Ένα νησί ως μόνιμος τόπος κατοικίας είναι μία συναρπαστική υπόθεση. Η εμπειρία να τον μοιράζεσαι με χιλιάδες διερχόμενους ανθρώπους μερικούς μήνες του χρόνου σε ωθεί να συλλάβεις τη θεωρία της σχετικότητας με τον δικό σου τρόπο. Ο ρόλος του φιλόξενου οικοδεσπότη υιοθετείται σχεδόν ασυνείδητα, και η θάλασσα για σένα από πολύ προσωπική γίνεται μία συλλογική εμπειρία. Ο τόπος σου, σχεδόν θυμίζει «ομφαλό της Γης», που έρχονται να γνωρίσουν άνθρωποι από όλο τον κόσμο! Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Ιταλοί, πολλοί Ιταλοί! Και Νορβηγοί!. Άλλοι έρχονται για λίγες μόλις μέρες και άλλοι για ολόκληρους μήνες! Ο κάθε μήνας έχει και τους δικούς του επισκέπτες, μα οι δικοί μου αγαπημένοι ήταν οι ξυπόλυτοι! Αισθανόμουν ,πως ήθελαν στα αλήθεια να δεθούν με αυτό το μέρος...
Γιατί η Νάξος δεν είναι μονάχα τουριστικός προορισμός…
Μόνο τα μουσεία έχουν ιστορία;
Λίγο πριν από τον Απόλλωνα, είναι ένα μικρό χωριό, η Μέση. Εκεί περνούσαμε εμείς το δικό μας καλοκαίρι. Η απόσταση από την Χώρα ήταν μόλις μία ώρα και η ζωή τελείως διαφορετική. Το πόσιμο νερό το μεταφέραμε στο σπίτι με παγούρια από το πηγάδι. Το πηγάδι μας έδινε το τρεχούμενο νερό του μέσα από ένα ψηλό βουνό, σκεπασμένο με δέντρα, σκοτεινό που νόμιζες πως ήταν ζωντανό. Η Κυρα Μαρία, η Μυκωνιάτισσα καμιά φορά φώναζε από μακριά τη γιαγιά αν είχε τηλεφώνημα από Αθήνα, μιας και υπήρχε μία μόνο τηλεφωνική γραμμή στο χωριό.
Και πριν από τα μουσεία;
Κάποτε, λίγο πριν τα δεκαεπτά μου χρόνια, με μία φίλη αποφασίσαμε να κάνουμε τον γύρο του Κάστρου, στη Χώρα της Νάξου, μέχρι που βρεθήκαμε μπροστά από την Σχολή Ουρσουλινών. Ένα κτίριο χαρακωμένο από τον χρόνο, που όμως διατηρούσε ακόμη την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του. Καθώς μπήκαμε στο κτίριο, ο ήλιος φώτιζε διακριτικά τη σκόνη μέσα από τζάμια βιτρώ, ενώ τα κάγκελα στις σκάλες θύμιζαν μια άλλη ξεχασμένη εποχή. Αφού ανεβήκαμε, παρασυρμένες από την βουβή αισθητική του χώρου, με ένα εφηβικό ρίσκο, προσπερνώντας τις τρύπες στο πάτωμα πλησιάσαμε τα παράθυρα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η θέα εκείνης της κάμαρας με χτύπησε ακαριαία, σαν κεραυνός. Αντίκρυσα μια διαφορετική θάλασσα και η φαντασία μου έπλασε πειρατικά πλοία, ενετούς, τούρκικες και ιταλικές φρεγάτες. Έπλασε και εκείνους τους ποιητές, τους ζωγράφους, τους συνθέτες και τους εξορισμένους που χάζευαν τη θάλασσα στις προσωπικές στιγμές τους και γεννούσαν πολιτισμό. Ένα παράθυρο- χρονομηχανή! Λίγους μήνες μετά η Σχολή αναστηλώθηκε και έγινε εκθεσιακός χώρος.
Όπως κάθε κλειστή κοινωνία, έτσι και η Νάξος έχει τις δικές της αντιλήψεις που σιγούν απότομα μέσα στη σιωπή των ανέμων και της θάλασσας κάθε καλοκαίρι. Οι ιστορίες της, η νοσταλγίες και οι καημοί δεν έχουν λείψει από το νησί, όμως οι θερινές μέρες βρίσκουν τους νησιώτες τρεχάμενους να προλάβουν να εργαστούν αλλά και να γευτούν λίγο από το καλοκαίρι τους. Καθώς το νησί κατακλύζεται από μουσαφίρηδες που αναζητούν ένα καλό μέρος να φάνε, να πιούνε και να κολυμπήσουν, οι έμποροι γράφουν τη δική τους ιστορία! Μπορεί το εμπόριο σαν πολιτισμικός όρος να έχει βιομηχανοποιηθεί διεθνώς, όμως με λίγη καλή θέληση και διάθεση εξερεύνησης μπορεί κάποιος να εντοπίσει τους εμπόρους που αγαπούν την δημιουργία και που έχουν να προσφέρουν μία ιστορία μέσα από τα εμπορεύματά τους. Τα εμπορικά σοκάκια, λιώνουν τα βιαστικά σανδάλια που ψάχνουν να ψωνίσουν κάτι για τους αγαπημένους φίλους, ως αναμνηστικό, ενώ τα ανύποπτα μαγαζάκια γίνονται η αφορμή για ζόρικα παζάρια με τους εμπόρους, γνωριμίες και μοίρασμα.
Η Νάξος είναι ένα νησί που ξεχειλίζει από έμπνευση και ζωντάνια. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που εμπνεύστηκαν από αυτό τον τόπο και αναδείχθηκαν στο χώρο της Τέχνης, αλλά ούτε και εκείνοι που τον αγάπησαν και τον επισκέπτονται ολόκληρες δεκαετίες χάριν της φυσικής και πολιτισμικής του ομορφιάς. Οι θάλασσές της είναι όμορφες, τα τοπία της ανεπανάληπτα, όμως αξίζει να αφιερώσετε χρόνο, με λίγο κρασί και έναν μεζέ για να ακούσετε μοναδικές αφηγήσεις μέσα από την ηχο-λαλιά των ντόπιων. Άλλωστε ο τουρισμός είναι μια ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με καινούργιες εικόνες, αισθήσεις, γεύσεις και αναμνήσεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου