Μετά από πέντε χρόνια χρεοκοπίας -και σαράντα χρόνια Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ- ήσουν απελπισμένος.
Δεν ήξερες τι να κάνεις.
Κάπου εκεί διαπιστώνεις πως υπάρχει ένα κόμμα που το λένε ΣΥΡΙΖΑ, και έχει για πρόεδρο έναν συμπαθητικό τύπο που τον λένε Αλέξη Τσίπρα.
Είσαι τόσο απελπισμένος πια, είναι τέτοια η επιθυμία σου να σωθείς, που γαντζώνεσαι πάνω του. Δεν έχεις κι άλλη επιλογή. Ή νομίζεις πως δεν έχεις.
Είναι όπως όταν ερωτεύεσαι μια γυναίκα. Συνήθως δεν είναι έρωτας αλλά σκέτη κάβλα, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι τέτοια η επιθυμία σου για αυτή τη γυναίκα -δεν υπάρχει και καμιά άλλη διαθέσιμη τριγύρω- που δεν βλέπεις τίποτα αρνητικό πάνω της. Σου φαίνεται υπέροχη και γοητευτική.
Στην πορεία, βλέπεις τα λάθη της, σου πετάει και διάφορες κουλαμάρες του τύπου... «θα κάνω στροφή 360 μοιρών» και «άκουσον μεν, πάταξον δε», αλλά εσύ δεν δίνεις σημασία.
«Θα την αλλάξω» σκέφτεσαι, ξεχνώντας πως, εδώ δεν μπορείς να αλλάξεις τον εαυτό σου, θα αλλάξεις τον άλλον;
Και φτάνει μια μέρα που βλέπεις αυτή τη γυναίκα και λες «τι δουλειά έχω εγώ με αυτή την καριόλα;».
Δεν φταις εσύ, η φαντασία σου τα φταίει, που την έπλασε όπως ήθελε αυτή.
Αυτό σου συνέβη, αγαπητέ φίλε.
Μην ανησυχείς, το έχουμε περάσει όλοι.
Περαστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου