Έστω κι αν παραβλέψουμε τα ψέματα της προεκλογικής περιόδου, τότε που ο Γ. Παπανδρέου ανακάλυπτε ότι «υπάρχουν λεφτά» και μοίραζε κοινωνικά επιδόματα, οι επόμενοι μήνες δεν μπορούν να ξεχαστούν.
Μάρτιος του 2010 και η Ελλάδα άρχισε να μαθαίνει νέους όρους. Τι είναι ΔΝΤ, τι είναι βοήθεια από το εξωτερικό και τελικά τι είναι Μνημόνιο. Τότε η κυβέρνηση εμφάνιζε ως μοναδική λύση μια θεραπεία – σοκ με θυσίες από τον ελληνικό λαό που όμως θα έβαζαν την οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά. Όλοι περίμεναν κάτι πρόσκαιρο, ένα Μνημόνιο ας πούμε για 2-3 χρόνια.
Υπογράφτηκε αυτό το Μνημόνιο, ο κόσμος έκανε υπομονή, νόμιζε ότι νοικοκυρεύονται τα οικονομικά της χώρας, ότι μπαίνει μια τάξη στο χάος.
Ο κ. Παπανδρέου, μας μιλούσε από το Καστελόριζο για την Ιθάκη που θα βρούμε σύντομα και υποσχόταν ότι δε θα χρειαστούν άλλα μέτρα πέραν του Μνημονίου.
Μαζί με τον πιο αποτυχημένο υπουργό των τελευταίων 50 ετών, Γ. Παπακωνσταντίνου και την αμέριστη βοήθεια της τρόικας πήραν ανάλγητα μέτρα αλλά ορκίζονταν ότι η Ελλάδα θα πάει μπροστά. Ακούγαμε το 2010 ότι η χώρα θα βγει στις αγορές το 2011 το πολύ το 2012.
Ακούγαμε ότι η Ελλάδα ανέκτησε την αξιοπιστία της διεθνώς και ότι καταφέραμε τους ξένους να δουν ότι το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό.
Μας έλεγαν ότι με την οικονομική συνταγή τους θα μειωθούν τα ελλείμματα, θα μειωθεί το χρέος και θα καταστεί βιώσιμο, θα παταχθεί η φοροδιαφυγή, η Ελλάδα θα γυρίσει σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Τι έγινε όλους αυτούς τους μήνες;
Η Ελλάδα έχασε παντελώς της αξιοπιστίας της διεθνώς. Σε κάθε αξιολόγηση της τρόικας τρώγαμε σφαλιάρες για τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν. Η καταρράκωση της εικόνας της χώρας είναι εμφανής από τον τρόπο που μας αντιμετώπιζαν τα ξένα μέσα ενημέρωσης.
Η οικονομική πολιτική σημείωσε παταγώδη αποτυχία. Πέραν της μείωσης του ελλείμματος κατά 5% (αν το δεχθούμε κι αυτό) η οποία επιτεύχθηκε μέσω της μείωσης μισθών και συντάξεων κι όχι λόγω του περιορισμού της απίστευτης κρατικής σπατάλης, δεν έχουν να επιδείξουν καμιά επιτυχία.
Η φορολογική πολιτική απέτυχε αφού από τη μια έπαιρναν από τις τσέπες των αδυνάτων κι από την άλλη άφηναν ασύδοτη τη φοροδιαφυγή. Αλλά και με τους υπερβολικούς φόρους στραγγάλισαν ακόμη και τους υγιείς επιχειρηματίες με αποτέλεσμα να βουλιάξουν τα έσοδα.
Φυσικά ούτε λόγος για βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους αφού αυτό διογκώθηκε, την ίδια στιγμή που αντί για πλεονάσματα συνεχίζουμε να παράγουμε ελλείμματα που συνεχώς αυξάνονται.
Το έλλειμμα του προϋπολογισμού επιμένει κοντά στο 10%, εκτός στόχων αναθεωρημένων και μη. Ο δανεισμός με τα πρώτα 110 δις αύξησε το χρέος καθιστώντας το μη βιώσιμο. Μάλιστα, βρήκαν και ένα τέχνασμα να μας που γιατί δανειζόμαστε. Είπαν ότι το κάνουμε για να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Τελικά οι μισθοί και οι συντάξεις είναι αυτές που πληρώνουν τις δόσεις των δανείων.
Και φτάσαμε στο παρά πέντε της χρεοκοπίας, της γενικής στάσης πληρωμών. Χωρίς αξιοπιστία, χωρίς κόκκινες γραμμές, χωρίς δυνατότητα διαπραγμάτευσης συρθήκαμε σε νέο δανεισμό που θα εκτινάξει το χρέος στα ύψη.
Δεχθήκαμε απόφαση για ανταλλαγή ομολόγων στα πρότυπα των ομολόγων Μπρέιντι της Αμερικής. Δεχθήκαμε κούρεμα ομολόγων, ουσιαστικά δηλαδή αποδοχή αδυναμίας να πληρώσουμε.
Δεχθήκαμε να βαφτίζουν το δεδομένο πρόγραμμα ΕΣΠΑ «σχέδιο Μάρσαλ». Αποδεχθήκαμε να βάλουμε εγγυήσεις τα εμπράγματα δικαιώματα και την εθνική κυριαρχία ουσιαστικά.
Αποδεχθήκαμε ένα Μεσοπρόθεσμο που δεν θα έστεκε ούτε στη χειρότερη μπανανία της Αφρικής.
Κι όλα αυτά η ίδια κυβέρνηση τα βαφτίζει εθνική επιτυχία που θα βγάλει τη χώρα στις αγορές… από το 2014, θα μειώσει το χρέος (με νέο δάνειο δεν καταλαβαίνουμε πως θα το κάνει αυτό), θα περισώσει τις τράπεζες, θα περισώσεις μισθούς και συντάξεις. Αυτά που έλεγαν το 2010 θα ξανασερβίρουν πασπαλισμένα με ολίγη από ανάπτυξη.
Και έχουν μούτρα να βγαίνουν στον κόσμο να λένε ότι πρόκειται για σχέδιο σωτηρίας χωρίς να εξηγούν ότι είναι ξεκάθαρη χρεοκοπία που ευνοεί μόνο τους ισχυρούς δανειστές μας.
Οι συνέπειες της ολέθριας, αποτυχημένης πολιτικής του ΠΑΣΟΚ θα φανούν πολύ σύντομα, αλλά αυτοί δε θα είναι εδώ. Θα έχουν φάει γιαούρτια και θα έχουν πάει σπίτια τους.
Ο ελληνικός λαός, όμως, θα είναι εδώ, θα υφίσταται τις συνέπειες αυτές και δυστυχώς θα αντιληφθεί ότι υποθηκεύτηκε το μέλλον των επόμενων γενεών.
Θέλει πράγματι πολύ μεγάλη (αν)ικανότητα για να καταφέρεις μέσα σε 20 μήνες να καταστρέψεις μια χώρα.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου