Στη θέση του ουίσκυ που απολάμβανα κάθε φορά που βρισκόμουν μαζί του, υπήρχε τώρα μόνο ένα σημείωμα με 2 νούμερα.
Τον άφησα να μιλήσει πρώτος.
- Δεν είναι καλά τα πράγματα..
- Ακούω προτάσεις
- Λοιπόν, χρειαζόμαστε επειγόντως κάτι νέο. Μία καινοτόμο δημιουργία που θα φέρει την αγορά πίσω.
- Τι έχεις στο νου σου?
- Ενα πρότζεκτ που σύμφωνα με τις έρευνες της αγοράς φεύγει απο τα συνηθισμένα. Αυτό έχει η αγορά ανάγκη σήμερα. Οι καταναλωτές μας είναι κορεσμένοι απο τους ...
συνήθεις τίτλους. Υπάρχει ανάγκη για κάτι νέο και πρωτοπιοριακό, με διαφορετική δυναμική. Φεύγα και σκέψου!
Τους επόμενους 4 μήνες η ομάδα μου δούλεψε απίστευτες ώρες χωρίς να σηκώσει κεφάλι. Και το αποτέλεσμα με δικαίωσε πέραν πάσης προσδοκίας.
Στην παρουσίαση στην αίθουσα προγραμμάτων, το ανοιχτό στόμα του διευθυντή μου και η έκφραση στα πρόσωπα των παρισταμένων, μου έδιναν την εγγύηση οτι το ουίσκυ μου με περιμένει σταθερά στη θέση του.
Το νέο προιόν μας ήταν κάτι ανάμεσα σε παιχνίδι και υπαρκτό πείραμα. Ανάμεσα σε δοκιμή και αποτέλεσμα. Ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
Το πρότζεκτ το ονόμασα Civilisation reality (πολιτισμική πραγματικότητα).
Το θέμα ξεκινούσε με την ύπαρξη ενός πολιτισμού που έχει έρθει να δώσει το φως στον κόσμο του.
Και στην εξέλιξή του ο παίχτης έπρεπε να λειτουργήσει με τρόπο που επηρέαζε την πορεία του πολιτισμού αυτού.
Γινόταν κυβερνήτης, τραπεζίτης, επιχειρηματίας, φιλόσοφος, δημιουργός, τεχνίτης, εμπνευστής, εργάτης, μετανάστης, κριτής και κρινόμενος, επιλέγων και επιλεγόμενος, πλούσιος και φτωχός, θύτης και θύμα.
Ο πολιτισμός μπορούσε να μεγαλουργήσει ή να εξαφανιστεί. Να θριαμβεύσει ή να αποσυνθεθεί.
Το σύστημα είχε κάθε επιλογή, απο το χάος στην τάξη και απο το φασισμό στην αναρχία.
Ο παίχτης μπορούσε να επιβάλει την ειρήνη και την ανάπτυξη ή να ξεκινήσει τον πόλεμο και την καταστροφή.
Να εδραιώσει την ελευθερία και την δημοκρατία ή να οδηγήσει τον πολιτισμό στην διαφθορά και την ανεξέλεγκτη διάλυση.
Να ανεβάσει και να κατεβάσει κυβερνήσεις, να ελέγξει τις αγορές, την παραγωγή, τους πόρους, να εκμεταλευτεί ή να μοιράσει.
Οι επιλογές του παίχτη ήταν πρακτικά άπειρες.
Κάθε συνδιασμός ήταν εφικτός και επέφερε και διαφορετικό αποτέλεσμα.
Και το μεγάλο ατού του παιχνιδιού ήταν οτι η μηχανή του δεν είχε προκαθορισμένο τρόπο λειτουργικής εξέλιξης.
Οι επιλογές του παίχτη είχαν αποτελέσματα που αναλογούσαν στην συμπτωματική αντίδραση της μηχανής του παιχνιδιού. Και αυτή βασιζόταν στην αποδεδειγμένη λειτουργία των μαζών. Των πραγματικών κοινωνιών με στατιστική μαθηματική ακρίβεια.
Και αν ο παίχτης ήθελε, μπορούσε να θέσει σε λειτουργία την επιλογή G.O.D. (God on duty) όπου πλέον επενέβαινε στην ίδια τη μηχανή του παιχνιδιού, όπως και όταν ήθελε, κατα βούλησιν.
Αν ο λαός αντιδρούσε στις αποφάσεις του μπορούσε είτε να υποχωρήσει, είτε να καταστείλει, είτε να παρασύρει, είτε να εξολοθρεύσει.
Τα πάντα μπορούσαν να είναι μια χρονοβόρα σε πραγματικό χρόνο εξέλιξη πραγμάτων, ή θέμα ενός κουμπιού.
Η επιλογή δημοκρατίας απο μόνη της είχε πολλές μορφές εξέλιξης.
Απο την άλλη ο έλεγχος του συστήματος του πολιτισμού μπορούσε να αδιαφορεί για ονόματα και πολιτικές και να επικεντρώνεται σε συγκεκριμένο και μόνο στόχο. Ο στόχος αυτός μπορούσε να είναι η γενικότερη ή μια συγκεκριμένη εξέλιξη, η γενικότερη ή η στοχευμένη πρόοδος, η ευημερία ή μόνο το κέρδος, ίδιον ή κοινόν.
Ο παίχτης με κάθε κίνησή του ανανέωνε το ενδιαφέρον του στο παιχνίδι με γεωμετρική πρόοδο, έτσι ώστε κυριολεκτικά εθιζόταν όλο και πιο πολύ, αναζητώντας περεταίρω εξέλιξη του σεναρίου.
Δημιουργήσαμε ενα παιχνίδι μοναδικό, απίστευτο, και το κυριότερο.. ατελείωτο σε βάθος χρόνου, καθ' ότι η ιστορία μπορούσε να εξελίσεται αδιάκοπα, χωρίς τέλος αν ο παίχτης το ήθελε.
Ακόμα και ο ίδιος ο χρόνος μπορούσε να παρακαμφθεί, μέσα απο την τεχνολογική εξελικτική διαδικασία ή να τερματισθεί με την επιλογή «συντέλεια».
Το τέλος ήταν απλά επιλογή του παίχτη.
Η μηχανή παρήγαγε αξίες ανθρώπινες και υλικές.
Και ο παίχτης μπορούσε να τα έχει όλα ή τίποτα.
Μπορούσε να έχει το μαγικό ραβδάκι του καλού ή το ματωμένο δόρυ του Εωσφόρου.
Τη δαμόκλειο σπάθη του δικαίου ή το δηλητηριασμένο βέλος του αδίκου.
Τη λογική του Σωκράτη ή τον παραλογισμό του Χίτλερ.
Τη σοφία του Πλάτωνα ή τη ματαιοδοξία του Ροκφέλερ.
Και μεταξύ μας, η εξέλιξη ήταν εν πολλοίς αναμενόμενη.
Ο παίχτης θα παρασυρόταν απο τον ανθρώπινο χαρακτήρα του και με ενυσχυμένη φαυλότητα από την απόλυτη κυριαρχία του, θα «μεγαλουργούσε» προς ιδίαν τέρψην και όφελος.
Η ομάδα ήταν ενθουσιασμένη. Οι πρώτες δοκιμαστικές εντυπώσεις παρέπεμπαν σε θρίαμβο. Ηδη απο την ανακοίνωση του τίτλου, η αγορά έβραζε απο ανυπομονησία για την κυκλοφορία του.
Η αγορά τίτλων δεν είχε να δείξει κάτι παρόμοιο. Και αυτό σίγουρα θα πουλούσε σαν τρελό. Αυτό έψαχνε ο διευθυντής μου όταν μου είπε.. «φύγε και σκέψου»!
Απλώθηκα στην δερμάτινη πολυθρόνα των «σπέσιαλ» καλεσμένων του διευθυντή μου με το κρυστάλινο ποτήρι στο χέρι. Το κεχριμπαρένιο 26ρι ουίσκυ των 50 $ η γουλιά, έρεε με ηδονικό τρόπο στο λαρύγκι μου.
Η 80ρα οθόνη γέμιζε με την HD ανάλυση του παιχνιδιού. Τα φωτογραφικά γραφικά έκαναν τους παριστάμενους να ριγήσουν.
Αφωνη η ομάδα του συμβουλίου εγκρίσεων δεν μπορούσε να ξεκολήσει τα μάτια της απο την οθόνη και τα μαγικά χέρια του ομαδάρχη μου «έπαιζαν» το χειριστήριο εξηγώντας το game play στο κοινό μας.
Που και που, κάποιο «απίστευτο» ή «τέλειο» ακουγόταν απο το κατά τα άλλα εξτασιασμένο ακροατήριο.
Ηταν μια γενική παρουσίαση που ανέδειξε μόνο το πρότζεκτ, σε μορφή τίτλου. Η πιο βαθειά παρουσίαση ήταν υπόθεση ζωής κυριολεκτικά και παραπεμπόταν στο «πάρτο και παίξε».
Και μόνο αυτή η επιφανειακή παρουσίαση κράτησε δυόμιση ώρες.
Καθόμουν ακόμα πιο βαθειά ξαπλωμένος στην πολυθρόνα μου με ένα χαμόγελο ικανοποίησης χαραγμένο στα χείλη μου και έχοντας ρουφήξει ποσότητα ουίσκυ που ανιστοιχούσε στην αξία ενός βασικού μισθού στην πιάτσα, βυθισμένος στην ανάλαφρη λόγω οινοπνεύματος αίσθηση της βεβαιότητας της απόλυτης επιτυχίας.
Ο αντιπρόεδρος της εταιρίας σήκωσε το DVD με το θέμα του τίτλου, αναφωνώντας..
«Κύριοι το Civilisation reality είναι μακράν οτι καλύτερο έχει παρουσιάσει η εταιρία μας και το απόπλυτο στην παγκόσμια αγορά. Το αντίπαλο δέος απέχει σήμερα περίπου 100 έτη φωτός απο εμάς. Φίλοι μου δεν χρειάζεται να ευχηθώ για την επιτυχία του».
Η επόμενη πρόταση με συνέφερε απο την αποχαυνωτική μου μεθυστική νιρβάνα.
Τα λόγια ήρθαν απο το στόμα του διευθυντή μου.
«Ο τίτλος δεν αρμόζει στο πρότζεκτ αυτό. Η αγορά δεν μπορεί να δεχτεί ένα τέτοιας δυναμικής έργο με αυτό τον αδύναμο τίτλο. Χρειαζόμαστε έναν τίτλο αντάξιο του παιχνιδιού. Εναν τίτλο βόμβα. Κάτι που θα βάλει τον καταναλωτή στον πειρασμό. Θα τον καλεί να το αγοράσει αμέσως και να τρέξει στο pc του. Δεν αρκεί να καθηλωθεί αφού το ξεκινήσει, αλλά να είναι ήδη εθισμένος απο το άκουσμα του τίτλου κιόλας».
Ξαφνικά είχα παγώσει. Το μόνο που δεν με απασχόλησε ιδιέταιρα ήταν η επιλογή τίτλου για το πρότζεκτ αυτό.
Παρασυρμένος απο το μεγαλείο της έμπνευσης και της δημιουργίας του, ενός παιχνιδιού που όμοιο του δεν είχε υπάρξει και ίσως να μην υπήρχε στο άμεσο μέλλον, με το μοναδικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης επιλεκτικής, με την δυνατότητα της απόλυτης προσομοίωσης του κόσμου μας, δεν
στάθηκα καθόλου στο εμπορικό ζήτημα του τίτλου.
Ακόμα και κυβερνήσεις θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν για να προσομοιάσουν την εξέλιξη των επιλογών τους στον πραγματικό κόσμο.
Και τώρα είχαμε κολλήσει στο όνομα....
«Λοιπόν» έπεσε σαν κεραυνός η φωνή του διευθυντή μου στο χώρο...
«θα το ονομάσουμε GREECE».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου