Βία, Δικαιοσύνη και Δημοκρατία ...

Οι φωτογραφίες του παιδιού που κλαίει στο ΟΑΚΑ, στο προχτεσινό ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, έκαναν τον γύρο του διαδικτύου και –με αφορμή τα επεισόδια που σημειώθηκαν- ξεκίνησε πάλι η συζήτηση για τη βία. Από τη συζήτηση για τη βία απουσιάζει ο κοινός νους.
Οι κυβερνώντες και το σύστημα που τους στηρίζει ζητούν να καταδικάσουν οι πάντες τη βία.
Θέλω να θυμίσω σε όλους πως ο εθνικός ύμνος της χώρας μας ξεκινάει με τον στίχο «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή». Ξέρετε, το σπαθί αυτό –στο οποίο αναφέρεται ο ποιητής- δεν έκοβε χόρτα. Έκοβε κεφάλια.
Στη συνέχεια, ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» γίνεται εντελώς σπλάτερ. Τα αίματα, τα κόκαλα και οι σφαγμένοι πάνε κι έρχονται. Κανείς δεν σκέφτηκε να καταδικάσει τον Διονύσιο Σολωμό.
Μπορεί όποιος θέλει να καταδικάζει τη βία. Μπορεί να καταδικάζει και τον καρκίνο. Αυτό, όμως, δεν θα βοηθήσει στη θεραπεία του.
Σε μια σειρά κειμένων τα τελευταία δυο χρόνια, προσπάθησα να αναδείξω τα δεινά που...
θα επιφέρει η απουσία της Δικαιοσύνης.
Προσπάθησα να εξηγήσω γιατί το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι η χρεοκοπία αλλά η έλλειψη Δικαιοσύνης.
Προσπάθησα να κάνω φανερό πως μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερα χρήματα αλλά πως χωρίς Δικαιοσύνη η χώρα μας δεν έχει καμία ελπίδα.
Προσπάθησα να προειδοποιήσω πως, αν δεν οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη οι πολιτικοί υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας, όλοι οι Έλληνες θα θεωρούν τους εαυτούς τους αθώους για οποιαδήποτε παρανομία, και στη χώρα θα κυριαρχήσει η ανομία, η βία και το χάος.
Στις συγκεντρώσεις της πλατείας Συντάγματος το περασμένο καλοκαίρι, τα αιτήματα των πολιτών ήταν Ισότητα, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια.
Αν και αυτοί οι πολίτες που συγκεντρώνονταν κάθε βράδυ στο Σύνταγμα το περασμένο καλοκαίρι δεν ήταν καθόλου βίαιοι –επί δυο μήνες δεν σημειώθηκε ούτε ένα βίαιο επεισόδιο στις συγκεντρώσεις πολιτών στο Σύνταγμα (επεισόδια υπήρξαν μόνο τις ημέρες των απεργιακών διαδηλώσεων)-, αντιμετωπίστηκαν με χλευασμό από όλους αυτούς που καταδικάζουν τη βία και ζητούν κι από όλους τους άλλους να καταδικάσουν τη βία.
Τι ακριβώς ζητούν λοιπόν αυτοί που –εκτός από τη βία- τους ενοχλεί και ο διάλογος μεταξύ των πολιτών; Να παρακολουθούν όλοι μόνο Mega και ΣΚΑΪ, να διαβάζουν μόνο Βήμα και Καθημερινή και να συμφωνούν με ξεπουλημένους καθεστωτικούς δημοσιογράφους που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο αλλά έχουν απόλυτη άποψη –από μακριά- για όλα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία; Ε, δεν γίνεται αυτό. Τελείωσε.
Και όποιος θέλει να ληφθούν σοβαρά οι απόψεις του για τη βία των πολιτών οφείλει να καταδικάζει και την κρατική βία. Οφείλει δηλαδή να είναι ειλικρινής.
Η βία έχει αιτίες. Δεν ξυπνάει κάποιος ξαφνικά μια μέρα και αποφασίζει να γίνει βίαιος. Εκτός αν σαλτάρει.
Η βία στη σημερινή ελληνική κοινωνία έχει ηθικούς αυτουργούς.
Η απάντηση στη βία δεν είναι η περισσότερη βία. Η απάντηση στη βία της κοινωνίας δεν είναι η Αστυνομία.
Η μόνη απάντηση στη βία είναι η Δικαιοσύνη.
Το δίλημμα δεν είναι «ευρώ ή δραχμή». Το πραγματικό δίλημμα είναι Δικαιοσύνη ή βία;
Το δίλημμα δεν είναι με το Μνημόνιο ή εναντίον του Μνημονίου. Το πραγματικό δίλημμα είναι Δημοκρατία ή εμφύλιος;
Όποιος ενδιαφέρεται στ’ αλήθεια για τη χώρα και τους πολίτες της –και όχι μόνο για την πάρτη του-, ας σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Τώρα. Αύριο θα είναι αργά.

πιτσιρίκος