Μικροαστικά

Μου φαίνεται κάπως περίεργο που δεν θα είμαι στο Σύνταγμα στην πρώτη μεγάλη συγκέντρωση της φθινοπωρινής σεζόν. Θα ήθελα πολύ να είμαι στην Αθήνα για να πάω στη συγκέντρωση, αν και δεν έχω ιδιαίτερες προσδοκίες. Πριν από τρεις μήνες, ψηφίσαμε. Οι σκλάβοι ψήφισαν σκλαβιά. Και τώρα «ξεσηκώνονται» με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Ο...
μικροαστικός ξεσηκωμός.
Η σκέψη μου και η καρδιά μου είναι με εκείνα τα παιδιά που ήταν στο Σύνταγμα τον Ιούνιο του 2011, ζήτησαν ισότητα, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, αγωνίστηκαν, τα έδωσαν όλα, χτυπήθηκαν άγρια από τις δυνάμεις καταστολής, κατασυκοφαντήθηκαν από τα κομματικά μαγαζάκια, και συνεχίζουν. Θα είναι στη διαδήλωση.
Θα ήθελα να νιώσω κάτι και για τους υπόλοιπους αλλά τώρα πια δεν μπορώ. Λυπάμαι.
(Δεν τους απασχολούν οι διαδηλώσεις μας. Τις απολαμβάνουν. Φτιάχνονται. Όσο πιο μεγάλες είναι, με τόσο μεγαλύτερο κυνισμό τις αντιμετωπίζουν. Φωνάξτε όσο θέλετε. Χτυπηθείτε κάτω. Την επόμενη μέρα θα είστε πάλι στη δουλειά-σκλαβιά ή στην ουρά του ταμείου ανεργίας. Όλα για το μισθουλάκο, το επίδομα και τη συνταξούλα. Και, προπάντων, μη χάσουμε το ευρώ. Αν δεν ζητήσεις μια άλλη κοινωνία, μια ζωή θα τρως τα σκατά αυτής της κοινωνίας. Και έχεις, ήδη, συνηθίσει τη γεύση τους. Σου αρέσει.)


πιτσιρίκος