Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποδείχτηκε μια καλοστημένη απάτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξούσε να γίνει εκφραστής της λαϊκής δυσαρέσκειας με σκοπό να λειτουργήσει σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και αγανάκτησης. Στα πρώτα χρόνια των μαζικών κινητοποιήσεων ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση μέσω των μνημονίων, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να ενσωματώσει ή και να καπελώσει πολιτικές κινήσεις, συνελεύσεις γειτονιάς, και γενικά εγχειρήματα αντίστασης, μόνο και μόνο για να δημιουργήσει ερείσματα και σημεία αναφοράς στην πορεία αναρρίχησής του προς την εξουσία. Με αντιμνημονιακή ρητορική καλλιέργησε την αυταπάτη ότι το σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης εξωραΐζεται, και ότι με τις κατάλληλες πολιτικές είναι εφικτή η επιστροφή στην εποχή του πασοκικού ευδαιμονισμού. Λειτούργησε έτσι καταλυτικά στην παθητικοποίηση και στον εγκλωβισμό του κόσμου μέσα σε εκλογικές αυταπάτες και λογικές ανάθεσης. Έδωσε παράταση ελπίδας σε ένα χρεωκοπημένο σύστημα που καταδικάζει ολόκληρους πληθυσμούς στην πείνα και την εξαθλίωση. Όπως είπε και ο Ιταλός μεγαλοβιομήχανος Ανιέλι:
«Σήμερα στην Ιταλία, μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η μόνη που μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές της Δεξιάς».
«Σήμερα στην Ιταλία, μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η μόνη που μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές της Δεξιάς».
Με τους σαλτιμπάγκους του ΠΑΣΟΚ και τον ακροδεξιό εσμό του Σαμαρά να έχουν εκπληρώσει τον ρόλο τους με τις δύο επονείδιστες πρώτες συμφωνίες-μνημόνια, έρχεται τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ακροδεξιοί της ΑΝΕΛ να αποτελειώσουν ότι άφησαν όρθιο οι προηγούμενοι, με ένα τρίτο ακόμη πιο επαχθές μνημόνιο. Όμως, ακόμη και έτσι, για να το περάσουν όσο πιο ανώδυνα γινόταν, παραμύθιαζαν το κόσμο ότι διαπραγματεύονταν σκληρά με τους Ευρωπαίους, ενώ στην πραγματικότητα παζάρευαν τους όρους συνθηκολόγησης σ' ένα πόλεμο που δεν διεξήγαγαν ποτέ. Γιατί η κυβέρνηση ουδέποτε αμφισβήτησε την παραμονή της Ελλάδας στο μπλοκ της Ε.Ε., κάτι που φάνηκε πολύ γρήγορα με την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη. Η δέσμευση απέναντι στις προεκλογικές της υποσχέσεις, το δήθεν σκίσιμο των μνημονίων, ήταν μία δημαγωγική χίμαιρα που παραμερίστηκε μπροστά στις απαιτήσεις της εγχώριας και διεθνούς κυριαρχίας.
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου δεν ήταν παρά ένας τακτικός ελιγμός τον οποίο δεν πίστεψαν ούτε οι ίδιοι οι εμπνευστές του. Στην καλύτερη περίπτωση, ήθελαν να κερδίσουν κάποιες μικροπαραχωρήσεις και τίποτα παραπάνω. Όμως, η καθολική επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα κατέδειξε μια κοινωνική δυναμική με πολλαπλά και, ίσως, και αντιθετικά σημαινόμενα. Η άρνηση αυτή εκφράστηκε μέσα σε ένα βαρύ κλίμα εκβιασμών και τρομοκρατίας, και ήταν ένα βροντερό ΟΧΙ στα μέτρα φτωχοποίησης και εξαθλίωσης, χωρίς ενδοιασμούς και περιστροφές.
Κατόπιν, σε μία απίστευτη διαστροφή της λογικής, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξέλαβε το ΟΧΙ σαν εντολή για ένα νέο μνημόνιο! Μπροστά λοιπόν στην νέα συμφωνία, που όχι μόνο μονιμοποιεί την ανέχεια αλλά την εντείνει, έχουμε και άλλα παρελκόμενα, καθόλου αμελητέα. Η εξαέρωση της ελπίδας και της προσδοκίας που το προηγούμενο διάστημα είχαν φέρει ένα κλίμα αισιοδοξίας έδωσαν την θέση τους στην απογοήτευση. Μία κοινωνία που οδηγείται στην περιθωριοποίηση, από την οποία εν πολλοίς απουσιάζουν τα ενοποιητικά στοιχεία της ταξικής συνείδησης και αλληλεγγύης και όπου η συλλογικοποίηση αποτελεί ακόμη ζητούμενο, μία κοινωνία λαβωμένη και ταπεινωμένη είναι εύθραυστη και ευάλωτη, είναι ικανή για το χειρότερο αλλά και για το καλύτερο.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, καλούνται πάλι οι εργαζόμενοι να πληρώσουν το τίμημα της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Οι μόνοι που θα επωφεληθούν από τα νέα μέτρα είναι οι τράπεζες και οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Τα μέτρα αυτά συνεχίζουν το δρόμο της παραπέρα παράδοσης των λιγοστών πια προνοιακών δομών στο ιδιωτικό κεφάλαιο και οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια τα πληβειακά κοινωνικά στρώματα.
Τον πακτωλό χρημάτων θα τον πάρουν πάλι οι τράπεζες. Από τα 85δις που υποτίθεται ότι θα εκταμιευτούν, τα 47δις δίνονται πίσω στους πιστωτές για την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων, τα 25δισ για την ανακεφαλοποίηση των τραπεζών και τα υπόλοιπα θα πάνε στην κάλυψη του εσωτερικού δανεισμού του κράτους. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μια προηγούμενη ανακεφαλαιοποίηση, το ελληνικό κράτος δανείστηκε και έδωσε πάλι 26δις, ενώ σήμερα η χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών δεν υπερβαίνει τα 2δις!... Στην ουσία την ρευστότητα των τραπεζών την εγγυάται ο μόχθος των εργαζόμενων και το αίμα των ανέργων.
Κάτι ανάλογο θα συμβεί με τα κόκκινα δάνεια και τους πλειστηριασμούς, αφού θα είναι ένας έμμεσος τρόπος να βάλουν χέρι στις καταθέσεις, μιας και για να σώσει κάποιος το σπίτι του θα εξαργυρώσει ό,τι ψίχουλα αποταμίευσης τού έχουν απομείνει. Με τα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια, στην ουσία θα δούμε την συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, με το κλείσιμο και την εξαγορά των χρεωμένων επιχειρήσεων, και παράλληλα βέβαια τις μαζικές απολύσεις και την δημιουργία νέων οικονομικών μονοπωλίων.
Το μεγάλο στοίχημα, όμως, του νέου πακέτου μέτρων είναι το ασφαλιστικό. Το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό ολοκληρώνει τον κύκλο των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων και έρχεται να βάλει ταφόπλακα στην κοινωνική ασφάλιση και τις συντάξεις. Έχουμε, λοιπόν, συνοπτικά: κατάργηση του ΕΚΑΣ και των επικουρικών, περικοπές στις αναπηρικές, σύνταξη στα 62 μόνο μετά από 40 χρόνια εργασίας και μειωμένη στα 67 με 15 χρόνια εργασίας, ενοποίηση των ταμείων, διάλυση του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης, ελάφρυνση ή και απάλειψη των εργοδοτικών εισφορών, καθιέρωση της ιδιωτικής ασφάλισης.
Για μια γενιά που σήμερα βιώνει την μαζική ανεργία, η ανταμοιβή μετά από έναν εξαντλητικό εργασιακό βίο είναι ουτοπία. Με λίγα λόγια, με βάση τις ισχύουσες εργασιακές συνθήκες, - με βασικό μισθό 590 ευρώ και 510(για τους κάτω από 25), την γενικευμένη μερική απασχόληση, την μαύρη εργασία, την άμισθη εργασία μέσω προγραμμάτων του ΟΑΕΔ, τα voucher κλπ.- κανένας νέος σήμερα εν πρόκειται να πάρει σύνταξη. Γι' αυτό κιόλας, απώτερος στόχος είναι η καθιέρωση της εθνικής σύνταξης στα 390 ευρώ!
Το τρίτο μνημόνιο ισοπεδώνει όποια ψήγματα κράτους πρόνοιας έχουν απομείνει. Ήδη, τα νοσοκομεία είναι υπό κατάρρευση, τα σχολεία υπολειτουργούν και οι υπόλοιπες προνοιακές δομές έχουν διαλυθεί. Μιλάμε για μία ζοφερή πραγματικότητα που την συνθέτουν η στέρηση, η αγωνία, η ανασφάλεια και η απελπισία.
Ένας κλάδος που δεν μένει ούτε αυτός έξω από το χορό των προαπαιτούμενων είναι και οι αγρότες. Με τα νέα μέτρα, η συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού θα επιταχυνθεί. Ο διπλασιασμός της φορολόγησης, η κατάργηση του ειδικού καθεστώτος για το πετρέλαιο, η εξίσωση των ασφαλιστικών εισφορών με αυτές του ΟΑΕΕ θα έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους παραγωγής. Κι όλα αυτά σε έναν πληθυσμό που πραγματικά συνθλίβεται από την φτώχεια, που συνωστίζεται στις λαϊκές την ώρα κλείνουν για να τα πάρουν φθηνότερα, ή που οι κάδοι απορριμμάτων έχουν μετατραπεί σε τροφεία σίτισης. Αυτοί που θα επωφεληθούν από την νέα βίαιη προλεταροποίηση του αγροτικού κόσμου, θα είναι τα αγροτοδιατροφικά καρτέλ, οι μεγαλοσχηματισμοί του κλάδου, αλλά και οι διάφοροι έμποροι και μεσάζοντες.
Για τα νησιά που επιβιώνουν ακόμη λόγω του τουρισμού, η ραγδαία αύξηση του ΦΠΑ στο 23% δεν καταργεί ένα προνομιακά καθεστώς, αλλά το μεταφορικό ισοδύναμο, που σημαίνει μεγάλη επιβάρυνση για τους εργαζόμενους που ήδη πλήττονται δραματικά από την κρίση. Και αυτό γιατί τα αφεντικά του τουρισμού, για να εξασφαλίσουν απρόσκοπτα τον προσπορισμό τους, έχουν εξαχρειωθεί εντελώς. Σε εστιατόρια και ξενοδοχεία το 3ευρώ την ώρα είναι πλέον καθεστώς, οι ώρες εργασίας ατελείωτες, οι υπερωρίες απλήρωτες, οι συνθήκες τραγικές. Στα μεγάλα σούπερ μάρκετ του νησιού οι 4ώρες συμβάσεις και οι μισθοί πείνας είναι ο κανόνας. Ο τουριστικός παράδεισος της ξενοιασιάς και της χαλάρωσης που διαφημίζουν οι δήμοι, η περιφέρεια και οι εργοδοτικοί φορείς συντηρείται από τα εργασιακά κάτεργα που στήνουν μικρά και μεγάλα αφεντικά.
Η γενική απεργία που καλεί σήμερα η ξεπουλημένη ΓΣΕΕ, αυτοί δηλαδή που συντάχθηκαν με το ΝΑΙ της σκληρής λιτότητας και που καλούν σε απεργίες για την τιμή των όπλων, με αποτέλεσμα να έχουν απαξιώσει πλήρως αυτό το μέσο ως αγώνα, είναι απλά η αφορμή. Και θα πρέπει να γίνει η απαρχή για τον κόσμο της αντίστασης για ένα αγώνα ο οποίος θα θέσει πραγματικά ζητούμενα για την ρήξη και την ανατροπή.
Είναι πλέον επιτακτικό ακόμα και για την επιβίωσή μας να συλλογικοποιήσουμε τις δυνάμεις μας μέσα από μια ενότητα προσδιορισμένη ταξικά και κοινωνικά, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας μαχητικά, να εναντιωθούμε αποφασιστικά στον κοινωνικό όλεθρο που επιβάλουν η εξουσία και η ντόπια και υπερεθνική ελίτ.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου