Ρε συ Παυλάκι, κάνε μας την χάρη και μην λες κοτσάνες. Σε ακούει και κόσμος που μπορεί να πάθει εγκεφαλικό ή να πνιγεί καθώς τρώει ή πίνει.
Πού το είδες το λιοντάρι, ρε πουλάκι μου; Δεν έτυχε ποτέ να δεις κάνα ντοκιμαντεράκι με την ζωή και δράση των λιονταριών..
Κάτσε να σου πω, για να μαθαίνεις.Το λιοντάρι, φιλαράκι, είναι όλη μέρα ξάπλα και ανάσκελα. Ξεκουράζει την κορμάρα του.
Σαν έρθει η ώρα, το κόψει η πείνα και χτυπήσει το καμπανάκι της επιβίωσης, σηκώνεται…
Τεντώνει την κορμάρα του, τινάζει την χαίτη του και με βήματα αργά και σταθερά κατευθύνεται στο να εντοπίσει την λεία του.
Στην συνέχεια, και αφού εντοπίσει τον στόχο-θήραμα, τρέχει, το αρπάζει και το ξεσκίζει (το μνημόνιο).
Έτσι, φίλε Παύλο, ξηγιέται το λιοντάρι.
Αν σε περίπτωση το θήραμα-στόχος έχει το σθένος και πολεμήσει, τότε και το λιοντάρι δίνεται στην μάχη ολοκληρωτικά! Πισωγύρισμα δεν υπάρχει στο «λεξικό» του λιονταριού.
Θα παλέψει για την νίκη μέχρις εσχάτων (Η ταν ή επί τας)
Αυτός λοιπόν είναι ο τρόπος του λέοντα.
Άκου τώρα και τον τρόπο του απόγονου του δεινοσαύρου (καθώς λέγεται).
Αυτός ο απόγονος δεν είναι άλλος από την γνωστή μας κότα.
Η κότα λοιπόν ολημερίς γυρνά, κακαρίζει και τσιμπολογά ότι βρει εύκαιρο..
Σαν της την πέσει η αλεπού και η νυφίτσα η πονηρή, τότε η κότα τρέχει και χοροπηδά πέρα δώθε, πάνω κάτω. Την άμοιρη την κότα την στριμώχνει η πονηρή νυφίτσα και της πίνει το αίμα.
Οι άλλες κότες, εν τω μεταξύ, κοιτάζουν τρομαγμένες, παγώνουν και περιμένουν την σειρά τους να χοροπηδήσουν πριν γίνουν και αυτές αιμοδότες της νυφίτσας.
Τώρα, ρε συ Παύλο, πες μου ειλικρινά, τι σου θυμίζει περισσότερο ο Αλέξης;
Την κότα ή το λιοντάρι;
Επίσης, αν δεν σου κάνει κόπο, θα ήθελα να μου πεις ποιος μοιάζει με νυφίτσα; (Αντικειμενικά πάντα).
Καθώς και ποιος σου έρχεται στο μυαλό, κοιτώντας τις άλλες κότες;
Αν θες βοήθεια στην απάντηση, πάρε αυτή του κοινού. Είμαι σίγουρος πως το κοινό θα σε συμβουλεύσει σωστά.
Γεια σου Παυλάκη, να είσαι καλά εσύ, αλλά καλύτερα οι υπόλοιποι Ισπανοί.
Υ.Γ Την άλλη φορά, θα σου μιλήσω για τα χρυσόψαρα και την μνήμη τους.
Πού το είδες το λιοντάρι, ρε πουλάκι μου; Δεν έτυχε ποτέ να δεις κάνα ντοκιμαντεράκι με την ζωή και δράση των λιονταριών..
Κάτσε να σου πω, για να μαθαίνεις.Το λιοντάρι, φιλαράκι, είναι όλη μέρα ξάπλα και ανάσκελα. Ξεκουράζει την κορμάρα του.
Σαν έρθει η ώρα, το κόψει η πείνα και χτυπήσει το καμπανάκι της επιβίωσης, σηκώνεται…
Τεντώνει την κορμάρα του, τινάζει την χαίτη του και με βήματα αργά και σταθερά κατευθύνεται στο να εντοπίσει την λεία του.
Στην συνέχεια, και αφού εντοπίσει τον στόχο-θήραμα, τρέχει, το αρπάζει και το ξεσκίζει (το μνημόνιο).
Έτσι, φίλε Παύλο, ξηγιέται το λιοντάρι.
Αν σε περίπτωση το θήραμα-στόχος έχει το σθένος και πολεμήσει, τότε και το λιοντάρι δίνεται στην μάχη ολοκληρωτικά! Πισωγύρισμα δεν υπάρχει στο «λεξικό» του λιονταριού.
Θα παλέψει για την νίκη μέχρις εσχάτων (Η ταν ή επί τας)
Αυτός λοιπόν είναι ο τρόπος του λέοντα.
Άκου τώρα και τον τρόπο του απόγονου του δεινοσαύρου (καθώς λέγεται).
Αυτός ο απόγονος δεν είναι άλλος από την γνωστή μας κότα.
Η κότα λοιπόν ολημερίς γυρνά, κακαρίζει και τσιμπολογά ότι βρει εύκαιρο..
Σαν της την πέσει η αλεπού και η νυφίτσα η πονηρή, τότε η κότα τρέχει και χοροπηδά πέρα δώθε, πάνω κάτω. Την άμοιρη την κότα την στριμώχνει η πονηρή νυφίτσα και της πίνει το αίμα.
Οι άλλες κότες, εν τω μεταξύ, κοιτάζουν τρομαγμένες, παγώνουν και περιμένουν την σειρά τους να χοροπηδήσουν πριν γίνουν και αυτές αιμοδότες της νυφίτσας.
Τώρα, ρε συ Παύλο, πες μου ειλικρινά, τι σου θυμίζει περισσότερο ο Αλέξης;
Την κότα ή το λιοντάρι;
Επίσης, αν δεν σου κάνει κόπο, θα ήθελα να μου πεις ποιος μοιάζει με νυφίτσα; (Αντικειμενικά πάντα).
Καθώς και ποιος σου έρχεται στο μυαλό, κοιτώντας τις άλλες κότες;
Αν θες βοήθεια στην απάντηση, πάρε αυτή του κοινού. Είμαι σίγουρος πως το κοινό θα σε συμβουλεύσει σωστά.
Γεια σου Παυλάκη, να είσαι καλά εσύ, αλλά καλύτερα οι υπόλοιποι Ισπανοί.
Υ.Γ Την άλλη φορά, θα σου μιλήσω για τα χρυσόψαρα και την μνήμη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου