Ω! Τι υπέροχος Σεπτέμβρης...

Αυτές τις ημέρες όπου και να γυρίσω να κοιτάξω, με όποιον και αν μιλήσω, νιώθω σα να βρίσκομαι σε ένα σκηνικό ενός «προαναγγελθέντος θανάτου». Αφού λίγο- πολύ, κουτσά στραβά, τις κάναμε τις διακοπές μας, άλλος εδώ, άλλος αλλού, άλλος καθόλου, γυρίσαμε με ένα ύφος τεθλιμμένης χήρας για το νεκρό που ακόμη δεν πέθανε, αλλά εμείς τον κλαιμε σπαρακτικά. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη μου λεει «που είσαι ακόμα... από Σεπτέμβρη να δεις...τα χειρότερα έρχονται...» και άλλα πολλά τέτοια αισιόδοξα και παρηγορητικά σχόλια για το μέλλον μας. Δεν ονειροβατώ ότι όλα είναι καλά, αλλά ...
 δεν θέλω και να μεμψιμοιρώ ότι έχουμε τελειώσει.
Θέλω να νιώθω ότι έχω επιλογή, γιατί έχω επιλογή, να αλλάξω οπτική, να διευρύνω τα όρια μου και να πάω εκεί που δεν  γνωρίζω... Θα μου πείτε, «τι μας λεει αυτή τώρα, βολεμένη θα είναι». Δεν θα ήθελα να αναφέρω  την προσωπική μου ιστορία για να σας δείξω πως καθόλου βολεμένη δεν είμαι, απλά όπως έχω δει ανθρώπους να καταστρέφονται, έχω δει και ανθρώπους, πολλές φορές τους ίδιους, να ξανασηκώνονται και να ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους από το μηδέν.
Αν εστιάσουμε σε όλους αυτούς που δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους και φθάσαμε έως εδώ, χάσαμε για ακόμη μια φορά το στόχο. Και ο στόχος είναι, τι κάνει ο καθένας μας τώρα, τι συμμετοχή θα έχει σε αυτό που του συμβαίνει. Θα καθίσει με σταυρωμένα χέρια και θυμωμένο μυαλό να σχολιάζει, να γκρινιάζει; θα φωνάζει, θα επιτίθεται, θα καταστρέφει, θα δώσει την εξουσία πάλι σε άλλους να φτιάξουν τη μοίρα του; ή θα γίνει ο μοναδικός αρχιτέκτονας της πραγματικότητας που πρέπει να ζήσει; 

Πώς σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Κάπου διάβασα ότι: οποιοδήποτε γεγονός της ζωής μας, πριν εκδηλωθεί, έχει τη συγκατάθεση μας...
Ελάτε τώρα! Μη χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο...μη μου πείτε ότι, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι δεν γνωρίζαμε που πάει η κατάσταση όταν απλώναμε τα πόδια μας πέρα από εκεί που έφθανε το πάπλωμά μας;.. Όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν συμμέτοχοι ή αμέτοχοι στην πορεία προς την καταστροφή, και τα δύο συνεπάγονται τουλάχιστον μια συλλογική ευθύνη στο βαθμό που αναλογεί στον καθένα. Γιατί δεν την αναλαμβάνουμε για να συνεχίσουμε και να πάμε παρακάτω; Περιμένουμε να πάνε φυλακή οι 5, 10, 15 που έφαγαν τα περισσότερα; Και εγώ σας λεω ότι δεν θα πάνε. Τι θα γίνει τώρα; Ως πότε θα περιμένουμε;
Αλλά έστω, τα  πάθη και τα λάθη για τους ανθρώπους είναι. Ένα λάθος όμως δεν πρέπει να συνεχιστεί: η  μοιρολατρία. Στην προκειμένη φάση το να πιστεύουμε ότι είμαστε άοπλα όντα στο έλεος ανεξέλεγκτων γεγονότων, μόνο καλό δεν κάνει. Η αυτολύπηση, η αυτοθυματοποίηση και η μεμψιμοιρία μας οδηγούν να εντοπίζουμε έξω από τον εαυτό μας τα αίτια οποιασδήποτε συμφοράς. Το «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», λυπάμαι, είναι ωραίο στιχάκι, αλλά θέλω να πιστεύω ότι ο κόσμος ξύπνησε και γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει τίποτα που να συμβαίνει γύρω του στο οποίο να μην έχει βάλει κι αυτός το δαχτυλάκι του για να γίνει.
Η ωδή της αρνητικότητας που έχει διαποτίσει το Είναι μας, μας βυθίζει όλο και περισσότερο σε έναν υπνωτικό λήθαργο χωρίς όνειρα.
Ας αφήσουμε λοιπόν, τις δεισιδαιμονικές προβλέψεις για το μαύρο Σεπτέμβρη που έρχεται, και ας πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας ως υπεύθυνοι ενήλικες.
Να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Στη ζωή και στις μπίζνες υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να χάσεις: να πάψεις να πιστεύεις στον εαυτό σου. Και αυτό γίνεται όταν ενσωματώνεσαι σε ένα πλήθος που στριγκλίζει φανατισμένα και ζητάει από άλλους σωτηρία. Όσο μακριά μπορεί να φτάσει το όνειρο του καθενός εκεί μπορεί να φτάσει και η ζωή του. Και αυτή είναι η πραγματική διαφορά μεταξύ δύο ανθρώπων : η έκταση του ονείρου τους...
Καλό και χαρούμενο Σεπτέμβρη!
πηγή