Και ο Έλληνας που γέμισε χάρη στην επιτυχή χειραγώγηση των ΜΜΕ ενοχές, γιατί εργάζονταν και αμείβονταν γι’αυτό, γιατί είχε περίθαλψη, γιατί θα έπαιρνε σύνταξη, γιατί σπούδαζε τα παιδιά του, πήγαινε διακοπές, αλλά ακόμη και γιατί κάποιοι άλλοι λήστευαν το δημόσιο χρήμα, τώρα πρέπει να προσθέσει στον μακρύ κατάλογο “των αμαρτιών του” και το σπίτι ή τα σπίτια που έχει στην κατοχή του. Το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα ενοχλεί τους “εταίρους” μας ακούγαμε και στο παρελθόν. Από δω και στο εξής θα...
το ακούμε συχνότερα, έως ότου ενοχοποιηθούμε και τη βούλησή μας να έχουμε δικό μας σπίτι, την οποία θα τη χαρακτηρίζαμε και πατροπαράδοτη στον τόπο μας, εφόσον κατά κάποιο τρόπο καθιερώθηκε στην ελληνική κοινωνία ως επιθυμία ίσως και χρέος των γονιών προς τα παιδιά τους. Έφτασε όμως η ώρα να αποποιηθούμε κάθε συνήθεια την οποία υποβλέπουν τα αφεντικά της Ευρώπης και ιδίως εκείνες που επιτρέπουν στους ιθαγενείς ενός μελλοντικού προτεκτοράτου να αισθάνονται ελεύθεροι και ανεξάρτητοι.
Καλούμαστε λοιπόν κοντά σε όλα όσα χάσαμε ή χάνουμε, να υπερασπιστούμε τώρα και την αθλιότητα της απώλειας της κατοικίας μας, του τελευταίου οχυρού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και το ερώτημα αφορά και πάλι τις πολιτικές δυνάμεις όχι αυτές των διεφθαρμένων και δοσίλογων αλλά τις αντιπολιτευόμενες και δημοκρατικές, αν θα παραμείνουν σε έναν λόγο καταγγελτικό ή θα δράσουν προστατεύοντας τον πολίτη πριν την καταστροφή, τη δυστυχία, το θάνατο… Αν θα αφήσουν τον καθένα μόνο του να αναζητά τρόπους να υπερασπιστεί τον εαυτό του, να καταφεύγει μεμονωμένα σε δικαστήρια, ή σε οργανωμένες ομάδες προστασίας καταναλωτών, αλληλεγγύης κ. α. ή θα οργανώσουν και θα συντονίσουν όλους τους φορείς και όλες τις ενέργειες που θα προστατέψουν τον πολίτη από την ανοίκεια επίθεση που δέχεται καθημερινά πλέον απειλώντας όχι απλά την επιβίωσή του αλλά την ίδια του την ύπαρξη.
Απέναντι στο μεγαλύτερο μπαταχτσή που είναι το ελληνικό κράτος με τις υπέρογκες οφειλές σε ιδιώτες, οργανισμούς, ασφαλιστικά ταμεία, το οποίο προκλητικά συνεχίζει να προστατεύει και να καλύπτει τους μεγαλοφοροφυγάδες, να διατηρεί θρασύτατα τα προνόμια των ολίγων και να επιδίδεται ταυτόχρονα στο μεγαλύτερο πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας, και από την άλλη να επινοεί κάθε μέσο και τρόπο εξαθλίωσης του συνόλου σχεδόν του ελληνικού πληθυσμού, πρέπει να οργανωθεί από τις πιο ισχυρές δυνάμεις, αυτές στις οποίες ο λαός μας εναπόθεσε την τελευταία του ελπίδα, ένα τεράστιο “ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ”. Όχι εκείνο το καθόλου αθώο των ΜΜΕ “δεν έχουν να πληρώσουν… αν και θέλουν… “αλλά αυτό που θα εκφράζει την απαίτηση όχι μόνο ο καθένας να πληρώσει αυτό που πραγματικά του αναλογεί σύμφωνα με τις οικονομικές του δυνατότητες αλλά και τα περιθώρια αξιοπρεπούς διαβίωσης ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΕΠΙΠΛΕΟΝ, αλλά και την υποχρέωση της πολιτείας να εξασφαλίσει την ισοπολιτεία και ισονομία, άροντας από τη μια τα προνόμια και τις ασυλίες των ολίγων και ισχυρών και προστατεύοντας από την άλλη τα κατοχυρωμένα δικαιώματα του συνόλου των πολιτών.
Και αν μας φαίνεται προκλητικό και αδιανόητο ίσως και επικίνδυνο, ας σκεφτούμε ότι αυτό ακριβώς πράττει σε βάρος μας μια μειοψηφία πολιτών με τις ευλογίες του κράτους. Οτι αν και γνωστοί, το κράτος συνεχίζει να μην εισπράττει ούτε ευρώ από αυτούς, ενώ απειλεί όλους τους άλλους με αναγκαστικές εισπράξεις, δήμευση περιουσίας, ακόμη και φυλάκιση. Να σκεφτούμε ότι όχι μόνο καμιά ευθύνη δεν αποδόθηκε ποτέ για τη ληστεία του δημόσιου χρήματος, αλλά και εξακολουθούν να απολαμβάνουν με τη σιγουριά της ασυλίας πλούτο και δύναμη αυτοί οι ίδιοι που τώρα τα απαιτούν από τους ασθενέστερους οικονομικά δήθεν να σώσουν τη χώρα-που εν τω μεταξύ οι ίδιοι ξεπουλάνε με συνοπτικές διαδικασίες. Να σκεφτούμε ότι κερδίσαμε μικρές-μεγάλες νίκες με το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ στα διόδια ή τα χαράτσια, έστω κερδίζοντας χρόνο ή υποχρεώνοντάς τους να αναζητήσουν άλλους τρόπους είσπραξης . Διαβάζω σε άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη:”Εντέλει, όπως έλεγε και ο Condorcet, το μυστικό της καταπίεσης των πολλών από τους λίγους βρίσκεται στο μυαλό των πολλών και στην αδυναμία τους να οραματιστούν έναν κόσμο όπου η καταπίεσή τους εξαλείφθηκε”.
Τέλος, ότι δίνουμε έναν αγώνα για τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας ενάντια σε ένα διεφθαρμένο σύστημα του οποίου η τελευταία πράξη παίζεται τώρα, αγχωμένα και σκοτεινά, με την παράδοση της χώρας.
Μέρος του σχεδίου είμαστε και εμείς, το υπηρετικό προσωπικό, παραδομένο στον κατακτητή όσο γίνεται πιο αποδυναμωμένο και άθλιο…
Τουτουντζίδου Μαριάνθη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου