Χαμένες είναι μόνο οι μάχες που δεν δώσαμε !

Το να μην ψηφίζεις είναι μόδα σήμερα. Το να ρίχνεις το φταίξιμο στους αναθεματισμένους τους πολιτικούς αλλά εσύ να βγάζεις την ουρά σου απέξω είναι το καλύτερο. Ή μάλλον είναι το εθνικό σπορ του Έλληνα. Απαξιώνω τα πάντα αλλά εγώ να μην κάνω τίποτα και χαλάσω τη ζαχαρένια μου. Έτσι μας ήθελαν, έτσι μας έμαθαν, αυτό εν τέλει κάνουμε. Μας λένε πως πολιτική σημαίνει απατεωνιά και το πιστεύουμε. Μας λένε πως η νεολαία είναι αδιάφορη και το τρώμε.
Είναι όμως έτσι; Ή πιο σωστά πρέπει να είναι έτσι;
Γιατί για σκεφτείτε μια νεολαία ξύπνια που να της πλασάρουν το μνημόνιο και εκείνη να αντιδρά. Η μεθόδευση λοιπόν είναι προφανής. Θέλουν αυτή  την ορμή που έχει ο κόσμος να τη μεταφέρουν κάπου που δεν είναι δυνατόν να …μετρηθεί. Και αυτό γίνεται παντού εύκολο αρκεί να είναι μακριά από κάλπη. Κατά βάθος φοβούνται την κάλπη. Φοβούνται ίσως τη μεγαλύτερη σφυγμομέτρηση μετά τις εθνικές εκλογές. Γι’ αυτό και προσπαθούν να την απαξιώσουν.
                Μέσα λοιπόν σε όλη αυτή την υπνηλία που προσπαθούν τα Μέσα να επιβάλουν, διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αναμένεται να κερδίσει την 25^η συνεχή νίκη συνεχίζοντας την προσπάθεια για αλλαγή της νοοτροπίας με την οποία η νεολαία αντιμετωπίζει τα πράγματα.
                Μην περιμένετε να ακούσετε όμως τίποτα απόψε στα κανάλια. Δεν θα το παίξει κανείς. Δεν θέλει κανείς να ξυπνήσει το φοιτητόκοσμο. Δε θέλει κανείς να δώσει δύναμη σε 20χρονα παιδιά που θέλουν να αλλάξουν το σημερινό σάπιο πολιτικό σύστημα. Πόσο μάλλον τα παιδιά μιας παράταξης που έχουν κάνει σημαία τους το σύνθημα «αλλάζουμε νοοτροπία».
                Γιατί φοβούνται πως αν αλλάξει αυτή η «νοοτροπία» πάνε τα Δελτία των 20.00, πάνε και τα Μνημόνια, τα υποβρύχια και οι Άκηδες. Ένα ολόκληρο σύστημα λοιπόν δεν θέλει μια νεολαία ζωντανή. Πόσο μάλλον όταν αυτή αποτελεί τη μαγιά της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα.
                Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει να οδηγήσει στην κάλπη κάθε σκεπτόμενο νέο αύριο. Γιατί μέσα από μια παράταξη που σιγά σιγά επιστρέφει στις ρίζες της, θυμίζοντας έστω και ισχνά δεκαετίες 80’ και 90’ μπορεί κάτι να αλλάξει. Κάτι να ανατραπεί.
                Γιατί επιτέλους τόλμησαν μερικά παλικαράκια με σιέλ πουκάμισα να σπάσουν την ομερτά του φόβου και να μιλήσουν για το τέρμα της ψευτιάς του ασύλου και την απεμπλοκή από την ΕΦΕΕ των αριστερών και λοιπόν δήθεν επαναστατών. Αλλά κυρίως γιατί τόλμησαν μέσα από ένα 50σέλιδο μανιφέστο να μιλήσουν για το πώς ονειρεύονται το Πανεπιστήμιο. Ξέρω, δεν ακούσατε τίποτα γιατί δεν πουλάει είπαμε. Το Κίνημα δεν θέλει να του χαλάνε την ησυχία.
                Αλλά πλέον οφείλουμε εμείς να γίνουμε το ρεύμα που θα τους παρασύρει στην ανατροπή της καθεστωτικής σημερινής νοοτροπίας. Όπως είπε και προχθές ο Αντώνης Σαμαράς «ας γίνουμε εμείς το ρεύμα, που θα νικήσει το φόβο». Ένα φόβο που μερικά παιδάκια έχουν αρχίσει να αμφισβητούν.
Και καλά κάνουν. Βάζοντας την άλλοτε χλιαρή, άχρωμη, άοσμη ΔΑΠ ξανά στις ράγες της ιδεολογικοποίησης και του πολιτικού προσανατολισμού. Γι’ αυτό εμείς τους οφείλουμε να είμαστε εκεί. Για να στήσουμε ξανά μια γενιά της «ανατροπής». Μια γενιά φοιτητών που δε θυμάται την Παιδεία μόνο στις εκλογές, αλλά τη στηρίζει ώστε να γίνει ο φάρος της κοινωνίας.
                Ίσως από αύριο στα Πανεπιστήμια και τα αμφιθέατρα να γεννηθεί κάτι δυνατό. Ίσως η αυριανή σφυγμομέτρηση να είναι το πρώτο βήμα για την Ελλάδα της Ελπίδας. Γι’ αυτό επιμένω. Στηρίξτε αυτή την προσπάθεια. Πηγαίνετε να τους βοηθήσετε. Άλλωστε χαμένες είναι μόνο οι μάχες που δε δώσαμε… 

πηγή