Η αισθητική ως εθνικός πλούτος.

Η αρχιτεκτονική των κτηρίων, τα χρώματα που χρησιμοποιούνται στην εξωτερική εμφάνισή τους, τα υλικά κατασκευής, το μπετόν με τα τούβλα, οι πέτρες, τα μάρμαρα και τα γύψινα, οι πλίθοι με το ξύλο , τα...
μακεδονίτικα σπίτια στα βόρεια, τα άσπρα χαμηλά σπίτια των νησιών με τα ημιυπόγεια, τα νεοκλασικά των Αθηνών και της «παλαιάς Ελλάδας», οι κάθε είδους κεραμοσκεπές, τα σχήματα και τα χρώματα στα πορτοπαράθυρα, το άσπρο των νησιών, οι εκκλησιές και τα μοναστήρια τα στρωμένα με βότσαλο, πέτρα ή πλακόστρωτα σοκάκια και τα καλντερίμια, ο φυσικός πλούτος, οι ελιές και φραγκοσυκιές στα νότια, τα πλατάνια στα παράλια της Θεσσαλίας, τα δάση και οι οροσειρές στο βορά, το ειδικό φως κάθε τόπου. 

Διαμορφωμένος από τους αιώνες ανάλογα με την χρηστικότητα και τις ανάγκες, ο κάθε τόπος έχει το δικό του συνδυασμό από τα παραπάνω που στα μάτια ενός τουρίστα φαντάζουν ως αισθητικά φαινόμενα. Έτσι ο κάθε τόπος έχει την δική του αισθητική, τον δικό του τοπικό συνδυασμό ο οποίος αποτελεί το τουριστικό προϊόν του. 

Άλλο συνδυασμό αισθητικής θα δεις στο Πήλιο, άλλο στην Σαντορίνη, άλλο στην Ρόδο, στην Κέρκυρα στην Μύκονο και άλλον στα Μετέωρα ,στην Αράχοβα, στα Ζαγοροχώρια στην Σκιάθο, στην Σαμοθράκη, στην Κρήτη, στις Κυκλάδες ή στην Αθήνα. Αυτή η αισθητική ταξιδεύει ως προϊόν σε όλο τον κόσμο μέσω των διαφημίσεων, αποτυπώνεται στα καρτ ποστάλ, εσωκλείεται στις φωτογραφίες των τουριστών ως παρακαταθήκη και αναμνήσεις. Αυτή η αισθητική του κάθε τόπου αποτελεί και το εμπορικό σήμα κάθε περιοχής εφάμιλλο των εμπορικών σημάτων τεράστιων πολυεθνικών επιχειρήσεων. 

Αυτός είναι ο ανεκμετάλλευτος εθνικός μας πλούτος. 

Αυτό είναι το σημείο που ξεχωρίζει τους τουριστικούς από τους μη τουριστικούς προορισμούς. Αυτό είναι το σημείο που ανεβάζει ή κατεβάζει τις εμπορικές αξίες. Η τοπική αισθητική, όπου αξιοποιήθηκε, έγινε το βασικό προϊόν της «βαριάς βιομηχανίας» μας. Αυτή την αισθητική θα μπορούσαν να αναζητήσουν και μεσοπρόθεσμα να κατακτήσουν οι περιοχές της Ελλάδας που την έχουν απολέσει ή δεν την κατάκτησαν ποτέ καθώς δομήθηκαν και δομούνται άναρχα και ταχύτατα. Αυτό συμβαίνει γιατί η κατασκευή δημοσίων κτηρίων και οικοδομών στην Ελλάδα αφορά πολυώροφες, κάθετες, μονότονες οικοδομές που θυμίζουν χώρες του Ανατολικού Μπλοκ, ή μονοκατοικίες, που διαφημίζουν εξωτερικά την οικονομική κατάσταση του ιδιόκτητη αλλά έχουν μικρή αισθητική αξία αντίστοιχη του ιδιοκτήτη και της καλλιέργειάς του. 

Σε αυτό το σημείο θα μπορούσε ο κάθε δήμος που θέλει να αποκτήσει τοπική αισθητική, να ανεβάσει τις εμπορικές αξίες, να προσελκύσει κόσμο και ίσως να γίνει αξιόλογος τουριστικός προορισμός, να επιλέξει ένα αρχιτεκτονικό μοντέλο κτίσματος χαρακτηριστικό της περιοχής και να επιβάλει την κατασκευή των σπιτιών και των δημοσίων κτηρίων πάνω σε αυτό στο συγκεκριμένο αισθητικό μοντέλο έτσι ώστε μεσοπρόθεσμα ο κάθε δήμος να αποκτήσει το χαρακτηριστικό του τοπικό χρώμα. Αντίστοιχα και κάθε συνοικία, θα μπορούσε να επιλέξει -με τις οδηγίες του δήμου- μια παλέτα χρωμάτων που την εκφράζει έτσι ώστε οι συνοικίες μεσοπρόθεσμα να καθορίζονται όχι μόνο από το όνομα αλλά από το χρώμα τους. Το χρώμα αυτό πολύ σύντομα θα αποτελεί στοιχείο ταυτότητας των κατοίκων και θα εμφανίζεται σε έγγραφα , σφραγίδες, σημαίες, σύμβολα, ομάδες, συλλόγους, φορείς που ιδρύουν. 

Γύρω από την προσπάθεια δημιουργίας ή αναβίωσης της χαρακτηριστικής αισθητικής του κάθε δήμου- θα μπορούσαν να λειτουργήσουν άμεσα δεκάδες επαγγέλματα ώσπου κάποια στιγμή να φτάσουμε στο ιδανικό σημείο όπου η κάθε σύγχρονη πόλη θα έχει κατακτήσει την δική της αισθητική με όλα τα πλεονεκτήματα που αναφερθήκαν.

Γ. Παπαϊωάννου