από τόσα χρόνια. Δέκα ή και παραπάνω, δικό μου νησί πια η Νάξος, τη φέρνω βόλτα πάνω κάτω, δεξιά αριστερά. Σε πείσμα των Ναξιωτών φίλων μου, κάθε φορά κάτι καινούργιο ανακαλύπτω. Ολόδικό μου, κι αυτό με κάνει να γυρίζω.
Χάνομαι γιατί ρεμβάζω διασχίζοντάς τη. Ξαμολιέμαι και απλώνομαι στις αρμένικες βίζιτες, στο Χαλκί πάντα βρίσκω μια σκιά να χωθώ, κάτω από τον πλάτανο, καφές ή τσίπουρο, και μετά επιστροφή, ακόμα μια βουτιά, όσοι μπορούν κοιμούνται, οι άλλοι γκρίνια, ραντεβού στη Στέλλα, στις Εγγαρές, φρουτάλια και λεμονάτο, πανδαισία γεύσεων, μάχη πιρουνιών, και μετά ένα παγωτό στην Αγία Άννα για να κλείσει γλυκά η νύχτα, οι πιο τολμηροί βάφλες για να ξορκίσουν το κακό, και να ’θελα δεν μπόρεσα ποτέ να ξεστομίσω τη λέξη δίαιτα ή έστω αυτοσυγκράτηση. Το φαγητό είναι ένα από τα μεγάλα ατού του νησιού, είναι η αλήθεια, τρως καλά! Κάθε βράδυ γυρίζουμε στα τέσσερα από το μεγάλο φαγοπότι, πραγματικά χαιρόμαστε.
Τα πρωινά σπάνια συναντιόμαστε, άλλοι κοιμούνται μέχρι αργά, άλλοι διαβάζουν μέχρι αργά, άλλοι κολυμπάνε μέχρι αργά, άλλοι μπαινοβγαίνουν, αλλά όλοι θα περάσουν κάποια στιγμή από τον Αντώνη και την Άννα, την ταβέρνα «το παρακείμενο», που την έχουμε κάνει και καφετέρια και μπαρ και γκουρμέ εστιατόριο. Αν η Άννα έχει μαγειρέψει νωρίς, για πρωινό μεταξύ γιαουρτιού και φρυγανιάς, ένα ωραιότατο παστίτσιο, ζεστό, μόλις βγαλμένο από το φούρνο, δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο επιλογής. Είναι αυτό που λέμε, ωραία ξεκίνησε η μέρα! Η καθημερινή βόλτα-περιοδεία είναι σχεδόν επιβεβλημένη, σκαρφαλώνουμε στο αυτοκίνητο κι όπου μας βγάλει ο δρόμος, από την Απείρανθο μέχρι την Μουτσούνα και από τους Τρίποδες στη Κόρωνο, ανοιχτά παράθυρα, μουσική και απέραντη ομορφιά. Ποτέ δεν τις χορταίνεις αυτές τις βόλτες. Όπως ποτέ δεν χορταίνεις τη Νάξο, όσες φορές κι αν πας θα θες να ξαναπάς και να ξαναπάς… θα τα πούμε!
Της Αγάπης Τσακπίνογλου
(διευθύντρια έκδοσης του «Maison Decoration».)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου