Πρόκειται για μια απάντηση – διαμαρτυρία από τον κ. Νίκο Μαστροπαύλο, δημοσιογράφο – πολιτισμολόγο και διαχειριστή του blog http://taxidiblog.blogspot.com, από το οποίο αντλήσαμε πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό γι’ αυτό το βάρβαρο έθιμο.
Τη δημοσιεύουμε αυτούσια και διαβάζοντας την θα διαπιστώσετε, ότι o συντάκτης της επιστολής αντιμετωπίζει τα δικαιώματα των ζώων ως «αστικές υστερίες». Και αντί να παραδεχτεί, ότι αυτό δεν πρέπει πια να συμβαίνει, κατηγορεί μόνο τους...
άλλους π.χ. τους αγωγιάτες στη Σαντορίνη, τη Λίνδο ή την Ύδρα και εκείνους, που αντιμετωπίζουν τα ζώα ως υποκατάστατα των ανθρώπων…
Είναι αυτό που ο λαός μας λέει «η καμήλα δεν κοίταγε την καμπούρα της, κοίταγε του παιδιού της».
Γάιδαροι στα κεραμίδια...
Κυρία Ηλιοπούλου,επειδή μεγάλωσα σε ένα νησί της «άγονης γραμμής» μαζί με τα τρία γαϊδούρια με τα οποία συνεργαζόταν ο παππούς μου, δεν μπορώ να καταλάβω εσάς που γεμίζετε με τα ζώα τον ελεύθερο χρόνο σας. Δεν υπάρχουν, κυρία μου, ανόητα έθιμα, αλλά έτσι τα βλέπουν ανόητοι άνθρωποι που πιθανόν να μην έχουν χαϊδέψει ποτέ γαϊδούρι, ούτε φυσικά δοκίμασαν ποτέ την ευτυχία να ανέβουν στην πλάτη του.
Δεν είμαι, λοιπόν, ανόητος ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά από τη Γαλήνη. Εγώ έζησα, και εκείνα ζουν, μαζί με τα ζώα και συνεργάζονται. Όσοι άνθρωποι έχουν άμεση επαφή με τη φύση, δεν έχουν τα άλογα, τα μουλάρια, τα γαϊδούρια για να τους βάλουν ένα φιόγκο στα δυο μεγάλα αυτιά τους, ίσως να τους φορέσουν και κανένα «σικ» πουλόβερ, ίσως να τα κουρέψουν και σε κάποιο ειδικό κομμωτήριο, για να στολίσουν τον καναπέ τους, συντηρώντας μια ολόκληρη βιομηχανία «φιλοζωίας».
Ανόητα είναι, νομίζουμε, τα παιδιά που μαθαίνετε να κάνουν κηδεία στο εξωτικό ψαράκι από τον Αμαζόνιο, που είχαν στη γυάλα και «πέθανε», και όχι εγώ και τα παιδιά της Γαλήνης που ψαρεύουμε πραγματικά ψάρια στη θάλασσα μπροστά από το σπίτι μας.
Τα γαϊδούρια δεν θα τα βλέπουμε στα χωράφια γύρω από τη Γαλήνη, και την Πρωτομαγιά στις ταράτσες των σπιτιών, γιατί, σε λίγο, δεν θα υπάρχουν τα συμπαθή τετράποδα. Θα φύγουν μαζί με τους παππούδες της «παλιοπαρέας», όχι λόγω ταλαιπωρίας, αλλά ακριβώς γιατί δεν θα τα «ταλαιπωρούν».
Δεν θα χρειάζεται να τα φορτώνουν, να ανεβαίνουν και οι ίδιοι στη ράχη τους, να οργώνουν, να γυρίζουν το μαγγανοπήγαδο. Ίσως το έθιμο να είναι πιο νοήμον αν ανεβάζουν με γερανό τα τρακτέρ στις ταράτσες.
Μα στ’ αλήθεια σοβαρολογείτε ότι θα κάνετε μήνυση στα παιδιά επειδή φαντάζεστε ότι τα βασανίζουν όταν ανεβάζουν τα (πιο ελαφριά) γαϊδούρια των παππούδων τους στην ταράτσα; Νοιάζεστε εσείς, που πιθανόν να έχετε δει γαϊδούρι εκ του φυσικού όσο και καμηλοπάρδαλη, από εκείνους που βλέπουν κάθε μέρα το γαϊδούρι δίπλα στο σπίτι τους, το ταΐζουν, το ποτίζουν και το φροντίζουν με πραγματική αγάπη, όχι λόγω προσωπικών αδιεξόδων.
Δεν είδα κανένα γαϊδούρι να σπάει το πόδι του, να γδέρνεται ή να τραυματίζεται. Σας διαβεβαιώνω ότι ούτε κάποια ψυχολογική επίπτωση είχε το ανέβασμα, αφού μόλις (με αριστοτεχνικό τρόπο) κατέβηκαν, είχαν ιδιαίτερη όρεξη για ζευγάρωμα – όπως το καλούσε το Μάιος – χωρίς να υπολογίζουν τα αδιάκριτα βλέμματα τόσων θεατών, ξένων προς τις αυθεντικές λειτουργίες της φύσης.
Θα ήταν πράγματι ηλιθιότητα – σύμφωνα με τη δική σας φρασεολογία – να πάτε στη Γαλήνη του χρόνου την Πρωτομαγιά, για να μηνύσετε την «παλιοπαρέα».
Δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι «ταλαιπωρούν» τον γάιδαρο του παππού τους επειδή τον ανεβάζουν μια μέρα στην ταράτσα, και δεν «βασανίζουν» τα γαϊδούρια οι αγωγιάτες στη Σαντορίνη, τη Λίνδο ή την Ύδρα – εκεί που υπάρχουν τα περισσότερα επειδή έχουν εργασία – που ανεβάζουν σε σκαλοπάτια ευτραφείς τουρίστες ή ο κάθε ιδιοκτήτης γαϊδουριού που το φορτώνει ή και το καβαλικεύει ο ίδιος ή τα εγγόνια του.
Αφήστε τους ανθρώπους να ζουν σε αρμονία με τις παραδόσεις τους, χωρίς αστικές υστερίες, και βρείτε τα εσείς με το δικό σας περιβάλλον, ξένο για κάθε σχέση με τα ζώα.
Μηνύστε αυτούς που χρησιμοποιούν τα σκυλιά ως αξεσουάρ του συρμού, τα φυλακίζουν μέσα στα διαμερίσματα, τα στειρώνουν, τους φορούν «πουλοβεράκια», τα κουρεύουν σαν τα μούτρα τους σε «ειδικά» κομμωτήρια και τα αποκαλούν «γιέ μου» και «κόρη μου». Για μένα, κυρία μου, το μεγαλύτερο έγκλημα απέναντι στα ζώα, είναι να τα χρησιμοποιούμε ως υποκατάστατα των ανθρώπων…
Νίκος Μαστροπαύλος
Δημοσιογράφος-Πολιτισμολόγος
Η απάντηση του www.zoosos.gr
Κύριε Μαστροπαύλε,Έλαβα την επιστολή σας και τη διάβασα προσεχτικά. Οφείλω, να σας ενημερώσω, επειδή αναρωτιέστε – αν έχω δει γαϊδούρι από κοντά – ότι κατάγομαι από το νησί της Πάρου. Πηγαίνω πολύ συχνά εκεί και έτσι βλέπω από κοντά, τι υφίστανται και τα αδέσποτα και τα δεσποζόμενα ζώα από τους ιδιοκτήτες τους.
Εσείς μπορεί, να θεωρείτε εξαιρετικό αυτό το έθιμο για τα γαϊδουράκια, αλλά δεν είναι. Δεν είναι φυσιολογικό, να ανεβάζεις τα ζώα στις ταράτσες των κτιρίων, για να βρίσκεσαι σε «αρμονία με τις παραδόσεις», όπως γράφετε στην επιστολή σας.
Η «παράδοση» της κακοποίησης των ζώων στην Ελλάδα δεν μπορεί, να συνεχιστεί, είτε αυτή γίνεται από «παλιοπαρέες», αγωγιάτες, κτηνοτρόφους, «φιλόζωους πολυτελείας» κ.ο.κ..
Εκατοντάδες αδέσποτα ζώα καθημερινά, εκτελούνται, δηλητηριάζονται, απαγχονίζονται, πεθαίνουν από ασιτία, κακοποιούνται ποικιλοτρόπως. Τα ίδια συμβαίνουν και στα κατοικίδια, στα ζώα εργασίας ή και στα παραγωγικά ζώα, επειδή πολλοί από εκείνους στους οποίους ανήκουν έμαθαν, να αδιαφορούν γι’ αυτά και τα αντιμετωπίζουν ως αντικείμενα, που δεν έχουν ανάγκες, ή ως μέσο εκτόνωσης των ψυχολογικών τους προβλημάτων.
Και όλα αυτά δεν είναι «αστικές υστερίες», όπως εσείς τις χαρακτηρίζετε, αλλά πραγματικά εγκλήματα, γεγονότα, που δεν μπορείτε, να αμφισβητήσετε. Ευτυχώς πλέον οι δράστες, όταν εντοπίζονται, συλλαμβάνονται, δικάζονται και καταδικάζονται.
Οι δράστες τέτοιων εγκλημάτων (είτε προς αδέσποτα είτε προς ιδιόκτητα ζώα) είναι αναρίθμητοι, όπως αποδεικνύεται από τα περιστατικά, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Είναι πολλοί εκείνοι, που δεν βάζουν ούτε φαγητό και νερό στα ζωντανά τους. Δεν τα πηγαίνουν στον κτηνίατρο, όταν αρρωσταίνουν, ή τα εγκαταλείπουν, για να πεθάνουν αβοήθητα μόλις πάψουν να τους προσφέρουν, επειδή τσιγκουνεύονται το κόστος της θεραπείας.
Αυτό συμβαίνει και με τα γαϊδούρια, όταν πια γερνούν, και δεν μπορούν, να δουλέψουν για τους ανθρώπους, με τα κυνηγόσκυλα, όταν πάψουν, να κυνηγούν αποτελεσματικά, με τα «βαρελόσκυλα» των κτηνοτρόφων κ.ο.κ.
Αν διαβάσετε προσεχτικά τα όσα καθημερινά δημοσιεύουμε στο www.zoosos.gr, θα δείτε τα όσα υφίστανται τα ζώα στα χέρια των ανθρώπων, στη Νάξο, στην Πάρο, στην Κρήτη, στην Αθήνα, στη Σαλαμίνα, στη Βέροια, στη Χίο, στην Αλεξανδρούπολη, στη Θεσσαλονίκη, στην Κέρκυρα, παντού στην ελληνική επικράτεια.
Κάντε τον κόπο, να απευθυνθείτε στον Ελληνικό Σύλλογο Προστασίας Ιπποειδών (Ε.Σ.Π.Ι.) για να μάθετε από πρώτο χέρι πόσα περιστατικά παντού στην Ελλάδα καλούνται, να αναλάβουν οι εθελοντές του, επειδή οι ιδιοκτήτες αυτών των πλασμάτων (γαϊδουριών, μουλαριών, αλόγων) τα αντιμετωπίζουν ως αντικείμενα και όχι ως συναισθανόμενα πλάσματα, που έχουν ανάγκη το φαγητό, το νερό, τα φάρμακα.
Κύριε Μαστροπαύλε, ευχαριστούμε για τις υποδείξεις σας, όμως τα φαιδρά επιχειρήματα σας δεν ευσταθούν. Βρισκόμαστε στο έτος 2012 και δεν επιτρέπεται, να συμπεριφερόμαστε στα ζώα, όπως ενδεχομένως έκαναν οι άνθρωποι των σπηλαίων.
Θα δημοσιεύσουμε βέβαια την επιστολή σας στο www.zoosos.gr, γιατί είναι εξαιρετικά χρήσιμο, να δείξουμε, ότι εσείς ως δημοσιογράφος – πολιτισμολόγος συνεχίζετε, να υποστηρίζετε το «έθιμο» και την «παράδοση», προφανώς γιατί θεωρείτε, ότι προάγει τον πολιτισμό της Νάξου και της πατρίδας μας!
Να είστε βέβαιος, ότι η Πανελλήνια Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία, που εκπροσωπεί δεκάδες φιλοζωικά σωματεία ανά την Ελλάδα σε συνεργασία με τον Δήμο Νάξου, που είναι υπεύθυνος και για την προστασία των ζώων σύμφωνα με τον νόμο 4039/2012, θα κινήσουν όλες τις απαραίτητες διαδικασίες, ώστε οι κάτοικοι στη Γαλήνη και στον Κυνίδαρο της Νάξου να σταματήσουν, να ανεβάζουν τα γαϊδούρια τους στις ταράτσες!
Ελένη Ηλιοπούλου
Δημοσιογράφος, διαχειρίστρια www.zoosos.gr
Διαβάστε επίσης:
Νάξος: Ανεβάζουν τα γαϊδούρια στις ταράτσες επειδή το επιβάλλει το έθιμο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου