Μου άρεσε πολύ που άκουσα, μετά από χρόνια το "Δρόμοι παλιοί", σε ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη και την "Ωδή στη χαρά", που μάλλον θα έπρεπε να ακούμε όλοι λίγο συχνότερα, σε αυτούς τους κακούς καιρούς...Μου άρεσε που ο Κύρκος είχε κάνει...τα κουμάντα του. Είχε εκφράσει την επιθυμία, να μην ...
εκφωνηθούν επικήδειοι, παρά μονάχα ένας, από τον σύντροφό του Φώτη Κουβέλη.
Σκέφτηκα τότε, πως πρέπει να είσαι πολύ ολοκληρωμένος μάλλον, για να έχεις καταστρώσει το σχέδιο της κηδείας σου. Να μη φοβάσαι το θάνατο, να μην είσαι ανθρωπάκι.
Μιλώντας για ανθρωπάκια, σκέφτηκα την απουσία των ανθρώπων του ΚΚΕ. Διάβασα χθες, πως ο Ριζοσπάστης, έκανε μια πολύ μικρή αναφορά στον θάνατο του Κύρκου. Δεν γνωρίζω ακριβώς γιατί το ΚΚΕ μισεί όποιον δεν είναι ΚΚΕ. Δεν το κατάλαβα και ποτέ. Αλλά νομίζω πως σε αυτή την κηδεία, που κατά έναν περίεργο τρόπο μου θύμισε γιορτή και όχι θάνατο, η Λιάνα Κανέλλη που εκτιμώ πολύ, θα μπορούσε να πάει.
Μετά, είδα την εικόνα του Γρηγόρη Ψαριανού, που είναι ό,τι καλύτερο είχε το ελληνικό ραδιόφωνο τα προηγούμενα χρόνια, να κλαίει μπροστά στην κάμερα. Ο Γρηγόρης, είναι αγωνιστής, όχι πολιτικά-δεν τον έχω παρακολουθήσει-αλλά δημοσιογραφικά είναι. Όποιος τον άκουγε στον κλικ και στον best, το ξέρει. Με συγκίνησε η συγκίνησή του.
Ο ΓΑΠ, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, έφτασε σχεδόν τελευταίος. Φοβήθηκε μάλλον το γιουχάρισμα και προτίμησε μια διακριτική παρουσία, χωρίς δηλώσεις. Σε αυτήν την κηδεία που ήταν σαν γιορτή, είδα και την Μαριάννα Βαρδινογιάννη με τον σύζυγό της. Ευθυτενής, ντυμένη στα μαύρα, δεν ξέρω αν έκανε πολιτική ή δημόσιες σχέσεις, αδιαφορώ αν γνώριζε τον εκλιπόντα, αν τον θαύμαζε, αν είχαν σχέσεις...Έλειπε η Παπαρήγα και πήγε η Μαριάννα. Ήταν ειρωνικό, στην κηδεία ενός κομμουνιστή, να λείπει η πρώτη κομουνίστρια της χώρας και αντ'αυτής, να βλέπω τον καπιταλισμό ενσαρκωμένο από την κ. Βαρδινογιάννη...
Αντί για χρήματα για στεφάνια και τέτοιες σαχλαμάρες, η οικογένεια ζήτησε να διατεθούν χρήματα στο "Χαμόγελο του παιδιού" και τη "Διεθνή Αμνηστία". Ο Κύρκος θα ήξερε προφανώς, πως η ζωή είναι πιο σημαντική από τον θάνατο και τα στεφάνια και έκανε το σωστό. Σίγουρα θα το είχε σκεφτεί και αυτό.
Νομίζω, πέρα από την ανθρώπινη συγκίνηση που υπάρχει σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτή η κηδεία δεν είχε την αύρα των περισσοτέρων κηδειών. Το ετερόκλητο πλήθος που είδα εκεί, από τον Γλέζο μέχρι τον Μητσοτάκη, μου θύμισε την κηδεία του ήρωα του Big Fish, που απίστευτοι τύποι, διαφορετικοί μεταξύ τους, μαζεύονται να χαιρετήσουν έναν παλιόφιλο. Καλό ταξίδι.
witnessfree
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου