία. Και η επιτυχία έχει πολλούς πατεράδες. Οι επιθυμίες γίνονται μία χιονοστιβάδα, από ανθρώπους που θεωρούν, δικαίως ή αδίκως, ότι έχουν μερίδιο στην επιτυχία. Δεν υπάρχει, βεβαίως, πιο κακός σύμβουλος. Η στιγμή που όλοι πρέπει να βρουν μέσα τους τη ματαιότητα της κατάστασης και να διεκδικήσουν την επανάληψη της ικανοποίησης ως προσωπική κάλυψη μέσα στο σύνολο, είναι ακριβώς εκείνη που όλοι βρίσκουν μέσα τους μία μίζερη αθανασία, ζυγίζουν τις προσφορές τους για το ποιος είχε μεγαλύτερη προσφορά και διεκδικούν όλο και περισσότερα, για να διαπιστωθεί, κάθε στιγμή, ότι όποτε συμβαίνει αυτό το εγχείρημα καταρρέει, χειρότερα από πύργος άμμου στον φουρτουνιασμένο Άη Δημήτρη.
Πριν από τρεις μέρες, ο ΑΠΑΣ τα Φανάρια νίκησε 71-64 τον Πανναξιακό για να προκριθεί για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια στο Final 4 των Κυκλάδων, που θα βγάλει ομάδα για τα μπαράζ στη Γ’ Εθνική. Την αμέσως προηγούμενη χρονιά ο ΑΠΑΣ είχε χάσει από τον Πανναξιακό στο Final 4, ενώ το 2012 τον είχε νικήσει ξανά. Φέτος τον άφησε έξω από εκείνο και πήρε τη θέση του. Μπορεί να πάει στα πλέι οφ για τη Γ’ Εθνική, όπως έκανε το 2012, μπορεί και να μην πάει. Αυτό μπορεί να πει κάποιος ότι είναι διάρκεια. Και γνωρίζοντας περιγραμματικά καταστάσεις από το τι μπορεί να συμβαίνει σε μία ομάδα αυτής της τοπικής κοινωνίας, τα συγχαρητήρια για εκείνους που κώφευσαν ηθελημένα μπροστά σε παράλογες απαιτήσεις και ηθελημένες διαταγές είναι αναγκαία.
Η ίδια η νίκη είναι διαφορετική από εκείνη που επετεύχθη δύο χρόνια πριν, σε ένα δραματικό πραγματικά παιχνίδι, η ένταση του οποίο θα αρκούσε για να αναγγελθεί έναρξη ειρηνοπραξιών στην Κριμαία. Ο ΑΠΑΣ έφθασε κάπου την προηγούμενη τριετία: το 2011 είχε χαλάσει τη φιέστα του Πανναξιακού, αν και δεν τον είχε εμποδίσει να φθάσει στο Final 4. Η ίδια ομάδα, όπως είχα γράψει στη στήλη το 2012, είχε κάνει βήματα προόδου. Δεν θα μπορούσα να έχω πιο μακρινή σχέση από το συγκεκριμένο πρωτάθλημα- και αυτή έχει να κάνει με την εντοπιότητα. Μπορώ, όμως, να αναγνωρίζω ότι αυτό που συμβαίνει στον ΑΠΑΣ λέγεται «διάρκεια». Και είναι σπουδαίο αγαθό. Είναι σημαντικό το να είσαι «εδώ», γενικώς, για χρόνια, αν και έχουν υπάρξει στιγμές που έχεις αμφιβάλλει για αυτό, αν και δεν ήθελε κάποιος μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα να δικαιολογήσει την παρουσία σου. Η διάρκεια μοιάζει με τη συνήθεια και ίσως είναι σε ένα βαθμό, αλλά ας μη λησμονείται το εξής: εκείνοι που παίζουν μπάσκετ το κάνουν επειδή θέλουν. Το ίδιο το παιχνίδι είναι πολύ διασκεδαστικό, όταν παίζεται στον δρόμο μπορεί να γίνει μία μορφή κινησιογόνου γκράφιτι, ακόμα και από εκείνους που δεν ξέρουν να το κάνουν καλά. Οι ζυμώσεις μέσα στο παιχνίδι, ο τρόπος που η ροή εμφανίζεται, που οι καταστάσεις αλλάζουν, η χημεία, η βαρύτητα, τα μαγνητικά πεδία, η αδρεναλίνη και η τεστοστερόνη, η πρωτογενής ροπή προς τα βασικά του (κάθε) παιχνιδιού. Οι άνθρωποι που έπαιξαν το παιχνίδι, πιθανότατα να ένιωσαν στο τερέν μία ή περισσότερες από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζώης τους. Είναι απλώς θαυμάσιο και αξίζει τον κόπο: ο χώρος και ο χρόνος αλλάζουν, τα τελευταία δευτερόλεπτα ενός παιχνιδιού που θα κριθεί στο σουτ δημιουργούν περισσότερη ανυπομονησία και από την παράδοση ενός ραβασακιού στο κορίτσι που κάθεται στο μπροστινό θρανίο, τη μάνα των παιδιών σου για αυτήν την εβδομάδα, και όταν η μπάλα βρίσκεται στον αέρα από ένα σουτ-προσευχή, τη βλέπεις να πετάει και ο χρόνος μεταβάλλεται και είναι σαν το τριπλό τόλουπ μίας πατινέζ (αλλά λίγο πιο αργό), σε μία στιγμή που εύχεσαι να μην πέσει κάτω ή να μην χάσει την ισορροπία της, για να συγχρωτιστεί η πραγματικότητα με τον ερωτισμό που σου δημιούργησε το (αναγκαίο, αφού υπάρχει στο πρόγραμμα) ρίσκο της. Όπως, όμως, στο καλλιτεχνικό πατινάζ είναι όλα στο πρόγραμμα και η βαθμολόγηση μίας πτώσης δεν είναι τόσο μεγάλη όσο θέλεις να φαντάζεσαι, έτσι και το μυστικό με την μπάλα, ακόμα και στο τελευταίο σουτ, είναι ότι πάει εκεί που τη στέλνεις.
Όμως όχι: μέσα μας νιώθουμε ότι η μπάλα πάει εκεί που θέλει εκείνη. Αλλά σε βάθος χρόνου μπορούμε να την κάνουμε να πάει, όχι εκεί που τη στέλνουμε αλλά, εκεί που θέλουμε να τη στείλουμε.

gavros.gr