Το κύριο συναίσθημα (σαν αποτέλεσμα όλων όσων άκουσα) είναι η απογοήτευση και κανένας μα κανένας δεν είχε καμία σοβαρή λύση -πρόταση να προτείνει για αυτές τις συνθήκες που ζούμε….
Το μυαλό σχεδόν όλων είναι εγκλωβισμένο στο οικονομικό και στο πως θα βγάλουν χρήματα για να συντηρήσουν τον υλιστικό κόσμο όπου έχουν φτιάξει. Σχεδόν όλοι έχουν έτοιμο ένα κατηγόριο για να δικάσουν κάποιον πολιτικό , κάποιο μέλος της ελίτ , τον γείτονα , τον πατέρα τους , το παιδί τους, την κοινωνία, έναν δάσκαλο, έναν γιατρό κτλ, κτλ, κτλ……
Σχεδόν όλοι κρίνουν όλους και κανένας δεν μπορεί να κάνει μια μικρή αυτοκριτική τουλάχιστον της μιας μέρας.
Σχεδόν όλοι έχουν προβλήματα μα κανένας δεν έχει λύση η μάλλον κανένας δεν τους δίνει μια έτοιμη λύση γραμμένη από κάποιο σούπερ φιλοσοφικό- πολιτικό αόρατο μυαλό...
Όλοι μίλησαν για λογική και πως αυτά που ζούμε τώρα είναι παράλογα……
Και ρωτάω τώρα, ποιος είναι ο όρος της λογικής; σιωπή δεν ακούγεται λέξη η μάλλον κάτι αναστεναγμοί…..μετά έρχεται η ανακάλυψη ότι δεν υπάρχει όρος που να καθορίζει την λογική.
Για μένα μια λογική είναι να μην κάνω στους άλλους αυτό που δεν θέλω να μου κάνει ο άλλος στον εαυτό μου.
Και ξαναρωτώ τι είναι αυτό που δεν θέλω να μου κάνουν η τι είναι αυτό που δεν αξίζει στον εαυτό μου και πως μπορώ να απαντήσω σ’ αυτό το ερώτημα όταν δεν κάνω ποτέ αυτοκριτική και σε περίοδο κρίσης αντι να κοιτάξω πόσες περικοπές θα κάνω εγώ γκρινιάζω γιατί δεν μπορώ να συντηρήσω υλικά <<αγαθα>> .
Σε αυτούς τους καιρούς είναι σχεδόν αδύνατον η μάζα να έχει καθαρό μυαλό (δεν θεωρώ τον εαυτό μου εκτός μάζας) οπότε και το μέγεθος των προβλημάτων και οι ανάγκες μας αλλάζουν διαστάσεις. Από κανέναν δεν άκουσα να έχει σκεφτεί τι πραγματικά αξίζει να έχει στην ζωή του. Κανένας δεν μπήκε στον κόπο να σκεφτεί ότι περισσότερο ξοδεύουμε σε σχέση με αυτά που παράγουμε και όταν λέω παράγουμε εννοώ πραγματική παραγωγή και όχι παραγωγή σε κάποιο γραφείο.
Δυστυχώς τα σκουπίδια μας είναι πολλή περισσότερα από αυτά που υλικά παράγουμε.
Δυστυχώς επιθυμούμε να αποκτήσουμε μια δουλειά που να μην δουλεύουμε και να αμειβόμαστε πλουσιοπάροχα και έχοντας την αίσθηση ότι αν το καταφέρουμε θα είμαστε πετυχημένοι στην ζωή και όλα καλά…Και μέσα σε όλο αυτό έχει κανείς σκεφτεί τι αντίκτυπο έχει στην κοινωνία ; Μάλλον πολύ λίγοι. Προσωπικά δεν ξέρω κανέναν που να αρνήθηκε μια θέση όπου βόλευε τον εαυτούλη του αλλά ήταν ζημιά για το όλο της κοινωνίας. Κοινώς στα αρχίδια μας η κοινωνία Και τώρα που έφτασε το αγγούρι στο ??? όλα μας φταίνε, ξαφνικά βλέπουμε το πως ο γείτονας βολεύτηκε με την ψήφο του, ξαφνικά απαιτούμε να τιμωρηθούν οι ένοχοι και κανένας δεν θεωρεί τον εαυτό του ένοχο . Γελοίο; όχι εγώ λέω κατάντια κάτι χειρότερο από την και καλά εξαθλίωση που μας επέβαλαν τα πολιτικά τσουτσέκια.
Κανένας δεν μας έβαλε στο ΔΝΤ, εμείς μόνοι μας μπήκαμε .
Κανένας δεν μας επέβαλε το τρόπο ζωής (υλιστικό) που επιλέξαμε και αποφασίσαμε ότι αρμόζει με τον εαυτό μας, εμείς τον διαλέξαμε και τον διαλέξαμε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Και τώρα τι γίνεται ; τώρα απλά πεθαίνουμε, το βιώνουμε και περνάνε μπροστά από τα μάτια οι καλύτερες στιγμές της υλιστικής μας ζωής.
Περνάει μπροστά από τα μάτια μας η στιγμή που αγοράσαμε ένα αμάξι , η στιγμή που αγοράσαμε την μεγάλη μας τηλεόραση, η στιγμή που βολεψαμε το παιδί μας μέσα στο σύστημα με την ψήφο μας, οι άπειρες στιγμές όπου ζήσαμε και για όλες υπάρχει και μια απόδειξη πληρωμής. Αυτό δεν εννοούσε κάποιος όταν έλεγε ότι είναι ευτυχισμένος με την ζωή του; Ναι όλα τα πληρώσαμε, τα εξαγοράσαμε, όλα τα βάλαμε τιμή και τώρα ψάχνουμε την λύση … Και τώρα ψάχνουμε απεγνωσμένα να γίνουμε άνθρωποι , ψάχνουμε να νιώσουμε λίγο χαρά, λίγο ανακούφιση, αλλά τελικά αυτά δεν αγοράζονται , μάλλον δεν υπάρχουν πουθενά μέσα στον τιμοκατάλογο της ευτυχίας μας. Όλα μοιάζουν να είναι τόσο μακρυά, μοιάζει ο συναισθηματικός μας πλούτος να είναι τόσο απομακρυσμένος από την ψυχή μας, σε σημείο που τον κάνει να είναι αόρατος και αδύνατο να τον αγγίξει κάποιος. Μα είναι τόσο κοντά, είναι ακριβώς μέσα μας και δεν είναι ο πλούτος όπου σε κάνει να νιώθεις Θεός απλά είναι θεϊκός .
Αυτό που έχω καταλάβει και είναι τελείως η δική μου κατανόηση είναι ότι ο κόσμος όπως τον ξέρουμε έχει ήδη πεθάνει. Οι μόνοι που ξέρουν να κάνουν καλά την δουλειά τους είναι η πολιτικοί, η θρησκεία, και τα ΜΜΕ, τα οποία όλα μα όλα ανήκουν στην ελίτ. Και για να ξεκαθαρίσω με την ελίτ αυτή πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Ακόμη και στον καλύτερο δικό μας χρυσό αιώνα αυτή ήταν που είχε το κουμάντο και την γνώση.
Είμαι πλέον πεισμένος ότι χρειάζεται ο θάνατος. Τώρα ποιοι θα πεθάνουν δεν ξέρω. Αυτό θα το αποφασίσει η συνείδηση της γης. Αν επικρατήσει το κακό η το καλό δεν είναι πλέον στο χέρι κανενός ανθρώπου. Όλοι θέλουν να σωθούν και γω μαζί , απλά τελευταία δεν ξέρω αν πραγματικά χρειάζεται να σωθώ. Δεν ξέρω αν αυτό που πιστεύω είναι αυτό που συμφωνεί με την αρμόνια της γης μας.
Όλες οι παραπάνω σκέψεις μου δεν μου αφαιρούν το πάθος μου για αλλαγή και για επανάσταση. Δεν με αφήνουν να αποσυνδεθω από την ψυχή μου αλλά με σπρώχνουν στην αποσύνδεσή μου από την κοινωνία. Όταν λέω ναι χρειάζεται ο θάνατος πολλοί με περνάνε για παράλογο, για τρελό η για αναρχικό. Δεν είμαι τίποτα από αυτά και από ακόμη περισσότερες ταμπέλες που μπορούν να με βάλουν η να βάλω εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου.
Απλά δεν θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου είναι καθαρά μαθηματικός και εξαρτημένος από αυτά τα ηλίθια χαρτιά (λεφτά).
Είμαι ένας απλός άνθρωπος που τώρα που βιώνω τον θάνατο, γράφω, τα μοιράζομαι και κάνω ένα κάλεσμα στους ομοίους μου .
Πολλοί μου λένε ότι είμαι καταθλιπτικός στις ιδέες μου και στα πιστεύω μου και σέβομαι τις απόψεις τους.
Απλά δεν μπορώ να αναιρέσω τα συναισθήματά μου. Πραγματικά νιώθω ευγνώμων για τις μαγικές στιγμές που ζω.
Τέλος ευχαριστώ την νέα τάξη πραγμάτων που με έφερε κοντά με ανθρώπους σαν και εμένα.
Υ.Γ. Ευτυχία είναι να θέλεις αυτά που έχεις και όχι να έχεις αυτά που θέλεις…
(είναι ο αγαπημένος μου όρος για την Ευτυχία)...
ακης κουστουλιδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου