Το δεύτερο είναι η αξιοπρέπεια.
Και τα δυο λάμπουν δια της απουσίας τους στην Ελλάδα.
Προσωπικά, δεν μου κάνει εντύπωση η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που δικαίωσε τους 42 εργάτες που προσέφυγαν κατά της απόφασης ελληνικού δικαστηρίου για την γνωστή υπόθεση της Μανωλάδας.
Ούτε που η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δεν έχει καμία σχέση με την αντίστοιχη της ελληνικής δικαιοσύνης.
‘Αλλωστε, είναι ξεκάθαρο για μένα, από καιρό, ότι η Ελλάδα δεν είναι Ευρώπη.
Το ίδιο πιστεύουν και οι πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί εδώ, όταν λένε... «αφήστε μας να πάμε στην Ευρώπη», αλλά οι ‘Ελληνες δεν έχουν πάρει χαμπάρι και επιμένουν ευρωπαϊκά χαχαχα.
Βέβαια, την μόνη Ευρώπη που θέλουμε πραγματικά είναι το ευρώ -το οποίο θα μας πάρουν οσονούπω-, ενώ την υπόλοιπη Ευρώπη φυσικά όχι, γιατί κάθεται κάπως βαριά για τα τριτοκοσμικά στομάχια μας.
Μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό όλη μέρα χθες η φράση σου πως με λιγότερα χρήματα μπορούμε να ζήσουμε, αλλά χωρίς δικαιοσύνη είμαστε τελειωμένοι.
Μάλλον ναι, είμαστε τελειωμένοι.
Να χαιρόμαστε και το κράτος μας.
Αυτό που έχει φάει του κόσμου τις καταδίκες από την Ευρώπη -και όχι μόνο- για την κατάσταση στις φυλακές μέχρι τους αντιρρησίες συνείδησης.
Αυτό, δηλαδή, που ακόμα και σε έναν κόσμο που τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ανέκδοτο, καταφέρνει να τρώει την μια καταδίκη -για την παραβίαση τους- μετά την άλλη.
Αυτό που λύσσαξε να υπερασπιστεί μια καναδική εταιρία εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές, ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό.
Αυτό του οποίου η πολιτική αγωγή δεν προσήλθε στη δίκη δυο εταιρειών ηλεκτρικής ενέργειας, οι οποίες είχαν υπεξαιρέσει ουκ ολίγα χρήματα από το ίδιο -το δημόσιο-, ενώ ο συνήγορος υπεράσπισης ήταν και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του τότε κυβερνώντος κόμματος.
Αυτό που φυγαδεύει Χριστοφοράκους.
Αυτό που μοιράζει ένα μεγατόνο φοροαπαλλαγών σε εφοπλιστές και καναλάρχες και που αρνείται, ακόμα και μετά από πολύκροτη διαδικασία, να εισπράξει τα χρωστούμενα από την παράνομη κατάληψη των δημόσιων συχνοτήτων.
Αυτό που ξεπλένει κατηγορίες για μαύρο χρήμα και παράνομη διακίνηση καυσίμων σε χρόνο dt, με εντολή Σαμαρά.
Αυτό που χαρίζει αχανείς εκτάσεις σε μονές και μοιράζεται την εξουσία με θρησκευτικούς ηγέτες, εις το όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος.
Αυτό που αθωώνει υπουργούς-μιζαδόρους και «ξεχνάει» πρωθυπουργούς-σεφ, που μαγείρευαν στοιχεία για να μας βάλουν στο ευρώ.
Αυτό που χαϊδεύει εγκληματικές οργανώσεις που προσποιούνται τα κόμματα.
Αυτό που κυνηγάει τον καστανά φοροφυγά και τον σκλάβο-εργάτη φράουλας.
Αυτό, βέβαια που με εξοργίζει είναι οι φιλελέδες που έχουν λυσσάξει να βρίζουν όλη μέρα αυτό το ελληνικό κράτος.
Αυτό το κράτος θέλουν να καταργήσουν οι ηλίθιοι.
Αυτό το κράτος που υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια ολιγάρχες, γαιοκτήμονες και μηλιώνηδες.
Να δω μετά πού αλλού θα βρουν τέτοιο κελεπούρι τα αφεντικά τους.
Πάντως, όταν ο μπούλης μιλούσε για τους νταβατζήδες της διαπλοκής π.χ. (προ χρεοκοπίας), μάλλον ξέχασε να ονοματίσει την γκόμενα της διαπλοκής.
Νομίζω όλοι ξέρουμε, πλέον, ποια είναι αυτή η γκόμενα.
Και μια και πιάσαμε τις γκομενοσυζητήσεις, μάλλον η γκόμενα του Δία δεν ήταν η Ευρώπη, αλλά η Ελλάδα.
Αυτό θα εξηγούσε πολλά· και τον Σώρρα, χαχα.
Αλλά ας γυρίσουμε στο ελληνικό κράτος, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι στο ελληνικό κράτος περιορίζεται το μέγεθος του προβλήματος.
Το ελληνικό κράτος δεν είναι τίποτε περισσότερο από την αντανάκλαση του προσώπου της ελληνικής κοινωνίας ή το αντίστροφο, αν και πιο πολύ το ερώτημα εμπίπτει στην κατηγορία αν έκανε πρώτα το αυγό την κότα ή η κότα το αυγό.
‘Οπως και να έχει, αν η ελληνική κοινωνία ήθελε πραγματικά Δικαιοσύνη, τότε στην Ελλάδα θα υπήρχε δικαιοσύνη.
Τόσο απλά.
Αντιθέτως, γεμίσαμε εκκλησίες και εικονίσματα και μετά απορούμε κιόλας με τον Μεσαίωνα που κοσμεί τη χώρα.
Μπορεί οι Γερμανοί να έβαλαν το χεράκι τους στη χρεοκοπία, αλλά δεν μας υποχρέωσαν κιόλας να σταυροκοπιόμαστε όλη την ώρα.
Ούτε μας υποχρέωσαν να βλέπουμε Survivor.
Τελικά δεν υπάρχει μια άλλη, υγιής και δίκαιη και πολιτισμένη Ελλάδα, κάτω απ’ αυτήν που τρώει τα μούτρα της στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Αλλά η Ελλάδα θέλει ακόμα -και είναι ωραία- να παριστάνει την Ευρωπαία.
Στα δυο φορώντας τα πόδια που ‘χει, στο ‘να λουστρίνι στο άλλο τσαρούχι.
Και οι δε ‘Ελληνες μούγκα στη στρούγκα.
Δεν φταίνε γι’ αυτό το χάλι, έτσι τα βρήκαν.
Μεταξύ μας, δεν βλέπω να έχουμε κάποια διάθεση να διαχωρίσουμε την Εκκλησία από το Κράτος και την Δικαιοσύνη από το Survivor, οπότε μάλλον τσάμπα τα γράφουμε.
Οι ‘Ελληνες μπορεί κάποτε να μοίραζαν μαθήματα πολιτισμού, αλλά τα τελευταία χρόνια το ‘χουν ρίξει στο καρακιτσαριό και το παπαδαριό, οπότε όπως στρώνουν έτσι θα κοιμηθούν.
Η ώρα της πληρωμής πάντως πλησιάζει.
Μπορεί η ελληνική δικαιοσύνη να έχει σώσει πνιγμένους και να έχει αναστήσει πεθαμένους -αυτή και η Εκκλησία ένα πράμα- αλλά ούτε αυτή δεν μας γλιτώνει απ’ αυτό που έρχεται.
Βασικά, ούτε ο Αγγελόπουλος και οι υπόλοιποι Μαχητές μας σώνουν.
Τόσο δεινή είναι η θέση μας, δυστυχώς, απλά τα πιάνουμε λίγο αργά, ως συνήθως.
Βασικά, αυτό που έρχεται θα το περιέγραφα καλύτερα με δυο λέξεις:
Θεία Δίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου