Το στοίχημα του Πασκάλ* ή Στήνω τις Πιθανότητες

Το στοίχημα συνήθως αναφέρεται ως “Αν στοιχηματίσεις ότι υπάρχει Θεός και όντως υπάρχει, κερδίζεις τα πάντα, αλλιώς δε χάνεις τίποτα”, ο  Pascal σαν φιλόσοφος που ήταν έγραψε πολύ περισσότερα από μια πρόταση για το ζήτημα. Διαβάστε παρακάτω το εν λόγο κεφάλαιο, κι αν...
θέλετε και το βιβλίο στα Αγγλικά βρίσκεται δωρεάν στο Project Guttenberg.
{ { Άπειρο—τίποτα.—Η ψυχή μας ρίχνεται (φυλακίζεται) σε ένα σώμα, όπου βρίσκει αριθμούς, χρόνο, διαστάσεις. Βάσει αυτών σκέφτεται και το ονομάζει φύση, αναγκαιότητα, και δεν μπορεί να πιστέψει τίποτε άλλο. Η ενότητα όταν προστίθεται στο άπειρο, δεν του προσθέτει τίποτα, όπως ένα πόδι στο άπειρο. Το πεπερασμένο καταστρέφεται στην παρουσία του απείρου και γίνεται στην ουσία τίποτα. Ομοίως το πνεύμα μας σε σχέση με το Θεό, το ίδιο και η δικαιοσύνη μας σε σχέση με τη Θεία Δικαιοσύνη. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της δικής μας δικαιοσύνης και του Θεού, και μεταξύ της ενότητας και του απείρου. (Περιχώρισις, η Σφαγή των θεών )
Η δικαιοσύνη του Θεού πρέπει να είναι τεράστια, όπως και η καλοσύνη Του. Τώρα, η δικαιοσύνη για τον έκπτωτο είναι λιγότερο τεράστια και θα έπρεπε να προσβάλει λιγότερο τα συναισθήματά μας, απ’ ότι το έλεος για τους εκλεκτούς.
Γνωρίζουμε ότι υπάρχει ένα άπειρο και αγνοούμε τη φύση του. Όπως ξέρουμε πως είναι λάθος ότι οι αριθμοί είναι πεπερασμένοι, είναι συνεπώς ορθό ότι υπάρχει απειρία αριθμών. Αλλά δεν ξέρουμε τι είναι. Είναι λάθος ότι είναι ζυγός αριθμός, είναι λάθος ότι είναι μονός αριθμός, γιατί η προσθήκη μιας μονάδας μπορεί να αλλάξει τη φύση του. Ωστόσο είναι αριθμός και κάθε αριθμός είναι μονός ή ζυγός (σίγουρα αυτό ισχύει για κάθε πεπερασμένο αριθμό). Άρα μπορούμε να ξέρουμε ότι υπάρχει Θεός, χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς είναι.  Δεν υπάρχει μια ουσιαστική αλήθεια, δεδομένου πώς υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν είναι τα ίδια αλήθεια;
Γνωρίζουμε, λοιπόν, την ύπαρξη και φύση του πεπερασμένου, γιατί είμαστε κι εμείς πεπερασμένοι και έχουμε έκταση [καταλαμβάνουμε χώρο]. Γνωρίζουμε την ύπαρξη του απείρου και αγνοούμε τη φύση του, επειδή έχει έκταση όπως και εμείς, αλλά δεν έχει όρια σαν εμάς. Αλλά δε γνωρίζουμε ούτε την ύπαρξη, ούτε τη φύση του Θεού, γιατί δεν έχει ούτε έκταση, ούτε όρια.
Αλλά μέσω της πίστης γνωρίζουμε την ύπαρξή Του, εν δόξη θα γνωρίσουμε τη φύση Του.  Τώρα, έχω ήδη δείξει πως μπορούμε να γνωρίζουμε την ύπαρξη ενός πράγματος χωρίς να γνωρίζουμε τη φύση του. Ας μιλήσουμε τώρα βάσει του φωτός της φύσης [της λογικής].
Αν υπάρχει Θεός, μας είναι άπειρα αδιανόητος, αφού δεν έχει ούτε μέρη, ούτε όρια, οπότε δεν έχει κάποια συνάφεια με εμάς. Είναι λοιπόν αδύνατον να γνωρίσουμε είτε τι είναι [ο Θεός] είτε αν υπάρχει [Θεός].  Αφού ισχύει αυτό, ποιος θα αναλάβει να διευθετήσει το ερώτημα, όχι εμείς που δεν έχουμε καμία συνάφεια με Εκείνον.
Ποιος, λοιπόν, θα κατηγορήσει τους Χριστιανούς επειδή δεν μπορούν να δώσουν λόγους για την πίστη τους, αφού ομολογούν μια θρησκεία την οποία δεν μπορούν να αιτιολογήσουν; Δηλώνουν, εξηγώντας στον κόσμο, πως είναι ανοησία, stultitiam. Και μετά παραπονιέστε πως δεν το αποδεικνύουν! Αν το αποδείκνυαν, δε θα κρατούσαν το λόγο τους. Με το να μην έχουν αποδείξεις, δείχνουν ότι δεν τους λείπει η λογική. “Ναι, αλλά αν και αυτό δικαιολογεί αυτούς που το παρουσιάζουν και αφαιρεί το φταίξιμο εκείνων που το παρουσιάζουν χωρίς αποδείξεις, δε δικαιολογεί εκείνους που το δέχονται”.
Ας εξετάσουμε αυτό το σημείο και ας πούμε “Ο Θεός υπάρχει ή δεν υπάρχει”. Αλλά προς τα που να κλίνουμε; Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη λογική εδώ. Μας χωρίζει ένα άπειρο χάος. Ένα παιχνίδι παίζεται στα άκρα αυτής της άπειρης απόστασης, όπου το αποτέλεσμα θα είναι είτε κορώνα, είτε γράμματα. Τι θα στοιχηματίσετε; Σύμφωνα με τη λογική, δεν μπορείτε να επιλέξετε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Σύμφωνα με τη λογική, δεν μπορείτε να υπερασπιστείτε καμία πρόταση.
Μην κατηγορείτε για λάθος τότε εκείνους που επέλεξαν, γιατί δεν ξέρετε τίποτα για την επιλογή τους. “Όχι, αλλά δεν τους κατηγορώ επειδή επέλεξαν κάτι, αλλά απλά επειδή επέλεξαν. Γιατί και εκείνος που επιλέγει κορώνα και εκείνος που επιλέγει γράμματα κάνουν εξ ίσου λάθος. Η σωστή επιλογή είναι να μη στοιχηματίσεις καθόλου”.
Ναι, αλλά πρέπει να επιλέξεις. Δεν είναι προαιρετικό. Βρίσκεσαι ήδη στην θάλασσα. Τι θα διαλέξεις λοιπόν; Ας το δούμε. Αφού πρέπει να επιλέξεις, ας δούμε ποιο σε ενδιαφέρει λιγότερο. Έχεις δύο πράγματα να χάσεις. Το αληθινό και το καλό. Και δύο πράγματα να ρισκάρεις. Τη λογική και τη θέλησή σου, τη γνώση και την ευτυχία σου. Και η φύση σου έχει δύο πράγματα να χάσει. Το σφάλμα και τη θλίψη. Η λογική σου δεν προβληματίζεται να επιλέξει είτε το ένα, είτε το άλλο, αφού πρέπει να επιλέξει. Αυτό το σημείο διευθετήθηκε. Αλλά η ευτυχία σου; Ας ζυγίσουμε το κέρδος και το κόστος όταν στοιχηματίσεις ότι ο Θεός υπάρχει. Ας μελετήσουμε αυτές τις δύο δυνατότητες. Αν κερδίσεις, τα κερδίζεις όλα. Αν χάσεις, δε χάνεις τίποτα. Άρα στοιχημάτισε χωρίς δισταγμό ότι ο Θεός υπάρχει. —”Ωραία και καλά αυτά. Ναι, πρέπει να στοιχηματίσω, αλλά μπορεί να στοιχηματίσω πολλά.”
Ας το δούμε αυτό. Αφού υπάρχει ίσο ρίσκο κέρδους και χασούρας, αν είχες να κερδίσεις δύο ζωές αντί για μία, μπορεί να επέλεγες να στοιχηματίσεις. Αλλά αν είχες να κερδίσεις τρεις ζωές, θα έπρεπε να παίξεις  και θα ήσουν εκνευρισμένος, αφού είσαι υποχρεωμένος να παίξεις [σε ένα παιχνίδι] όπου πρέπει να ρισκάρεις τη ζωή σου για να κερδίσεις τρεις σε ένα παιχνίδι που οι πιθανότητες να χάσεις και να κερδίσεις είναι οι ίδιες. Αλλά υπάρχει μια αιωνιότητα ζωής και ευτυχίας.
Συνεπώς, αν υπήρχαν άπειρες πιθανότητες, από τις οποίες μόνο μια θα ταίριαζε σε σένα, δε θα έκανες λάθος να στοιχηματίσεις μία για να κερδίσεις δύο και θα ήταν βλακεία, όντας υποχρεωμένος να παίξεις, να αρνηθείς να στοιχηματίσεις μία ζωή για να κερδίσεις τρεις σε ένα παιχνίδι όπου από μια απειρία πιθανοτήτων, υπάρχει μία για σένα, αν υπήρχε μια απειρία από μια άπειρα ευτυχισμένη ζωή για να κερδίσεις.
Αλλά εδώ υπάρχει μια άπειρη δυνατότητα μιας άπειρα ευτυχισμένης ζωής για να κερδίσεις, μια πιθανότητα κέρδους ενάντια σε έναν πεπερασμένο αριθμό πιθανοτήτων χασούρας και αυτό που στοιχηματίζεις είναι πεπερασμένο. Όλα είναι χωρισμένα: αν το άπειρο υπάρχει και δεν υπάρχει άπειρος αριθμός πιθανοτήτων χασούρας, δεν έχεις χρόνο να διστάσεις. Πρέπει να δώσεις όλα. Άρα, όταν κάποιος υποχρεώνεται να παίξει, πρέπει να αποκηρύξει τη λογική για να διατηρήσει τη ζωή του, αντί να ρισκάρει να [κρατήσει τη λογική αντί] για άπειρο κέρδος, που είναι εξίσου πιθανό με την απώλεια του τίποτα.
Είναι άχρηστο να πούμε ότι είναι αμφίβολο ότι θα κερδίσουμε και σίγουρο ότι θα ρισκάρουμε και ότι η άπειρη απόσταση μεταξύ της βεβαιότητας του τι ρισκάρουμε και της αβεβαιότητας του τι θα κερδίσουμε ισοδυναμεί με το πεπερασμένο καλό που ρισκάρουμε στην αμφίβολη αβεβαιότητα. Αυτό δεν ισχύει γιατί κάθε παίκτης πρέπει να ρισκάρει κάτι βέβαιο για να κερδίσει κάτι αβέβαιο και ωστόσο ρισκάρει κάτι πεπερασμένο και βέβαιο για μια πεπερασμένη αβεβαιότητα. Αλλά η αβεβαιότητα του κέρδους είναι ανάλογη με τη βεβαιότητα αυτού που ρισκάρεις, σύμφωνα με τις αναλογίες των πιθανοτήτων κέρδους και απώλειας. Συνεπώς, αν υπάρχει το ίδιο ρίσκο και στις δυο μεριές, θα πρέπει να παίξουμε ισορροπημένα.
Τότε η βεβαιότητα αυτού που ρισκάρετε είναι ίση με την αβεβαιότητα του πιθανού κέρδους, μιας και υπάρχει άπειρη απόσταση μεταξύ τους. Άρα η πρότασή μας είναι άπειρης δύναμης, όταν υπάρχει κάτι πεπερασμένο για να στοιχηματίσουμε, υπάρχει ίσο ρίσκο κέρδους και απώλειας, και κάτι άπειρο για να κερδίσουμε. Αυτό εύκολα αποδεικνύεται και αν ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει μια αλήθεια, τότε είναι αυτή.
“Το ομολογώ, το παραδέχομαι. Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να δω τα χαρτιά;” —Ναι, οι Γραφές και τα λοιπά. “Ναι, αλλά έχω τα χέρια μου δεμένα και το στόμα μου κλειστό. Είμαι υποχρεωμένος να στοιχηματίσω, αλλά δεν είμαι ελεύθερος. Δεν μπορώ να ξεφύγω, αλλά είμαι έτσι φτιαγμένος που δεν μπορώ να πιστέψω. Τι να κάνω τότε;”
Αλήθεια είναι. Αναγνωρίζεις την αδυναμία σου να πιστέψεις, αφού η λογική σε φέρνει σ’ αυτό, αλλά εξακολουθείς να μην μπορείς να πιστέψεις. Προσπάθησε τότε να πείσεις τον εαυτό σου, όχι αυξάνοντας τις αποδείξεις για [την ύπαρξη] του Θεού, αλλά με το να καταλαγιάσεις τα πάθη σου. Θέλεις να αποκτήσεις πίστη, αλλά δεν ξέρεις πώς. Θέλεις να γιατρέψεις τον εαυτό σου από την απιστία και ζητάς το γιατρικό.
Μάθε από εκείνους που είχαν το ίδιο πρόβλημα και τώρα στοιχηματίζουν ό,τι έχουν. Εκείνοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις και έχουν γιατρευτεί από το κακό από το οποίο θες κι εσύ να γιατρευτείς. Ακολούθησε το δρόμο που έφτιαξαν εκείνοι με το να παριστάνουν πως πιστεύουν, με το δέχονται αγιασμό, να πηγαίνουν σε λειτουργίες κ.λ.π.
Ακόμα κι αυτό θα σε κάνει να πιστέψεις και θα νεκρώσει την οξυδέρκειά σου. —”Αλλά αυτό είναι που φοβάμαι;” —Γιατί; Τι έχεις να χάσεις; Αλλά για να σας δείξω πως αυτό σας οδηγεί εκεί, αυτό εδώ είναι που μειώνει τα πάθη, τα οποία σας εμποδίζουν στο δρόμο σας.
Τώρα, τι κακό θα σου συμβεί αν έρθεις από αυτή τη μεριά; Σίγουρα δε θα έχεις εκείνες τις δηλητηριώδεις χαρές, δόξα και άνεση. Αλλά δε θα αποκτήσεις άλλες; Θα σου πω τι θα κερδίσεις σ’ αυτή τη ζωή και ότι κάθε βήμα σου σ’ αυτό το δρόμο θα σου δώσει τόση βεβαιότητα κέρδους, τόσο πολύ τίποτα για να ρισκάρεις, που θα αναγνωρίσεις ότι στοιχημάτισες σε κάτι σίγουρο και άπειρο, για το οποίο δε θυσίασες τίποτα. “Αχ! Αυτή η συζήτηση με μεταφέρει, με γοητεύει” κ.λ.π.
Αν αυτή η συζήτηση σας ευχαριστεί και τη θεωρείτε εντυπωσιακή, να ξέρετε πως γράφτηκε από έναν που πριν γράψει και μετά, έπεσε στα γόνατα και προσευχήθηκε σε εκείνο το Ον το άπειρο και χωρίς μέρη, μπροστά στο Οποίο έχει θέσει ό,τι έχει, ώστε κι εσείς να θέσετε μπροστά Του ότι έχετε για το καλό σας και τη δόξα Του, ώστε να δοθεί δύναμη στο κατώτατο. } }

Ο μεγάλος Πασκάλ δεν καθόταν στα μαθηματικά του τι το ‘θελε να μπλέξει με αφηρημένες έννοιες που ανήκουν στην σφαίρα της φιλοσοφίας; Τις οποίες αφηρημένες  έννοιες προσπαθεί να τις κατανοήσει, να τις κατατάξει αλλά χάνει και την ουσία και τα επιμέρους. Δεν είχε μελετήσει αρκετά για να γνωρίζει πως, είναι άλλο ο Θεός και άλλο ο θεός, πως ο θεός είναι ο δημιουργός (αετός) = αρχιφύλακας της φυλακής της ύλης, που κρατάει φυλακισμένες τις ψυχές -γιατί χωρίς ψυχές δεν υπάρχει δημιουργία-γι αυτό χρειάζεται λατρεία και πίστη για να υπάρχει… και γι αυτό στο τέλος ο Πασκάλ παλάβωσε …
Το Σύμπαν Είναι η Σκέψη του Παρατηρητή του Κάποτε, οι εφημερίδες και επιστημονικά περιοδικά έγραφαν ότι μόνο δώδεκα άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν κατανοήσει τη θεωρία της Σχετικότητας. (!) Ο θεωρητικός κβαντικός φυσικός Ρ. Φέϊνμαν υποστήριξε ότι εκείνοι που έχουν καταλάβει την παραπάνω θεωρία είναι πολύ περισσότεροι. Ωστόσο, ο ίδιος πρόσθεσε ότι «κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει πλήρως την κβαντομηχανική επειδή αυτή εκτείνεται πέρα από τα όρια της ανθρώπινης λογικής».
Όπως λέμε στις μπίζνες ‘μειώνω τους κινδύνους’ η όπως λένε στον τζόγο ‘στήνω τις πιθανότητες’. Ο καλύτερος τρόπος για να σχολιάσεις τα “ βαθυστόχαστα νοήματα” του ελαφρώς σαλεμένου Πασκάλ αλλά και για να τα εμπεδώσεις είναι μερικά καλά κι εύστοχα ανέκδοτα. Ο θεός για τον οποίον οι φιλόσοφοι, οι επιστήμονες και όλοι οι υπόλοιποι αρέσκονται να τσακώνονται, δεν είναι ένας θεός που οι πιο πολλοί θα αναγνώριζαν αν τον συναντούσαν. Είναι πιο πολύ προς το αφηρημένο κάτι σαν την ‘Δύναμη’ στον Πόλεμο των Άστρων και μάλλον δεν είναι ένας ουράνιος γέροντας που ξαγρυπνά και νοιάζεται με αγωνία για το τι κάνω εγώ κι εσύ.
Ο μαθηματικός και φιλόσοφος του 17ου αιώνα Πασκάλ υποστήριξε ότι αν θα αποφασίσει να πιστέψει κάποιος στο θεό η όχι είναι ουσιαστικά ένα στοίχημα. Αν αποφασίσουμε να πιστέψουμε στο θεό και στο τέλος ανακαλύψουμε πως δεν υπάρχει, δεν έγινε και τίποτα. Τώρα φυσικά θα έχουμε χάσει την ικανότητα να απολαύσουμε τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, αλλά αυτό είναι ψιλά γράμματα σε σύγκριση με την εναλλακτική.
Αν βάλουμε στοίχημα πως δεν υπάρχει θεός και στο τέλος ανακαλύψουμε ότι υπάρχει, έχουμε χάσει το κυρίως πιάτο. Τον αιώνιο παράδεισο. Άρα, σύμφωνα με τον Πασκάλ καλό είναι να ζούμε σαν να υπάρχει θεός. Αυτό είναι γνωστό σαν το στοίχημα του Πασκάλ, η όπως λέμε στις μπίζνες ‘μειώνω τους κινδύνους’ η όπως λένε στον τζόγο ‘στήνω τις πιθανότητες’.

* Μια όμορφη ξανθιά εμπνευσμένη από την φιλοσοφία του Πασκάλ, μπαίνει σε μια τράπεζα με 100.000e και ζητά να ανοίξει ένα λογαριασμό. Ο τραπεζικός την ρωτά επιφυλακτικός

-Που τα βρήκατε τόσα χρήματα κυρία μου;
-Από τον Τζόγο του απαντά είμαι πολύ καλή στα στοιχήματα.
-Τι είδους στοιχήματα; ξανά ρωτά με ενδιαφέρον τώρα ο τραπεζικός.
-Όλων των ειδών τα στοιχήματα. Να τώρα βάζω μαζί σας στοίχημα 30.000e πως μέχρι αύριο το μεσημέρι θα έχετε κάνει ένα τατουάζ πεταλούδα στον αριστερό σας γλουτό.
-Κυρία μου αυτό αποκλείεται, αλλά δέχομαι το στοίχημα σας.
Την άλλη μέρα το μεσημέρι επιστρέφει η κυρία με τον δικηγόρο της ως μάρτυρα.
Ο τραπεζικός κατεβάζει το παντελόνι του και δείχνει και στους δύο τους πως δεν έχει τατουάζ πεταλούδα στον γλουτό του. Πραγματικά η γυναίκα συμφωνεί και δίνει 30.000e στον τραπεζικό. Τότε ο δικηγόρος βγάζει και δίνει στην γυναίκα 170.000e και βρίζοντας φεύγει από την τράπεζα.
-Μα τι έπαθε; Ρωτά ο τραπεζικός.
-Τίποτα μην ανησυχείς, απλά δεν ξέρει να χάνει. Του έβαλα στοίχημα χτες το απόγευμα 200.000e πως σήμερα το μεσημέρι θα κατεβάζατε το παντελόνι σας και θα μας δείχνατε τον πισινό σας, μέσα στην τράπεζα, στο γραφείο σας.

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο να στοιχηματίζεις εκ του ασφαλούς και στο να στήνεις τις πιθανότητες. Στους ανθρώπους αρέσουν οι αποδείξεις αλλά το θέμα είναι πως τίποτα δεν αποδεικνύεται.

Η λογική πλάνη του ψευδούς διλήμματος ή «ψευδο-δυισμός» (γνωστή επίσης και ως ψευδής διχοτόμηση, πλάνη των άκρων, «άσπρο ή μαύρο» σκεπτικό, ψευδής διάζευξη, πλάνη «είτε/είτε» και πλάνη της διακλάδωσης) υφίσταται όταν δημιουργείται η εντύπωση ότι δύο απόψεις, εναλλακτική η μία της άλλης, αποτελούν τις μοναδικές επιλογές, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει τουλάχιστον μία ακόμη επιλογή, η οποία όμως δεν γίνεται γνωστή. Οι δύο εναλλακτικές συχνά αποτελούν τα ακραία σημεία του φάσματος. Αντί των υπεραπλουστεύσεων και των ευσεβών πόθων, είναι καταλληλότερο να γίνει εξέταση ολόκληρου του φάσματος, όπως στην ασαφή λογική.
Η πλάνη του ψευδούς διλήμματος ανάγεται στην κατάχρηση του λογικού τελεστή «Ή». Άλλη κατάχρηση του τελεστή «ή» είναι η πλάνη της ψευδούς επιλογής. Για την κατάχρηση του τελεστή «και», βλέπε Πλάνη Συμφωνίας-πακέτου.
Το ψευδές δίλημμα δεν είναι απαραίτητα καθ’ αυτό «δί-λημμα» ή διχοτόμηση, δηλαδή δεν περιορίζεται σε δύο επιλογές. Είναι δυνατόν να περιλαμβάνει τρεις (τριχοτόμηση) ή και περισσότερες, οπότε οι υπόλοιπες άγνωστες επιλογές ίσως παρελήφθησαν από αβλεψία.
* «Ο Πέτρος δεν έχει έρθει στην ώρα του για δουλειά. Είτε χάλασε το αυτοκίνητό του, είτε παρακοιμήθηκε. Τηλεφώνησα σπίτι του και δεν είναι εκεί, οπότε μάλλον χάλασε το αυτοκίνητό του».
Το παραπάνω επιχείρημα αποτελεί ψευδές δίλημμα, διότι υπάρχουν αναρίθμητοι άλλοι λόγοι για τους οποίους ο Πέτρος μπορεί να άργησε στην δουλειά (ίσως αποφάσισε να παραιτηθεί χωρίς προειδοποίηση, ίσως αρρώστησε ξαφνικά και βρίσκεται στο νοσοκομείο, κλπ.). Εάν υπήρχε τρόπος να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχουν άλλες πιθανότητες πέρα από τις αρχικές δύο, τότε η λογική του επιχειρήματος θα ήταν ορθή. Μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο, το επιχείρημα παραμένει πλανερό.
* Τα ψευδή διλήμματα χρησιμοποιούνται συχνά στην πολιτική. Τα βρίσκει κανείς κρυμμένα σε ρητορικές ερωτήσεις και συσχετίζονται με την πλάνη των πολλών ερωτημάτων. Για παράδειγμα:
* Προτιμάτε να εκλέξετε το κυβερνών κόμμα, ή να καταλήξουμε σε πυρηνικό ολοκαύτωμα;
* Είσαι μαζί μας ή με τους υπέρμαχους του ρατσισμού και της καταπίεσης;
* Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα!
* Αυτοδύναμη κυβέρνηση ή ακυβερνησία και χάος.
… εναλλακτικά μπορεί να παρουσιάζονται ως γεγονότα:
* Η αντιπολίτευση ψήφισε εναντίον της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Μάλλον δεν θεωρεί την παιδεία σημαντική.
* Ελλάδα – την αγαπάς ή την μισείς.
* Ή κερδίζουν όλοι ή κανένας.
* Δεν είσαι μαζί μας, άρα είσαι εναντίον μας.
* Αν δεν είσαι πρώτος, τότε είσαι τελευταίος.
… και πάει λέγοντας

Η θεωρία της Βαρύτητας δεν αποδείχτηκε ποτέ, ούτε η θεωρία της σχετικότητας. Απλά κάποιες φορές ισχύει κάποιες όχι. Τώρα γιατί θα πρέπει να αποδεχτεί ποιος από όλους τους θεούς είναι ο καλύτερος; Του βαπτιστή; Του καθολικού; Του προτεστάντη; Του ευαγγελιστή; Του ορθόδοξου; Του μουσουλμάνου; Του βουδιστή; Ακόμα και ο θεός θα σάστισε με τους ανθρώπους… Σοβαρά τώρα υπάρχουν πολύ σημαντικές διαφορές ανάμεσα στα δόγματα. Μονάχα οι καθολικοί πιστεύουν την άμωμη σύλληψη του Ιησού. Διάβασε τα ξεκατινιάσματα των θεών.
* Ο Ιησούς περπατούσε στο δρόμο όταν πρόσεξε ένα πλήθος ανθρώπων να πετάνε πέτρες σε μια μοιχαλίδα. Τότε είπε «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω».
Ξαφνικά μια πέτρα διέσχισε τον αέρα και χτύπησε την μοιχαλίδα. Ο Ιησούς γυρνώντας το κεφάλι του είπε.
-Μαμά.
Το μοναδικό κοινό που έχουν όλα τα δόγματα είναι ότι πιστεύουν πως μόνο αυτοί δικαιούνται τον παράδεισο.
* Ένας άνθρωπος φτάνει στον παράδεισο και τον ρωτά ο Πέτρος
-Θρησκεία;
-Βαπτιστής
-Πήγαινε στην αίθουσα 15 αλλά να κάνεις πολύ σιγά καθώς περνάς από την αίθουσα 8.
Αργότερα φτάνει και άλλος άνθρωπος
-Θρησκεία;
-Μεθοδιστής
-Πήγαινε στην αίθουσα 21 αλλά να κάνεις πολύ ησυχία καθώς θα περνάς από την αίθουσα 8
Αυτό επαναλαμβάνεται με Ευαγγελιστή, Καθολικό, Ορθόδοξο. Αυτός ο τελευταίος τον ρωτάει.
-Καταλαβαίνω πως υπάρχουν διαφορετικές αίθουσες για τα διαφορετικά δόγματα αλλά γιατί να κάνω ησυχία έξω από την αίθουσα 8;
-Γιατί στην αίθουσα 8 βρίσκονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και νομίζουν πως μόνο αυτοί υπάρχουν στον Παράδεισο.
O Σαμ Χάρις στο μπεστ σέλερ βιβλίο του (‘Το τέλος της πίστης’ 2005.) περιέχει κάτι που θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο με βάση τις έρευνες που έκανε πάνω στην θρησκευτική πίστη.

«Πείτε σε ένα χριστιανό ότι η γυναίκα του τον απατά, ή ότι αν τρώει κάθε μέρα 5 φράουλες θα ζήσει γερός και δυνατός 100 χρόνια η ότι το παγωμένο γιαούρτι θα τον κάνει αόρατο, το πιθανότερο είναι να γελάσει ζητώντας αποδείξεις όπως θα ζητούσε και οποιοσδήποτε άλλος λογικός άνθρωπος. Πείτε στον ίδιο χριστιανό πως το βιβλίο που διαβάζει κάθε μέρα και μιλάει για κάποιον αόρατο τύπο και γράφτηκε από κάποια αόρατη θεότητα, που θα τον τιμωρήσει με αιώνια φωτιά αν δεν κάνει αυτό η το άλλο και θα το πιστέψει χωρίς σκέψη και χωρίς αμφιβολία.»

Ο Χάρις ξέχασε να αναφέρει τα αρνητικά του να μην πιστεύεις σε κάποιον θεό. Δεν έχεις να επικαλεστείς κανέναν στον παροξυσμό ενός οργασμού. Αλήθεια που το ξέρουμε ότι ο θεός δεν είναι μια αισθησιακή γυναίκα; ή ένας συμπαντικός λουστράκος; ή απλώς ένας χαρτοπαίχτης. Ποιός καθόρισε το φύλο του; Η αλήθεια είναι πως είτε πιστεύεις πως το δικό σου δόγμα είναι το σωστό, είτε όχι, δίκιο έχεις και κάνεις λάθος !

 

Ψάξε, Ψάξε, Δεν Θα Με Βρεις !Ο τρόπος επίλυσης ενός προβλήματος που μπορεί να αντιμετωπίζεις στην ζωή σου, βρίσκεται σ’ εκείνον τον τρόπο ζωής που κάνει το πρόβλημα να εξαφανίζεται. (Λούντβιχ Βιτγκενστάιν (Πολιτισμός και αξίες). “Ψάξε να με βρεις, ξεκίνα να ψάχνεις και δεν θα με βρεις.” Πόσες φορές δεν το είπες όταν ήσουν παιδί και πόσες φορές δεν το άκουσες από τα μικρά της οικογένειας σου, σε μια αυλή κάποια ηλιόλουστη μέρα; Ναι είναι το γνωστό “κλείσε τα μάτια σου να κρυφτώ”, το ανάποδο μέτρημα και η ταυτόχρονη εξαφάνιση στην γρήγορη και ευφυή, αναζήτηση μιας κρυψώνας για τους παίχτες. Ναι είναι το αγαπημένο παιχνίδι μικρών και μεγάλων, το κρυφτό.

Ιουλιανός ο Μέγας Είναι αισχρό και άδικο αληθινά μεγάλοι άνθρωποι, όπως ο Ιουλιανός ο Μέγας να υποτιμάται και να μειώνεται από τους γνωστούς υπόπτους. Είναι λοιπόν καιρός πιστεύω να βάλουμε κάποια κομμάτια και πραγματικά μεγάλους ανθρώπους, στην θέση τους. Ο Ιουλιανός ο Μέγας είναι ένας από αυτούς. Μεγάλος λάτρης της Ελληνικής φιλοσοφίας και σκέψης, θέλησε να επαναφέρει την φιλοσοφία και την Ελληνική παιδεία στην αυτοκρατορία του, που είχε πάρει την κατρακύλα του αφανισμού-χριστιανισμού.

Το στοίχημα του Πασκάλ ή όταν ψάχνεις απαντήσεις εκεί που δεν υπάρχουν ερωτήσεις !

Η αλήθεια είναι πως είτε πιστεύεις πως το δικό σου δόγμα είναι το σωστό,
είτε όχι, δίκιο έχεις και κάνεις λάθος !

* Blaise Pascal (1623-1662) Γάλλος μαθηματικός και φυσικός και έκανε μεγάλη πρόοδο στη μαθηματικοποίηση των νόμων των πιθανοτήτων. Ταυτόχρονα έλαβε μέρος στη διαμάχη μεταξύ Γιανσενιτών και Ιησουιτών γράφοντας το γνωστό του βιβλίο “Σκέψεις” (Pensées) το οποίο περιέχει και το  “Στοίχημα του Πασκάλ”


terra papers