ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΣ ΛΑΟΣ, ΑΛΛΑ…

Πραγματικά είμαστε ανάδελφος λαός. Δεν υποκύπτουμε σε κανέναν με τη θέλησή μας, παρά μόνο εκβιαζόμενοι. Δεν θέλουμε κανέναν αρχηγό πάνω στο κεφάλι μας και ειδικά τον διπλανό μας με τίποτα, ούτε δεχόμαστε την αλήθεια του άλλου, παρά μόνο τη δική μας μόνη αλήθεια. Ακόμα και όταν εξ ανάγκης ακούμε κάποιον, σε έναν παράλληλο μονόλογο, να προτείνει κάτι, στο μυαλό μας υπολογίζουμε μόνο τι θα πούμε εμείς και πως θα επιβάλουμε τη δική μας αλήθεια. Τους άλλους τους ακούμε αναγκαστικά και φυσικά βερεσέ.
Αυτή η καταδική μας χαρακτηριστική ελληνική ιδιότητα, έχει ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα.Το πλεονέκτημα είναι ότι μόνο η πραγματική δημοκρατία μας ταιριάζει. Εξάλλου μόνο εμείς θα μπορούσαμε να την έχουμε εφεύρει, όπως εφεύραμε και τον εξοστρακισμό εκείνου που...
πάει να επιβληθεί. Οποιοδήποτε άλλο πολιτικό σύστημα (όπως αυτό το αρχηγοκεντρικό κοινοβουλευτικό που έχουμε), μας αποσυντονίζει, μας διχάζει και μας διαλύει ως λαό.
Το μειονέκτημα είναι ότι, όλο αυτό οδηγεί στο να κλεινόμαστε στον εαυτό μας και στη μόνη αλήθεια μας, όπου και μόνο αισθανόμαστε ελεύθεροι και άνετοι.
Αυτή η ψευδαίσθηση ατομικής ελευθερίας και η ψευδαίσθηση της κατοχής της μόνης αλήθειας, μας ηρεμεί και έτσι δεν αισθανόμαστε πλέον την ανάγκη να κάνουμε κάτι συλλογικό, λειτουργώντας μόνο σε ατομικό επίπεδο. Δηλαδή γινόμαστε εγωϊστές και ατομιστές.
Ακόμα, μας οδηγεί στο να ανεχόμαστε τα πολιτικά τζάκια, τις πολιτικές οικογένειες και διάφορους ολιγάρχες, ως κάτι απόμακρο από εμάς, που δεν κινδυνεύει να μας ξεβολέψει από την ατομική ψευδοελευθερία μας και να αμφισβητήσει τη μόνη αλήθεια μας, την οποία κρατάμε βαθιά μέσα μας και τελικά μας γίνεται έμμονη ιδέα.
Όλο αυτό, στην πραγματικότητα μας ακυρώνει ως συλλογικά όντα και θα μπορούσαμε να το πούμε και φαινόμενο του καναπέ.

Χασάπης-Ρeter