φτυάρια για να ξεχώσουνε με προσοχή ένα πελώριο πιθάρι.
-επά μέσα θάχουνε πεθερέ βίος, λέει ο γαμπρός.
Όταν όμως το βγάλανε επάνω και το μπρουμιτίσανε είχε μέσα φρέσκα χώματα και κάτω κάτω περίπου δύο οκάδες κάρβουνο. Στο πλάι του πιθαριού φάνηκε όμως και άλλος ένας πίθος.
-βρε εδώ θαναι γέρο, τα φλουριά και θα σωθούμενε, ξαναπε ο γαμπρός...
Το ξεχώσανε κι αυτό με κόπο, το μπρουμιτίσανε αλλά και αυτό είχε μέσα χώματα και κάτω κάτω μέχρι τρεις οκάδες κάρβουνα.
-αυτά δα που θωρείς, γαμπρέ μου, είναι φλουριά, όπως μας λέανε οι παππούδες μας και τάχουνε κρυμμένα μέσα οι αράπηδες, τα βγάνουνε πότε πότε και τα σεργιανίζουνε μες τα χωράφια τις νύχτες και τα λιάζουνε απόμερα το καταμεσήμερο, άμα τα βρει άθρωπος που δεν είναι τση τύχης του, σαν και εμάς, γίνουνται κάρβουνο.
Και απαντά ο γαμπρός
-μουρ’ αυτό το μασκαραλίκι του όξαποδώ ήτανε για να λικοντιστούμενε με τα ξεχώματα και να μην αποσπείρουμε το σπόρο, μόνου θα τονε στρέψομενε απίσω στο χωριό.
Οι λάκκοι μείνανε χρόνια ανοιχτοί κι όποιος χωριανός περνούσε από κει σταματούσε και έλεγε το μακρύ του και το κοντό του. Τα πιθάρια που θα βάζανε μέσα πάνω από χίλιες οκάδες γέννημα τα κουβαλήσανε στις πλάτες τους στο χωριό και τα πήγανε στο σπίτι. Η πόρτα όμως δε τα χωρούσε και έτσι ξεστιάσανε ένα κομμάτι από το κελάρι, τα κατέβασαν με σχοινιά και τα χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα.
Διήγηση Εμμανουήλ Αλιμπέρτη από την Κωμιακή της Νάξου το 1958, καταγραφή από τον καθηγητή Μανώλη Ψαρρά και δημοσιευμένο στο Φιλολογικό Ναξιακό Μέλλον με γενικότερο τίτλο ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΡΥΜΜΕΝΟΥΣ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ
ΟΡΕΙΝΟΣ ΑΞΩΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου