«Είναι κοινή για όλους η τύχη στον πόλεμο. Και ο σφαγέας σφαγιάζεται…»
Όμηρος
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε σ’ ένα μόλις χρόνο να ξεπεράσει τις προσδοκίες ακόμη και του πιο ξιπασμένου οπαδού του νεοφιλελευθερισμού. Μπορεί το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ να έβαλε κάτω από τη βάση στο κυβερνόν κόμμα για την περσινή διαπραγμάτευση με την υπερεθνική ελίτ, σίγουρα όμως αν βαθμολογούσαν τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα του έβαζαν άριστα. Η ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας με το μικρό αριστερό πρόσημο αναρριχήθηκε στην εξουσία με μια δημοσκοπική υπεροχή που οικοδομήθηκε πάνω στο καπέλωμα, την εκμετάλλευση και, τέλος, τον αφοπλισμό της κοινωνικής δυναμικής των αγώνων της προηγούμενης περιόδου. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε μια πολύτιμη εφεδρεία για το σύστημα: Ολοκλήρωσε απρόσκοπτα –μέχρι τώρα- αυτό που ο ακροδεξιός εσμός του Σαμαρά δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να επιβάλει, δηλαδή τις βάρβαρες πολιτικές κοινωνικής λεηλασίας. Παράλληλα, λειτούργησε σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης για τη συσσωρευμένη κοινωνική οργή και περιχαράκωσε τη διαμαρτυρία μέσα στις ατραπούς του κοινοβουλευτισμού και της εκπροσώπησης. Με αυτό τον τρόπο απενεργοποίησε την όποια δυναμική, ενίσχυσε την παθητικοποίηση και τις λογικές ανάθεσης. Έδωσε, έτσι, παράταση ζωής σ’ ένα ηθικά καταρρακωμένο και απαξιωμένο πολιτικό σύστημα.
Η λυσσαλέα επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι ντόπιοι βαρόνοι του κεφαλαίου αλλά και το πολιτικό προσωπικό της ελληνικής και υπερεθνικής ελίτ ενάντια στην παρούσα κυβέρνηση, δεν είναι επειδή οι τελευταίοι αποτελούν καμιά πραγματική απειλή, ίσα-ίσα μια χαρά εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Ο αληθινός τους στόχος είναι ο εκφοβισμός και η υποταγή της κοινωνίας και η δαιμονοποίηση οποιασδήποτε εναλλακτικής προσέγγισης στην κρίση ή, κυρίως, στον καπιταλισμό. Στην πραγματικότητα, μαίνεται ένας άγριος πόλεμος ενάντια στην κοινωνία, την φύση, τους εργαζόμενους και οποιαδήποτε κατάλοιπα κοινωνικού κράτους υπάρχουν ακόμη. Πρόκειται για μια ολοκληρωτική επίθεση ενάντια στην αντίληψη ότι ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος πρέπει, έστω και εν μέρει, να αναδιανέμεται και να καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες.
Η κατάρρευση και η χρεοκοπία του ασφαλιστικού συστήματος είναι αποτέλεσμα της συστηματικής λεηλασίας του από το κράτος μεταπολεμικά. Εν συντομία: Το 1950, με ειδική νομοθετική ρύθμιση, όλα τα ασφαλιστικά ταμεία υποχρεώθηκαν να καταθέτουν άτοκα τα αποθεματικά τους σε ειδικό λογαριασμό στην Τράπεζα της Ελλάδος. Τα χρήματα αυτά που είχαν πληρώσει οι εργαζόμενοι από τις τσέπες τους διατέθηκαν για να χρηματοδοτηθούν με χαμηλότοκα ή και άτοκα δάνεια οι βιομήχανοι, οι κατασκευαστικές εταιρείες και οι εφοπληστές (θαλασσοδάνεια) στο όνομα της ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας.
Όταν πλέον τα ελλείμματα διογκώθηκαν, τα ταμεία για να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους άρχισαν να δανείζονται από τις τράπεζες με υψηλό τόκο (25%) ενώ ξεκίνησε και το τζογάρισμα των αποθεματικών τους στο χρηματιστήριο. Παράλληλα, το κράτος φρόντισε να χαριστούν οι οφειλές των μεγάλων επιχειρήσεων με νόμους και ευνοϊκές ρυθμίσεις. Στο όνομα λοιπόν της σωτηρίας του ασφαλιστικούς συστήματος, σήμερα επιχειρείται για άλλη μια φορά η κατάργηση του κοινωνικού του χαρακτήρα.
Είναι η πολλοστή φορά που το κράτος προχωράει στη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, τις περισσότερες φορές χωρίς να το καταφέρει λόγω των κοινωνικών αντιδράσεων. Οι συνθήκες, από την εποχή του Γιαννίτση ή του Λοβέρδου πριν κάποια χρόνια, έχουν αλλάξει πολύ. Μιλάμε, σήμερα, για εφιαλτικά νούμερα ανεργίας, ιδίως ανάμεσα στους νέους, τεράστια αύξηση της επισφαλούς εργασίας, τρομακτικές μειώσεις στους μισθούς και μια οικονομική ύφεση που σαν αποτέλεσμα έχουν να μειωθούν οι εισφορές στα ταμεία. Αν, μέσα σε όλα αυτά, προσθέσουμε την αποσάθρωση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που έχει συντελεστεί τα προηγούμενα χρόνια με βάση τις δεσμεύσεις απέναντι στους δανειστές, τότε ο νόμος Κατρούγκαλου το μόνο που επικυρώνει είναι ένα προνοιακό βοήθημα εξαθλίωσης που το ονοματίζουν «εθνική σύνταξη» και θα αγγίζει το αστρονομικό ποσό των 385 ευρώ, κι αυτό υπό προϋποθέσεις. Τι προβλέπει συνοπτικά αυτό το έκτρωμα που βάζει στο τραπέζι ο ΣΥΡΙΖΑ:
α) Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στο 62ο έτος με 40 χρόνια δουλειά και στα 67 με 15ετή εργασία
β) Μείωση στις συνταξιοδοτικές δαπάνες κατά 12 δις μέχρι το 2018
γ) Μείωση των πρόωρων συντάξεων
δ) Αύξηση των εισφορών για το κόστος υγειονομικής περίθαλψης από 4% στα 6% σε όλες τις κύριες συντάξεις
ε) Κατάργηση του ΕΚΑΣ από το 2019
στ) Μείωση της κατώτερης σύνταξης του ΙΚΑ από 486 στα 393 ευρώ
ζ) Ενοποίηση και συγχώνευση όλων των ταμείων επικουρικής ασφάλισης
Η ασφάλιση, πλέον είναι ατομική υπόθεση του κάθε εργαζόμενου που θα ρυθμίζεται ανάλογα με τις εισφορές του αν και εφόσον εργάζεται. Η μόνη υποχρέωση του κράτους θα είναι, όπως προείπαμε, η χορήγηση ενός προνοιακού βοηθήματος. Όποιος έχει δουλειά και μπορεί να πληρώνει, θα παίρνει σύνταξη, οι υπόλοιποι, η μεγάλη πλειοψηφία δηλαδή, θα ζει με το βοήθημα εξαθλίωσης που ονομάζουν εθνική σύνταξη.
Η αντίσταση στη λαίλαπα των μνημονίων συνεχίζεται ενάντια στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, στην παντοδυναμία των τραπεζών, στην παράδοση του φυσικού πλούτου στα ιδιωτικά συμφέροντα, στην Ευρώπη-φρούριο. Είναι επιτακτικό, μέσα στις συνθήκες που ζούμε σήμερα, να γίνει η σύνδεση των αγώνων των καταπιεσμένων, να γίνει φανερό ότι η διευθέτηση και η διαμεσολάβηση με κομματικούς μηχανισμούς, θεσμικά όργανα και φορείς δεν πετυχαίνει τίποτα. Με οργάνωση και συλλογικούς αντιθεσμικούς αγώνες μπορούμε να πλήξουμε το καθεστώς, να αποτρέψουμε την πορεία προς τη φτώχεια και την εξαθλίωση.
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου