Θρυλική υπήρξε η μορφή του χαΐνη Εμμ. Καζάνη (1793-1847;). Γεννήθηκε το έτος 1793 στο χωριό Μαρμακέτω του οροπεδίου Λασιθίου, όπου και έζησε τα παιδικά του χρόνια, κάτω από την τούρκικη τυραννία. Σε ηλικία 18 ετών τιμώρησε τον Τούρκο Αληδάκο, έναν αιμοβόρο γεννίτσαρο από το χωριό Χουμεριάκο Μεραμβέλλου. Αναγκάστηκε να καταφύγει στα Λασιθιώτικα βουνά και να γίνει χαϊνης (επαναστάτης). Σιγά - σιγά έτρεξαν κοντά του κι άλλοι διωγμένοι χριστιανοί και μέσα σε σύντομο χρόνο, δημιούργησε ένα μικρό, αλλά ισχυρό πολεμικό σώμα. Με βάση το βουνό Αλόϊδα του Λασιθίου, όπου είχε το λιμέρι του, καταδίωκε τους Τούρκους, τιμωρώντας την αδικία και την καταπίεση του κατακτητή. Έλαβε μέρος ως αρχηγός, σ’ όλες τις μάχες που έγιναν στους νομούς Λασιθίου και Ηρακλείου και έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων. Το 1825, αφού καταπνίγηκε μια ακόμη επανάσταση των Κρητικών, αναγκάστηκε μαζί με πολλούς συντρόφους του να καταφύγει στη Στερεά Ελλάδα όπου και συνέχισε την πολεμική του δράση. Κλείστηκε στο Μεσολόγγι και κατά την ηρωϊκή έξοδο, τραυματίστηκε βαριά και ύστερα από πάρα πολλές ταλαιπωρίες, κατέφυγε με τους συντρόφους του στη νήσο της Νάξου. Εκεί ...
δούλευαν για να ζήσουν στα κτήματα ενός τσιφλικά ονόματι
Λάσκαρη. Η κακοπέραση αυτή του υπέσκαψε σοβαρά την υγεία του οπλαρχηγού, ο οποίος αρνήθηκε το βοήθημα της Πολιτείας και έδιωξε τον γιατρό που του έστειλε η Πολιτεία, αγανακτισμένος για την εγκατάλειψη του. Τελικά, το 1846 ή το 1847 ο οπλαρχηγός, ο γενναίος και ατρόμητος χαϊνης, πέθανε από τις κακουχίες και τα τραύματά του και τάφηκε στη Νάξο και στα κτήματα όπου δούλευε. Ο τάφος του δεν βρέθηκε ποτέ, παρά τις αναζητήσεις από τους απογόνους του. Σήμερα, προς τιμήν του και για να μας θυμίζει τα κατορθώματά του, στέκει επιβλητικό το άγαλμά του στο κέντρο του χωριού του, δίπλα στο σχολείο και μας διδάσκει ότι οποιαδήποτε θυσία μας είναι μικρή, μπροστά στο μεγαλείο της πατρίδας μας.......
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου