O επιμένων (ελλη)νικά .. σιγά σιγά

Ποια είναι η χώρα που προσπάθησε επανειλημμένως να πείσει τους πολίτες της να αγοράζουν εγχώρια προϊόντα και όχι ξένα; Ποια είναι η ευρωπαϊκή χώρα που όσες φορές και να το προσπάθησε, απέτυχε παταγωδώς; Ποια είναι η χώρα που είχε ... τιμωρηθεί με πρόστιμο από την τότε ΕΟΚ για την 'αθέμιτη' προσπάθεια προώθησης των εγχώριων προϊόντων της έναντι των ξένων; Και σε ποια χώρα κατά κανόνα τα εγχώρια προϊόντα παρέμεναν χρόνια τώρα στα αζήτητα;

Η απάντηση είναι περιττή.

Τις τελευταίες μέρες παρατηρώ ότι δεν μπορώ να βρω προϊόντα που είχα συνηθίσει να αγοράζω χρόνια τώρα για απλά καθημερινά πράγματα, π.χ. για ...
το ξύρισμα.

Ξαφνικά οι συσκευασίες των 5 λεπίδων γνωστής ξένης μάρκας για ξυραφάκια έγιναν άφαντες από τα περίπτερα και τα μανάβικα της γειτονιάς. "Είναι πολύ ακριβά και δεν τα φέρνουμε πια", ήταν η τυπική απάντηση.                                                                                                              

Κι έτσι έπρεπε να περιμένω στην ουρά στο γειτονικό μισοάδειο μεγάλο σούπερ-μάρκετ για
να βρω τις τελευταίες λεπίδες που είχαν απομείνει στα ράφια. Και κανείς πια δεν ξέρει αν την επόμενη φορά θα υπάρχουν - όχι μόνο οι εισαγόμενες λεπίδες αλλά και το ίδιο το σούπερ μάρκετ, που σιγά σιγά αδειάζει κι αυτό από προϊόντα...

Αρχίζω πια και παρατηρώ τι αγοράζουν στο παντοπωλείο της γειτονιάς μου όσοι περιμένουν μαζί μου στο ταμείο. Και έχω να σας πω καλά νέα:

Ύστερα από δεκαετίες αναποτελεσματικής πλύσης εγκεφάλου περί αγοράς εγχώριων προϊόντων, τελικά στην Ελλάδα το 2012 τόσες ώρες διαφημιστικού χρόνου, τόσες αφίσες και τόσα άρθρα στις εφημερίδες έπιασαν τόπο δεκαετίες αργότερα!

Χυμοί, γάλατα, σοκολάτες, μακαρόνια, ρύζι, όσπρια, φρούτα - όλα ελληνικότατα - είχαν αραδιαστεί μπροστά στο ταμείο του μικροσκοπικού μανάβικου. Μέχρι και τα ροδίτικα τυποποιημένα πλέον μελεκούνια αρχίζουν να καταλαμβάνουν με την αξία τους τη θέση που ανέκαθεν τους ανήκε: δίπλα στις άγευστες και άνοστες πολυεθνικές ... τσίκλες, δίπλα από τις πλαστικές σακούλες κοντά στην έξοδο.

Αυτή η ξαφνική προτίμηση στα εδώδιμα ελληνικά προϊόντα δεν οφείλεται μόνο στην χαμηλότερη τιμή τους (όλα είναι ακόμα πολύ ακριβότερα από όσο θα έπρεπε, διαπιστωμένο αυτό).

Οφείλεται πρώτον και κύριον στη γενική 'έλλειψη πίστωσης' προς την ελληνική αγορά  και έτσι τα ξένα προϊόντα δυσκολεύονται να φτάσουν πια μέχρι εδώ, στην άκρη της άκρης του Αιγαίου, αφού οι παραγγελίες πρέπει πια να συνοδεύονται με 'ζεστό χρήμα'.

Και ζεστό χρήμα πλέον δεν υπάρχει.

 

Το φαινόμενο της έλλειψης προϊόντων είναι ακόμα πιο έντονο στα καταστήματα που πουλούν είδη βασικών ηλεκτρικών ειδών γαι το σπίτι. Διαπίστωσα τελευταία πόσο δύσκολο είναι να αγοράσεις ... λάμπες (!).

Πρέπει να περιμένεις τουλάχιστον μια βδομάδα ώσπου να τις παραγγείλουν (και να τις πληρώσουν μετρητοίς) οι έμποροι στη Ρόδο για να τους τις στείλουν από την Αθήνα, που κι εκείνοι με τη σειρά τους θα πρέπει να τις πληρώσουν cash για να τους έρθουν από το εξωτερικό... Πράγματα αδιανόητα μερικούς μήνες πριν - αν και πιο αδιανόητο είναι να μην ... υπάρχουν στην αγορά λάμπες ελληνικής παραγωγής...

Όλα αυτά ελπίζω να σταματήσουν να συμβαίνουν, όταν πια θα αναγκαστούμε να βρούμε μια κάποια φθηνότερη εναλλακτική εγχώρια λύση. Γιατί -δεν μπορεί-, κάποτε θα αναγκαστούμε να ξαναπάρουμε μπρος!

Σας βλέπω που κουνάτε το κεφάλι σας με δυσπιστία...

Κι εγώ στη θέση σας, το ίδιο θα έκανα.

Έλα όμως που τις προαλλες βρέθηκε μπροστά μου μία μπύρα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μέχρι τώρα. Το όνομα αυτής: Volkan και παραγωγής Σαντορίνης (!)

Όχι, δεν είναι είδηση η ύπαρξη μιας μπύρας που παράγεται από κάποια μικρή βιοτεχνία της ελληνικής περιφέρειας.

Είδηση όμως είναι η χάρτινη ετικέτα στο πίσω μέρος του μπουκαλιού της: 

"Για κάθε 1 ευρώ κέρδους, η VOLKAN εξαγοράζει 50 λεπτά ελληνικού εθνικού χρέους για λογαριασμό του ελληνικού κράτους"

Ακόμα κι αυτό, είναι μία μικρή καλή αρχή.

Ή έστω ένα μικρό δείγμα της.

Τα καλά νέα αργά ή γρήγορα θα έρθουν,
πού θα πάει...


the insider