Το ίδιο συνέβαινε και κατά την διάρκεια της κορύφωσης του αγώνα των Βάσκων στην Ισπανία και του IRA στην Βρετανία.
Για να μην αναφέρω και τις επιθέσεις των Παλαιστινίων αγωνιστών που... έβαζαν στο στόχαστρο τον άμαχο πληθυσμό.
Εκείνο που παλαιότερα ονομαζόταν ανταρτοπόλεμος πήρε άλλες διαστάσεις και μορφές κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, όταν οι αποστάσεις μεταξύ των ηπείρων εκμηδενίστηκαν και η άνθηση του παγκόσμιου εμπορίου έκανε τα σύνορα των ευρωπαϊκών κρατών διάτρητα.
Αυτό που σήμερα όμως αντιμετωπίζουν οι «προηγμένες» δυτικές κοινωνίες αποκτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά για δύο κυρίως λόγους.
Πρώτα από όλα, στο παρελθόν υπήρχε έδαφος για υποχώρηση και συμβιβασμό από την πλευρά των δυτικών κρατών.
Τότε ο εχθρός ήταν εξωτερικός και γνωστός.
Όσο κι αν κατέκριναν τις πρακτικές του οι δυτικοί, εύκολα καταλάβαιναν πως οι τρομοκρατικές επιθέσεις κατά αμάχων αποτελούσαν ένα ακόμα όπλο στην πολιτική σύγκρουση, ένα όπλο που ο στρατιωτικά αδύναμος αντίπαλος μπορούσε να χρησιμοποιήσει προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του, που στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν ήταν άλλος από την ανεξαρτησία της πατρίδας του.
Κάπως έτσι και μέσα από αλυσιδωτές τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον γαλλικών στόχων στην Γαλλία, στην Αλγερία κι αλλού, αποχώρησε η Λεγεώνα των Ξένων από το Αλγέρι το μακρινό 1962, και το Παρίσι εγκατέλειψε μια για πάντα τις περιοχές αυτές που θεωρούσε μέχρι τότε γαλλικό μητροπολιτικό έδαφος.
Τώρα το ζήτημα είναι εξαιρετικά περίπλοκο.
Οι τρομοκράτες είναι κυρίως πολίτες των χωρών όπου εκδηλώνονται οι επιθέσεις.
Γάλλοι στην Γαλλία. Βέλγοι στο Βέλγιο. Αμερικανοί στις ΗΠΑ.
Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός διαδραματίζει φυσικά σημαντικό ρόλο, όμως πολύ κοντά στην επιφάνεια χάσκουν τρομακτικά και απειλητικά τα βάραθρα της κοινωνικής απομόνωσης και των μακροχρονίων διακρίσεων εις βάρος μειονοτήτων που κανονικά θα έπρεπε να έχουν ενσωματωθεί ήδη στην κοινωνία.
Τα δύσκολα αυτά ζητήματα δημιουργούν κι ανατροφοδοτούν την επιθετικότητα και ενισχύουν τους τρομοκράτες.
Πολλά χρόνια πριν ξεσπάσει η εξέγερση των προαστίων του Παρισιού επί υπουργίας του Σαρκοζί, ταινίες όπως το Μίσος του Ματιέ Κασοβίτς περιέγραφαν πολύ γλαφυρά αυτό που θα ακολουθούσε.
Στο μεσοδιάστημα ως σήμερα, τίποτα το καλό και σωστό δεν συνέβη, το χάσμα μεγάλωσε και τώρα πια φτάσαμε στο σημείο να μην χρειάζεται εισαγόμενους τρομοκράτες η Γαλλία αλλά να παράγει πια μόνη της και σε επάρκεια τους δικούς της.
Σοκαρισμένη η γαλλική πολιτεία αντιδρά με τον απόλυτα λανθασμένο τρόπο.
Περιορισμός των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, καταστολή στο εσωτερικό και βομβαρδισμούς του αόρατου εχθρού στο εξωτερικό, κλείσιμο των συνόρων, καλλιέργεια του μίσους και του φόβου.
Μηδέν το αποτέλεσμα εις το πηλίκο. Καμία αποτροπή.
Η αιματοχυσία συνεχίζεται, βρίσκοντας όλο και πιο ευφάνταστους τρόπους για να τιμωρήσει και να εκδικηθεί τον «άλλο», δηλαδή τον «εχθρό».
Κι αντί η γαλλική κοινωνία να απαιτήσει την αλλαγή κοινωνικής πολιτικής και την παραίτηση μιας τραγικά αποτυχημένης κυβέρνησης, κρύβεται ξανά κάτω από το φουστάνι της Λεπέν και την υπαρξιακή ανυπαρξία ενός ολότελα άχρηστου και φανερά καταθλιπτικού πρόεδρου.
Με τους πολίτες να τρέχουν πανικόβλητοι στους δρόμους και στα κανάλια φωνάζοντας Je suis και Je suis, εισπράττοντας όλο και πιο συχνά την παγερή αδιαφορία των υπολοίπων.
Στο μάθημα των γερμανικών χθες, ένα παλικάρι που κατάγεται από το Μεξικό είπε πως δεν του προξενεί καμιά εντύπωση ο αριθμός των θυμάτων από την τρομοκρατική επίθεση στην Νίκαια.
Στην πολιτεία που ζω, είπε, πεθαίνουν περισσότεροι άνθρωποι κάθε βδομάδα ξεχωριστά από τις επιθέσεις της μαφίας και την άνθηση του παρακρατικού εγκλήματος.
Δεν κλαίει κανείς. Δεν μαθαίνει κανείς. Δεν νοιάζεται κανείς.
Κι αν αυτά αφορούν τις φτωχές πολιτείες μιας χώρας του δυτικού ημισφαιρίου, η κόλαση της Μέσης Ανατολής – Συρία, Παλαιστίνη/Γάζα, Ιράκ, Υεμένη, Λιβύη, Αφγανιστάν, Πακιστάν, κλπ – απλά δεν περιγράφεται με τα λόγια.
Βλέπω δυστυχώς σημάδια της ίδιας διαβρωτικής σαπίλας που έχει διαλύσει την ελληνική κοινωνία σε Γαλλία, Βέλγιο, Σουηδία και άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες.
Οι λαοί αντιδρούν με τον λάθος τρόπο ή δεν αντιδρούν καθόλου.
Δεν υπάρχει καθόλου έδαφος για υποχωρήσεις κι από αυτήν την άποψη το μόνο ωφέλιμο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν ένας γενναίος επαναπροσδιορισμός του σύγχρονου κοινωνικού κράτους.
Δεν πρόκειται φυσικά να συμβεί αυτό, οπότε ας ετοιμαστούμε για να ζήσουμε την ολοκληρωτική επέλαση του φασισμού.
Κι όταν συμβεί αυτό, να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως το επόμενο που θα μας συμβεί θα είναι ο πόλεμος. Ο κανονικός πόλεμος.
Πόσο κοντά ή πόσο μακριά βρίσκεται δεν το γνωρίζω.
Θυμίζω μόνο ότι όταν υπογράφηκε η συμφωνία του Μονάχου τον Σεπτέμβρη του 1938, ο Βρετανίας πρωθυπουργός Τσαμπερλάιν διακήρυττε πως εξασφάλισε την ειρήνη στην Ευρώπη για τα επόμενα 50 χρόνια.
Ένα χρόνο μετά ηχούσαν οι σειρήνες ξημερώματα στην Βαρσοβία.
Όταν έρχεται το μεγάλο κακό, ο χρόνος κυλάει με εκπληκτική ταχύτητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου