Γράμμα στους φίλους μου

Πριν από λίγες ημέρες, ήμουν με μερικούς φίλους και τα πίναμε σε ένα λαϊκό ταβερνείο σε μια λαϊκή γειτονιά. Όλοι αριστεροί, βέβαια, οπότε -εκεί που παλεύαμε με το σαγανάκι- μπήκαν στην κουβέντα η κρίση, ο Παπαδήμος, οι εκλογές και όλα αυτά τα αγαπημένα θέματα του σύγχρονου Έλληνα.
Οι φίλοι μου δεν είναι μόνο αριστεροί – σε αντίθεση με μένα, ψηφίζουν κιόλας. Ναι, βέβαια. Και περιμένουν τις εκλογές πώς και πώς. Για να εκφραστούν.
Τέλος πάντων, εγώ τους άκουγα, αφενός επειδή όταν τρώνε δεν μιλάνε -ειδικά, εμείς οι...
κοιλιόδουλοι-, και αφετέρου επειδή έχω γράψει τόσα κατεβατά τα τελευταία δυο χρόνια επί αυτών των θεμάτων στο μπλογκ, οπότε έχω ξεχαρμανιάσει εντελώς και δεν τραβάω κάνα ζόρι να ουρλιάζω μέσα στα μούτρα των άλλων, μπουκωμένος με τα κεφτεδάκια της γιαγιάς από τη Σμύρνη και την τυροκαφτερή.
Τώρα που σκέφτομαι αυτά που έλεγαν οι φίλοι μου –ενώ εγώ έκανα επίθεση στα σπανακοπιτάκια-, νιώθω ξαφνικά την ανάγκη να τους πω την άποψή μου• θα την γράψω εδώ που έχει και χώρο.
Οι φίλοι μου λοιπόν περιμένουν τις εκλογές με αγωνία και κάποιοι πιστεύουν πως θα γίνει η ανατροπή.
Ναι παιδιά, στις εκλογές θα γίνει η ανατροπή – δεν έχετε δει πόσες ανατροπές έχουν γίνει στις εκλογές όλα αυτά τα χρόνια; Αμέτρητες.
Δεν ξέρω τι σας κάνει να πιστεύετε πως -σε μια χρεοκοπημένη χώρα που οι πολίτες της, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, μοιάζουν να έχουν αποδεχτεί πως δεν υπάρχουν πολιτικοί υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία- έχουν κάποιο νόημα οι εκλογές.
Επίσης, αν οι εκλογές είχαν πολύ μεγάλο νόημα, δεν θα είχαν αποδεχτεί οι Έλληνες με τόσο μεγάλη ευκολία την πρωθυπουργοποίηση του «φυτευτού» Λουκά Παπαδήμου και την υπουργοποίηση τεσσάρων βουλευτών του ΛΆΟΣ. Θα είχαν βγει στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν και να υπερασπίσουν το Σύνταγμα και την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Μπορεί να πέφτει η μια είδηση πίσω από την άλλη, κάποιοι να νομίζουν πως κάτι συμβαίνει και να ακούγονται σκόρπιες θυμωμένες φωνές πριν πάνε όλοι για νάνι, αλλά η ουσία –κατά την ταπεινή μου γνώμη- βρίσκεται σε δυο σημεία:
Πρώτον, η χώρα χρεοκόπησε και όλοι παραμένουν στις θέσεις τους –πολιτικοί, νταβατζήδες, βαρόνοι και λοιποί. Κανείς δεν έχει οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη για τη χρεοκοπία. Ούτε ένας.
Δεύτερον, στη χώρα έγινε κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και –ουσιαστικά- δεν υπήρξε καμία αντίδραση. Τα κόμματα της Αριστεράς είναι απλοί θεατές και αρνούνται να συνεργαστούν• το γιατί, ας το απαντήσουν οι ηγεσίες τους – αν και η ευθύνη βαρύνει πια και τον κόσμο τους που έχει παγιδευτεί και το παίζει ανήξερος κι αθώος.
Αυτά τα δυο σημεία με οδηγούν ξανά σε κάποιες σκέψεις που –όταν τις έγραφα- ευχόμουν να αποδειχτούν λανθασμένες. Για την ώρα δεν συμβαίνει αυτό.
Με την ελπίδα να διαψευστώ...


πιτσιρίκος