Σύμφωνα με την παράδοση είναι μαύροι κακομούτσουνοι με ουρά και μάτια που γυαλίζουν στο σκοτάδι και ευκίνητοι σαν αγρίμια...
Όπως γράφει ο αείμνηστος δάσκαλος Δημοσθένης Νασούλης :"Τούτοι όμως οι καλικάντζαροι π΄ ανάθεμά τους, είναι μια σιχαμάρα κι αηδία και να γελά κανείς με τα καμώματά τους.
Όλο το χρόνο κρύβονται κάτω από τη γη και πελεκούν τους στύλους που τη στηρίζουν για να την γκρεμίσουν. Μόλις φτάσουν στο σημείο που μπορεί να πέσει και να τους πλακώσει η γη ...
ανεβαίνουν γρήγορα στην επιφάνειά της και κρύβονται σε μέρη σκοτεινά και σε σπηλιές και δε βγαίνουν από κει παρά μόνο τη νύχτα για να βλάψουν, λέει τους ανθρώπους.
Για να προφυλαχτείς λέει η παράδοση, από αυτούς τους κακομούτσουνους ζάβαλους, πρέπει να κρατάς ένα δαυλί αναμμένο και να μην απαντάς σε ότι σε ρωτάνε, γιατί μπορεί να χάσεις τη μιλιά σου.
Αλλά και στα σπίτια μπαίνουν αυτά τα παγανά, οι καλικάντζαροι, από την πόρτα ή από τα παράθυρα, ακόμη κι από την καπνοδόχο. Όταν καταφέρουν να μπουν στο σπίτι, κοιτάζουν που να βρούνε φαγητά να τα βρωμίσουν, ακόμη και το λάδι και το νερό που πίνουν και τις κούνιες των μικρών παιδιών ακόμη.
Οι νοικοκυρές για να προφυλαχτούν, καίνε στη φωτιά κανένα παλιοτσάρουχο, σταυρώνουνε μ αγιάσματα πόρτες και παράθυρα, βάζουν ακόμη θάμνους αγκαθωτούς σ όλα του σπιτιού τ ανοίγματα για να μη μπορούν να μπουν και στην πόρτα ένα κόσκινο. Μόλις τα καλικαντζάρια δουν το κόσκινο κάθονται και μετρούν τις τρύπες του και τις ξαναμετρούν, χάνοντας κάθε τόσο το λογαριασμό τους ώσπου περνάει η ώρα και λαλάει ο μαύρος πετεινός και τότε μην τους είδατε.
Αυτές οι επιδρομές των καλικατζάρων γίνονται πιο πολύ το δωδεκαήμερο πριν το αγίασμα των νερών των Φώτων.
Οι καλικάντζαροι όμως που επισκέπτονται τη Σκόπελο έχουν και τα δικά τους χούγια. Μόλις μυριστούν πως οι σκοπελίτισες κυρές αρχίζουν να ψήνουν τηγανίτες, μαζεύονται στον καπνοδόχο και προσπαθούν από κει να κατουρήσουν και καλά τις τηγανίτες, να τις βρωμίσουν να μη τις φάνε οι άνθρωποι. Οι νοικοκυρές τους παίρνουν είδηση και τους κυνηγάνε με δαυλί αναμμένο.
Εκείνο όμως που τους κάνει να τρέχουν και να μη φτάνουν, είναι ο αγιασμός των νερών τα Φώτα. Φεύγεστε να φεύγουμε, φωνάζουν ο ένας στον άλλο:"Να ο παπάς με το Σταυρό,
η παπαδιά με το θερμό
το παιδί με το μανάλ(ι)...
το χτυπάει στο κεφάλ(ι)..."
Στην παρέα τους είναι πάντα κι ένας κουτσός καλικάντζαρος και βλέποντας το γρήγορο φευγιό των άλλων, φωνάζει:"περιμένετέ με, περιμένετέ με και μένα του κτσούτσκουνι".
Έτσι γενιές και γενιές έζησαν με τα φανταστικά αυτά δαιμονικά που προκαλούν με τα καμώματά και τα πειράγματά τους τις νοικοκυρές αλλά και τη συνείδησή μας, μέχρις ότου στάξει πάνω μας ο αγιασμός απ την αγιαστούρα του ιερέα και με πίστη βαθιά μέσα μας νιώσουμε ότι έχουμε τη δύναμη να απαλλαχτούμε από όλα αυτά συν θεώ...
Καλό και ευλογημένο Δωδεκαήμερο
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου