Τώρα αφασία...

Υποθέτω πως δεν είμαι ο μόνος που παρακολουθεί με απάθεια την πορεία από το τρίτο στο τέταρτο Μνημόνιο, και την κυβέρνηση να επαναλαμβάνει το περσινό σίριαλ της διαπραγμάτευσης.
Πόσο ενδιαφέρον να δείξεις πια για μια βαλτωμένη κατάσταση και για τις ίδιες διαδικασίες που επαναλαμβάνονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο επί έξι χρόνια;
Μα όλα αυτά αφορούν τη ζωή σου.
Ε, και τι θέλεις να κάνω; Να πάω να ανατιναχτώ στο Σύνταγμα;
Διαδήλωσα, περπάτησα εκατοντάδες χιλιόμετρα, ούρλιαξα, τραγούδησα, έκλεισε...
η φωνή μου και ψήφισα ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.
Το ίδιο έκαναν και εκατομμύρια άλλοι Έλληνες, ενώ πολλοί από αυτούς ψήφισαν διαδοχικές κυβερνήσεις που -πριν γίνουν κυβερνήσεις- ήταν κατά των Μνημονίων.
Μετά το δημοψήφισμα -και το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ-, το πήρα απόφαση πως η Ελλάδα είναι οριστικά και επίσημα προτεκτοράτο, και πως ο μόνος τρόπος να πάψει να είναι προτεκτοράτο είναι η λαϊκή εξέγερση.
Εκλογές, Βουλή, κόμματα, Σύνταγμα είναι πια για τα μάτια του κόσμου.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας κρίθηκε.
Αυτοί είναι, δεν έχει άλλους.
Τώρα, ή λαϊκή εξέγερση ή σκλαβιά για πάντα.
Αλλά εδώ οι Έλληνες δεν τόλμησαν να κάνουν στάση πληρωμών, θα κάνουν λαϊκή εξέγερση;
Επειδή λοιπόν δεν βλέπω πολλούς πρόθυμους για λαϊκή εξέγερση -είναι απίστευτα πολλοί οι Έλληνες που επιμένουν ακόμα στα χρεοκοπημένα και ανύπαρκτα κόμματα και κάνουν πως δεν έχουν καταλάβει τίποτα-, η σκλαβιά μοιάζει βέβαιη και διαρκής.
Οπότε, κι εγώ θα πάω για μπάνιο.
Θα διαβάσω το βιβλίο μου κάτω από το αρμυρίκι.
Και μετά θα φάω παγωτό.
Έχει κι η σκλαβιά τις χαρές της...

πιτσιρίκος