Δελτίο Τύπου της Γραμματείας Νάξου του ΠΑΜΕ για τη χθεσινή 24ωρη Απεργία

Η Γραμματεία Νάξου του ΠΑΜΕ χαιρετίζει τους απεργούς εργάτες και εργάτριες, τους νέους και τις νέες, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους αυταπασχολούμενους, τη φτωχή αγροτιά που συμμετείχαν στην απεργία και στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ.

Χαιρετίζουμε ιδιαίτερα το Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων και Επισιτισμού Νάξου, τη Λαϊκή Επιτροπή Κωμιακής και τους μαθητές της Β’ τάξης του Γενικού Λυκείου Τραγαίας που συμμετείχαν στην απεργία και τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και απηύθυναν χαιρετισμό.  

Με τη σημερινή συμμετοχή τους στην απεργία έστειλαν μήνυμα αντίστασης στην ένταση της αντεργατικής πολιτικής και απόρριψης των μέτρων που γενικεύουν τη φτώχεια και παγιώνουν την εξαθλίωση.

Κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και επιχειρηματικοί όμιλοι να μην αισθάνονται ήσυχοι. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ την πάλη μας απέναντι στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει.

Καλούμε τους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς να δώσουν με την ακόμα μεγαλύτερη οργάνωση τους στα σωματεία, άμεση και μαχητική απάντηση στις συνθήκες της σύγχρονης σκλαβιάς που μας προετοιμάζουν. Να τσακίσουμε το κλίμα της αδράνειας και της ηττοπάθειας που σπέρνει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Κεντρική ομιλία 27.11.2014

Πανηγυρίζουν αυτές τις μέρες οι τραπεζίτες, οι κεφαλαιοκράτες, η κυβέρνηση, όλοι μαζί οι εκμεταλλευτές του λαού, γιατί οι τράπεζες πέρασαν με επιτυχία το στρες – τεστ. Πανηγυρίζουν και σχεδιάζουν νέο κύκλο κερδοσκοπίας, πέφτουν σαν τις ύαινες πάνω στο λαό για να γεμίσουν με χρήμα τα σεντούκια τους, απαιτώντας από όλους εμάς, με το μαστίγιο και με το καρότο, συνεχείς θυσίες και προσδοκίες στο μακρινό μέλλον. Μέχρι τότε πρέπει να μάθουμε να ζούμε με ψίχουλα, με τα ελάχιστα και να παραιτηθούμε από κάθε αξίωση κάλυψης των απωλειών σε εισοδήματα και δικαιώματα, από το δικαίωμα για μια αξιοπρεπή ζωή με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Ξέρουμε ότι ο αγώνας για την ώρα είναι πολύ σκληρός και άνισος. Έχουμε απέναντί μας ένα συνασπισμένο και ισχυρό αντίπαλο και το κίνημά μας δεν είναι ακόμα όσο πρέπει έτοιμο και ισχυρό. Μπορούμε, όμως, να φτάσουμε το κίνημά μας, τη συμμαχία μας, σε αυτό το ύψος. Μπορούμε να κερδίζουμε καθημερινά πολλές μάχες, μικρές και μεγάλες σε κάθε χώρο. Μπορούμε να περάσουμε στην αντεπίθεση.

Δεν κάνουμε πίσω ούτε βήμα, όσες θυσίες κι αν χρειαστούν.

• Δε δεχόμαστε να ζούμε με τα ψίχουλα.
• Δεν αποδεχόμαστε το ρεαλισμό της υποταγής και της μοιρολατρίας.
• Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να ζήσουμε μια ζωή με δικαιώματα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας και τις δυνατότητες του καιρού μας. Αυτό που χρειάζεται είναι να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας.

Σας καλούμε όλους μαζί, με ψηλά το κεφάλι να μπούμε στη μάχη, να μην υποχωρήσουμε, να συνεχίσουμε το δρόμο που έχουμε χαράξει κλείνοντας τα αυτιά μας στις σειρήνες του συμβιβασμού, του δήθεν ρεαλισμού. Να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, κοντά στις αγωνίες των εργαζομένων, κοντά στις ανάγκες τους, στην οργάνωση τους. Γιατί εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε γερή υποδομή για να πάει το εργατικό κίνημα παραπέρα. Και υποδομή σημαίνει μαζικό Σωματείο, ριζωμένο στους τόπους δουλειάς, που θα νοιάζεται για όλους τους εργαζόμενους, που θα έχει στις γραμμές του νέους και νέες, μετανάστες που τραβάνε τα πάνδεινα, γυναίκες που υποφέρουν από τη διπλή εκμετάλλευση και καταπίεση.

Σημαίνει δυνατό, μαζικό σωματείο με δημοκρατική λειτουργία, με συμμετοχή των μελών του στη δράση, με δραστηριότητες για όλα τα προβλήματα που βασανίζουν τις εργατικές οικογένειες, με συνεχή παρέμβαση στους χώρους δουλειάς, σύγκρουση με την εργοδοσία, το κράτος και τους μηχανισμούς τους και αταλάντευτη υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων. Δε θέλουμε Σωματεία μηχανισμούς, αλλά μάχιμες δυνάμεις στον αγώνα για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης.

Γιατί εμείς όλοι μαζί και ο κάθε ένας χωριστά πιστεύουμε στα λόγια του Βάρναλη. «Κι 'αν είν’ ο λάκκος σου βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς.»

Εργαζόμενοι-ες, άνεργοι-ες, συνταξιουχοι, νεοι και νεες,

Η αναπτυξη που επικαλουνται, η ανακαμψη της οικονομιας που αναφερουν και επιδιωκουν δεν είναι για ολους, δεν αφορα εμας. Είναι για τους επιχειρηματικούς ομίλους, για τη μεγαλοεργοδοσία. Είναι η διάσωση και κυρίως η ενίσχυση της κερδοφορίας τους.  Για τους εργαζόμενους, για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού πρέπει να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις. Δηλαδή να ολοκληρωθεί η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και να συμπιεστούν ακόμη πιο χαμηλά οι μέσοι μισθοί, να ολοκληρωθεί η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, δηλαδή η επιβολή νέου ασφαλιστικού συστήματος στα μέτρα τους. Η ανάκαμψη θα φέρει νέες, πιο άγριες συνθήκες ζωής και επιβίωσης.

Η διασφάλιση και ο πολλαπλασιασμός των επιχειρηματικών κερδών, η πολιτική γραμμή που ευνοεί τους λίγους πάει χέρι χέρι με την εξαθλίωση, με τις συνθήκες πτώχευσης για τους πολλούς, πάει χέρι χέρι με τις αναφλέξεις εντάσεων και πολέμων στην περιοχή μας και σε όλον τον κόσμο. Δεν υπάρχουν κοινά συμφέροντα. Δεν υπάρχει κοινή γραμμή που συνδέει τα συμφέροντα μας με αυτά των βιομηχάνων. Ο πλούτος τους, προϋποθέτει τη φτώχεια μας.

Το τελευταίο διάστημα συναγωνιστές και συν/στριες, παρακολουθούμε έναν ανούσιο διαγωνισμό προσφοράς ψίχουλων και υποσχέσεων που τάζουν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση. Πλειοδοτούν σε ψίχουλα και αόριστες υποσχέσεις, προσπαθούν να αποκτήσουν προβάδισμα για το ποιος μπορεί να ξεγελάσει καλυτέρα το λαό προσφέροντας του αέρα-κοπανιστό. Είναι καυγάς που βρίσκεται μακριά από τις αγωνίες και τις ανάγκες μας.  Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει! Δε γίνεται για το συμφέρον μας. Είναι καυγάς που γίνεται για τα μάτια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Για το ποια πολιτική δύναμη στη φάση της ανάκαμψης μπορεί να αποτελέσει εγγύηση για να προωθήσει τα συμφέροντα τους.

Το εργατικό-λαϊκό κίνημα πρέπει να βγει δυναμικά, διεκδικητικά. Να μην αποδεχτεί πως η δική του φτώχεια, η παγίωση της ζωής του με τα ελάχιστα, αποτελεί μέρος της λύσης για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Κριτήριο για τον κάθε ένα από εμάς πρέπει να είναι η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του και όχι τα όρια πείνας και εξαθλίωσης που μας ζητιάνε να αποδεχτούμε. Η αποδοχή της μισής ζωής θα φέρει νέα δεινά, θα προκαλέσει ντόμινο νέων ανατροπών στο λαϊκό εισόδημα, στις εργασιακές σχέσεις.

Είναι καθήκον μας να αντισταθούμε στο «ρεαλισμό» των ορίων αντοχής της οικονομίας που έχουν οι προτάσεις της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι οποίες προσαρμόζουν τις απαιτήσεις μας στις ανάγκες του κεφαλαίου. Μας λένε ότι αν δεν υπάρχουν τα αφεντικά, αν δεν υπάρχει κερδοφορία, δε θα μπορούμε να ζήσουμε, θα καταστραφούμε. Γι αυτό πρέπει να προασπιστούν τα συμφέροντα τους και η κερδοφορία τους. Εμείς όμως λέμε ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αφεντικά. Ότι ο παραγωγός του πλούτου είμαστε εμείς και σε εμάς πρέπει να επιστραφεί. Τα στοιχεία των ελβετικών τραπεζών που ήρθαν στο φώς της δημοσιότητας  για την Ελλάδα είναι χαρακτηριστικά του πλούτου που μας κατακλύζει και ποιοι τον αρπάζουν. Τα στοιχειά δείχνουν πως το 1% ενισχύθηκε την περίοδο της κρίσης. Και πιο συγκεκριμένα πως το πλουσιότερο 1% των Ελλήνων κατείχε το 2000 το 54,1% του πλούτου, το 2007 το 48,6%, ενώ το 2014 το 56,1%. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε την τεράστια κερδοφορία πριν την κρίση, το συσσωρευμένο πλούτο στις ξένες τράπεζες.

Αλλά πιο ζωντανό είναι το παράδειγμα στον κλάδο του τουρισμού σήμερα. Είναι ενδεικτικό για το πώς μοιράζεται η πίτα των κερδών ανάμεσα στους μεγαλοξενοδοχους και τους επιχειρηματίες του κλάδου με τους εργαζόμενους. Εργαζόμενοι που τα τελευταία χρόνια βρεθήκαν να εργάζονται με τσακισμένους μισθούς και σμπαραλιασμένες τις εργασιακές σχέσεις, με 5μηνα, με συμβάσεις της μιας μέρας, ενοικιαζόμενοι. Και όμως απ’ όλη αυτή τη βαβούρα που σηκώθηκε για τις επιτυχίες του ελληνικού τουρισμού και τα κέρδη που είχε συνολικά η οικονομία, οι εργαζόμενοι δεν πήραν τίποτα. Ούτε καν ψίχουλα. Να τι σημαίνει ανάκαμψη.

Συναδ/φοι-ες

Τα αιτήματα που πρέπει να βάλει σήμερα το εργατικό-λαϊκό κίνημα πρέπει να είναι επιθετικά, να στέκονται στην αναπλήρωση των απωλειών και να ακουμπούν πάνω στις σύγχρονες ανάγκες μας. Τέτοια αιτήματα για να μπορούν να σταθούν και να θεμελιωθούν πρέπει παράλληλα να συνδέονται με αμφισβήτηση των δεσμεύσεων και των πολιτικών της ΕΕ, των μνημονίων, της μη αποδοχής του χρέους που δε δημιουργήσαμε εμείς.

Δε μπορούμε να είμαστε συνεχεία με την πλάτη στον τοίχο. Δε μας αξίζει. Πληρώσαμε την ανάπτυξη, πληρώνουμε με αιματηρές θυσίες και την κρίση του συστήματος τους, τη σωτηρία της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Δε θα πληρώσουμε και την ανάκαμψη, την αλματώδη διόγκωση των κερδών τους.

Συνάδελφοι-σες,

Δεν βγαίνει τίποτα με την ατομική προσπάθεια, με το σιχτίρισμα, την κλάψα, με την ανάθεση ευθυνών. Δε μπορεί η λύση να έρθει ουρανοκατέβατη περιμένοντας να μας λύσει το πρόβλημα η όποια κυβέρνηση θα προκύψει από ενδεχόμενες μελλοντικές εκλογές. Δε μπορούμε να δίνουμε χώρο και χρόνο, να καθυστερούμε την απάντηση μας στριμωγμένοι στη γωνία.

Είναι αδιέξοδος ο δρόμος αν περιμένουμε να βγάλει κάποιος άλλος “το φίδι από την τρύπα”. Δεν βγαίνει τίποτα με τον φόβο. Η εμπειρία έχει δείξει ότι όποιος φοβάται θα κυνηγού να προλάβει τη ζωή του. Ο άνεργος τώρα δεν μπορεί να λέει “εγώ κοιτάζω τη δουλειά μου” γιατί δεν έχει. Ούτε αυτός που δουλεύει, γιατί και αυτός είναι προσωρινός. Τώρα κανένας μας δεν μπορεί να λέει “κάθομαι ήσυχα γιατί ενδιαφέρομαι για τα παιδιά μου”. Γιατί τώρα αποφάσισαν τα παιδιά μας να τα κάνουν σκλάβους στους βιομήχανους, στους επιχειρηματίες. Τα χρησιμοποιούν για να διώχνουν τους πατεράδες και τις μανάδες τους από τη δουλειά επειδή κοστίζουν περισσότερο.

Συναγ/στες-τριες

Ήρθε η ώρα να ακουστεί η δική μας φωνή! Η φωνή της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού που σήμερα βασανίζεται.

Όλοι μαζί μπορούμε! Να βάλουμε τέρμα στις δυσκολίες που προκαλεί η ανεργία! Να μην ανεχτούμε τις συνθήκες της σύγχρονης εξαθλίωσης!

Κανένας εργαζόμενος σήμερα, κανένας άνεργος δε μπορεί μόνος του να αντιμετωπίσει τη φτώχεια και την ανεργία.  Σήμερα αξιοποιούν το θέριεμα της, για να μας εκβιάζουν ακόμα περισσότερο. Για να δουλεύουν οι εργαζόμενοι ακόμα πιο φθηνά, να είναι πρόθυμοι να κάνουν ακόμα μεγαλύτερες εκπτώσεις στα δικαιώματα τους. Την αξιοποιούν ώστε οι άνεργοι που περιμένουν στη γωνία για μια θέση εργασίας να είναι έτοιμοι να αποδεχτούν την εργασιακή ζούγκλα, τα αθλία προγράμματα απασχόλησης με την κακοπληρωμένη εργασία, την 3ήμερη και 4ήμερη δουλειά με κουτσουρεμένα μεροκάματα και δικαιώματα.

Εδώ και τώρα αποφασιστικά, δυναμικά να απαιτήσουμε την κάλυψη και την επιδότηση όλων των ανέργων για όσο διαρκεί η ανεργία. Σήμερα επιδοτείται μόλις το 10% των ανέργων. Να γενικευτεί η προστασία σε όλους τους ανέργους. Να αυξηθεί το επίδομα ανεργίας στα 600 ευρώ. Το διάστημα της ανεργίας να αναγνωρίζεται ως συντάξιμος χρόνος χωρίς επιβάρυνση των ανέργων. Να σταματήσει το σκλαβοπάζαρο των προγραμμάτων απασχόλησης, της ενοικίασης, της κακοπληρωμένης εργασίας, της δουλειάς με ημερομηνία λήξης, το σύγχρονο δουλεμπόριο. Να διευρυνθεί συνολικά το πλέγμα προστασίας τους παντού! Στα χρέη, στις συγκοινωνίες, στην ψυχαγωγία, στις διακοπές. Να μην αφήσουμε σπίτι ανέργου αλλά και εργαζόμενου να μείνει χωρίς ρεύμα ή να βγει σε πλειστηριασμό.

Σε κανέναν δεν πρέπει να επιτρέψουμε να τσακίζει την αξιοπρέπεια των ανέργων. Να δυναμώσει η αλληλεγγύη. Ο άνεργοι δεν είναι παράσιτα. Δε φταίνε για την ανεργία. Παράσιτα είναι αυτοί που μας πετούν στην ανεργία. Και εκεί πρέπει να στρέψουμε τα βέλη μας. Να βροντοφωνάξουμε πως δε μπορούμε να ζούμε σαν σύγχρονοι σκλάβοι!

Εργαζόμενοι-εργαζόμενες,

Να σταματήσουμε την αρπαγή του μόχθου μας, τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος! Να διεκδικήσουμε ουσιαστικές αυξήσεις παντού, στους μισθούς και στις συντάξεις. Είναι στο χέρι μας. Εξαρτάται από τους αγώνες μας, από την οργάνωση μας, από την πιστή στο δίκιο μας.

Τα τελευταία επίσημα στοιχεία είναι αμείλικτα. Αποδεικνύουν την επιδείνωση στη ζωή της εργατικής οικογένειας. Πάνω από το 1/3 του πληθυσμού επιβιώνει με εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 30% των μισθωτών παίρνει μισθό κάτω από τα 600 ευρώ μεικτά. Ένας στους τέσσερις μισθωτούς εργάζεται με μερική απασχόληση. Την ιδία στιγμή καλπάζει η ανασφάλιστη «μαύρη» εργασία η οποία φτάνει στο 36% πανελλαδικά. 850.000 εργαζόμενοι πληρώνονται με καθυστέρηση από έναν ως δώδεκα μήνες.

Αν δεν αντιδράσουμε, αν δεν αντισταθούμε η επίθεση στους μισθούς θα έχει και συνεχεία. Από αυτό το βήμα καλούμε όλους τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και στον Ιδιωτικό τομέα, να βρίσκονται σε διαρκή επιφυλακή! Να μην επιτρέψουμε τα σχέδια για γενική καθίζηση και εξίσωση όλων των μισθών στα κατώτερα επίπεδα που προβλέπει ο νόμος, δηλαδή στα 586 ευρώ. Θέλουν να μας εξισώσουν όλους στη φτώχεια!

Να απαιτήσουμε εδώ και τώρα την υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης με επαναφορά στα 751 ευρώ για όσους αμείβονται με τον βασικό μισθό. Σε καμία περίπτωση δε λέμε πως αυτός ο μισθός ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες μας. Δε συμβιβαζόμαστε με τα λίγα. Γι αυτό λέμε πως αποτελεί την ελάχιστη βάση για διαπραγματεύσεις, για νέες αυξήσεις.

Παράλληλα να διεκδικήσουμε την επαναφορά των κατώτερων κλαδικών μισθών στα επίπεδα του 2009. Να καταργηθεί το αίσχος της ηλικιακής διαφοροποίησης στους μισθούς. Κανένας εργαζόμενος να μην εργάζεται χωρίς συλλογική σύμβαση, κανένας εργαζόμενος να μη βρίσκεται εκτεθειμένος στα νύχια της εργοδοσίας. Να καταργηθούν άμεσα όλοι οι αντεργατικοί νόμοι που τσακίζουν τις συλλογικές συμβάσεις.

Να καταργηθεί το άθλιο καθεστώς των ατομικών συμβάσεων που σπάει την ενότητα μας, σπρώχνει συνεχώς προς τα κάτω τους μισθούς και τα δικαιώματα μας. Να αποκατασταθούν οι σταθερές εργασιακές σχέσεις. Να μπει φραγμός στην ευελιξία της εργασίας, στη μερική δουλεία, στην εκ περιτροπής εργασία που αποτελεί πλέον τον κανόνα στις εργασιακές σχέσεις. Δε μπορούμε να ζούμε με μίση ζωή. Όσοι κλαψουρίζουν ή τρομοκρατούν ότι αυτά δε γίνονται, πρέπει να απομονωθούν. Το οκτάωρο και οι άλλες κατακτήσεις έγιναν με θυσίες.

Συναγωνιστές-στριες,

Από πολύ νωρίς έχουμε προειδοποιήσει την κυβέρνηση πως οποιαδήποτε νέα παρέμβαση στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα είναι ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ. Να μην τολμήσουν να ακουμπήσουν τα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα! Είναι αίτια πολέμου γιατί επιδιώκουν την πλήρη απαλλαγή του κράτους και των εργοδοτών από τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Με πρόσχημα τη βιωσιμότητα των ταμείων στοχεύουν σε νέες μειώσεις ως και κατάργηση στις συντάξεις, νέες αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης, πρόσθετες ριζικές περικοπές σε υγεία και πρόνοια.

Η επίθεση που προετοιμάζουν κατά της Κοινωνικής Ασφάλισης, μας αφορά όλους, εργαζόμενους ή συνταξιούχους, νέους ή παλιούς ασφαλισμένους, γυναίκες, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες. Θίγουν τους πάντες! Δεν πρέπει να επιτρέψουμε τις εγκληματικές συνέπειες στη ζωή μας, στη ζωή των παιδιών μας.

Η αποδοχή της επίθεσης, η μη απάντηση ή οι χλιαρές αντιδράσεις σημαίνουν επιστροφή της εργατικής τάξης και του λαού δεκάδες χρόνια πίσω. Να δουλεύουμε δηλαδή χωρίς προστασία, εκτεθειμένοι στον επαγγελματικό κίνδυνο και όταν βγαίνουμε καταϊδρωμένοι και κατάκοποι από την παράγωγη να μην έχουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε αξιοπρεπώς.

Εδώ και τώρα να διεκδικήσουμε την κάλυψη όλων των απωλειών που υπήρξαν τα προηγούμενα χρόνια.  Κατώτερη σύνταξη 600 €, άμεση επαναφορά, της 13ης και 14ης σύνταξης. Να απαιτήσουμε την πλήρη κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων και των παροχών.  Τα έχουμε πληρώσει και με το παραπάνω! Να απαιτήσουμε την κατάργηση όλων των αντασφαλιστήκαν νόμων και των εφαρμοστήκαν νόμων που επηρεάζουν την Κοινωνική Ασφάλιση και τις συντάξεις. Να μπει τέρμα στη μαύρη ανασφάλιστη εργασία.

Συνάδελφοι, σες

Να στείλουμε μήνυμα σε μεγαλοεργοδοσία, κυβέρνηση, κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό ότι είμαστε όρθιοι, ακούραστοι, ανίκητοι για να υπερασπιστούμε τη ζωή και το μέλλον των παιδιών μας. Ότι δε μας αρκούν τα ψίχουλα αλλά διεκδικούμε τη ζωή μας ολάκερη.

Σηκώνουμε ψηλά τις σημαίες του αγώνα, της μάχης, βέβαιοι ότι θα ξημερώσει η μέρα όπου οι εργάτες θα κάνουν το όνειρο πραγματικότητα.

Εργατιά μπροστά τώρα μια γροθιά

Γκρέμησε μνημόνια και αφεντικά