Φυσικά δεν έχουν βρει ακόμη κάποιο άλλο φάρμακο, το οποίο να είναι σε θέση να τους εγγυηθεί μία σωστή θεραπεία, μετά το «εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων» (άρθρο) –πείσθηκαν όμως από την κυβέρνηση πως θα καταφέρει να βρει τη λύση σε σύντομο χρονικό διάστημα, προτού εξαθλιωθούν. Εύλογα λοιπόν περιμένουν πως οι δανειστές της Ελλάδας θα σεβαστούν την απόφαση τους, η οποία ήταν πράγματι εντυπωσιακή – ενώ θεωρούν πολύ σωστά ότι, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει σε έναν λαό μία νεοφιλελεύθερη πολιτική, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον...
Σε κάθε περίπτωση, έδωσαν μία εντελώς καθαρή εντολή στον πρωθυπουργό να διαπραγματευθεί με την Τρόικα το άνοιγμα των τραπεζών, τη διαγραφή μέρους του χρέους, ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα για την οικονομία, καθώς επίσης ελαφρύτερα μέτρα – πιθανότατα εντός της Ευρωζώνης, με την αποφυγή μίας οδυνηρής χρεοκοπίας της Ελλάδας.
Από την πλευρά της τώρα η ελληνική κυβέρνηση, η οποία επεδίωξε θαρραλέα και πήρε την εντολή, έπεισε για μία ακόμη φορά τους Έλληνες πως μπορεί να τα καταφέρει – αν και δεν υπάρχει κάτι ανάλογο μέχρι στιγμής στο ενεργητικό της. Απέναντι της όμως βρίσκεται μία καγκελάριος, η οποία δεν έχει καμία καθαρή εντολή του λαού της – αφού δεν διαθέτει την πλειοψηφία στη γερμανική Βουλή, οφείλοντας ουσιαστικά τη θέση της στη συμφωνία που σύναψε με την αξιωματική αντιπολίτευση.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει επίσης με τη Γαλλία, όπου ο πρόεδρος της δεν έχει πλέον τη στήριξη του λαού του – όπως και στην Ιταλία, ο πρωθυπουργός της οποίας δεν έχει εκλεγεί στη θέση του από τους Πολίτες της χώρας του. Στην Ισπανία η κατάσταση δεν είναι καθόλου διαφορετική, αφού ο σημερινός πρωθυπουργός της φαίνεται πως δεν θα επιλεγεί από τους Ισπανούς, στις εκλογές που θα διεξαχθούν στα τέλη του έτους.
Με βάση τα παραπάνω, εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν μπορούν οι τέσσερις αυτές μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρωζώνης, οι ηγέτες των οποίων δεν έχουν την καθαρή εντολή του Έλληνα πρωθυπουργού, να επιβάλλουν στη χώρα μας την ίδια πολιτική λιτότητας και εξαθλίωσης. Κατά την άποψη μας, ασφαλώς όχι.
Δυστυχώς όμως, αναρωτιέται κανείς παράλληλα, εάν είναι σε θέση να επιβάλλουν στους δικούς τους λαούς τη διαγραφή χρέους που απαιτείται για την Ελλάδα, ένα νέο δάνειο ύψους τουλάχιστον 50 δις €, συν ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα, χρηματοδοτούμενο από τους Ευρωπαίους – με την απάντηση να είναι ξανά αρνητική.
Εάν τώρα δεν είναι εύκολο να συμβεί ούτε το ένα, αλλά ούτε το άλλο, τότε οι κίνδυνοι διάλυσης της Ευρωζώνης μάλλον αυξάνονται γεωμετρικά – ειδικά αφού το ευρώ είναι τεκμηριωμένα ένα θνησιγενές νόμισμα, χωρίς πατρίδα και χωρίς αντίκρισμα (άρθρο). Ο στόχος μας όμως δεν μπορεί να είναι η καταστροφή της Ευρωζώνης, ακόμη και αν το αντίκτυπο για την Ελλάδα θα ήταν αμελητέο – κάτι που φυσικά δεν συμβαίνει, όσο αισιόδοξος και αν είναι κανείς.
Από την άλλη πλευρά, οι εναλλακτικές δυνατότητες μίας αντίστοιχης χρηματοδότησης μας,έστω αλλάζοντας χωρίς κανένα πρόβλημα γεωπολιτικό στρατόπεδο, απευθυνόμενοι στην Κίνα και στη Ρωσία, δεν είναι τόσο μεγάλες – γεγονός που δεν μπορεί παρά να περιορίζει σημαντικά τον ενθουσιασμό της νίκης μας, εναντίον της πολιτικής λιτότητας.
Συμπερασματικά λοιπόν, έχουμε πιθανότατα οδηγηθεί σε ένα αδιέξοδο, τόσο εμείς, όσο και η Ευρωζώνη, από το οποίο πολύ δύσκολα θα ξεφύγουμε – ενώ ο χρόνος που έχουμε στη διάθεση μας, μετά τις τεράστιες καθυστερήσεις της κυβέρνησης, τα άδεια δημόσια ταμεία, καθώς επίσης τη ραγδαία υποχώρηση της οικονομίας μας λόγω του κλεισίματος των τραπεζών, δεν είναι ίσως αρκετός.
Την ευθύνη αυτής της κατάστασης δεν την έχουν προφανώς οι Έλληνες Πολίτες, ούτε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, αλλά οι ηγέτες τους – οι οποίοι δεν κατάφεραν να φανούν αντάξιοι των ευθυνών που ανέλαβαν απέναντι στα εθνικά τους κράτη, στην ήπειρο μας, καθώς επίσης στον υπόλοιπο πλανήτη.
.
Υστερόγραφο: Αυτό που θεωρείται σήμερα απολύτως σίγουρο, με βάση τα οικονομικά στοιχεία της χώρας μας είναι το ότι, για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη απαιτούνται τα εξής: (α) η ονομαστική διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους (β) η αναχρηματοδότηση των τραπεζών (γ) οι μεταρρυθμίσεις στην οικονομία (άρθρο, ανάλυση), καθώς επίσης (δ) το τέλος της επιθετικής πολιτικής λιτότητας.
Εάν λοιπόν συμφωνήσουν οι δανειστές της, τότε θα αποφευχθεί η έξοδος της Ελλάδας από τη νομισματική ένωση – εάν όχι, είναι απλά θέμα χρόνου. Στην πρώτη περίπτωση, είναι δύσκολο να διατηρηθούν τα προσχήματα, καθώς επίσης η αξιοπιστία της Ευρώπης, οπότε να μην ζητήσουν κάτι ανάλογο οι άλλες χώρες. Στη δεύτερη, θα μπορούσε να ενοχοποιηθεί η Ελλάδα και να θεωρηθούν τα άλλα κράτη θύματα της.
Ελπίζουμε πως η συνοχή της Ευρωζώνης θα είναι σημαντικότερη για την καγκελάριο, από την κηλίδα στην πολιτική εικόνα της, σε περίπτωση συμβιβασμού της – ευχόμενοι να της δώσει τα αναγκαία προσχήματα ο Έλληνας πρωθυπουργός.
Analyst
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου