Βρέθηκε ο αυριανός ηγέτης της χώρας!

Σε όποια καφετέρια και αν περάσεις, δεν θα χρειαστεί να περιμένεις πολύ ‎έως ότου από κάποιο τραπέζι ακουστεί η συζήτηση για το ποιος ηγέτης μπορεί να μας ‎βγάλει σήμερα από την κρίση. Σίγουρα η ιστορία μας ανά τους αιώνες, αλλά και η ‎σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος, έχει να μας παρουσιάσει πολλές προσωπικότητες ‎ηγετών που όχι μόνο ύψωσαν το πολιτικό τους ανάστημα όπου οι συγκυρίες το ‎απαιτούσαν, αλλά ταυτόχρονα ανύψωσαν και το ήθος ενός ολόκληρου λαού, χωρίς ‎να χρειάζεται να τον ωθήσουν στα άκρα.
Ας υποθέσουμε ότι αύριο εμφανιζόταν στο πολιτικό χώρο της χώρας μας ο πολιτικός ‎ηγέτης που όλοι περιμένουμε. Ας υποθέσουμε ότι βρέθηκε επιτέλους ο άνθρωπος που ‎θα ανασύρει την...
Ελλάδα από το τέλμα που την έχουμε οδηγήσει σήμερα. Ο ‎άνθρωπος που θα βάλει τέλος στη διαφθορά, στις πελατειακές σχέσεις κράτους-‎πολιτών, που θα συμμαζέψει τις άσκοπες δαπάνες του κράτους, που θα αναλάβει με ‎διαφάνεια να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό πλούτο της χώρας, που θα εξυγιάνει τις ‎δημόσιες υπηρεσίες, που θα θωρακίσει τα σύνορα από τους παράνομους μετανάστες. ‎Ας υποθέσουμε ότι βρέθηκε ο άνθρωπος που θα αναλάβει να εκπροσωπήσει επάξια ‎την Ελλάδα στο εξωτερικό, που θα βοηθήσει τη χώρα να λάβει τη θέση της στα ‎Βαλκάνια και την Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα ρυθμίσει τις σχέσεις της με τα ‎γειτονικά κράτη, που θα λύσει το γόρδιο δεσμό των εργασιακών, που θα αναγεννήσει ‎την ελληνική βιομηχανία, που θα προάγει τον υγιή ανταγωνισμό, που θα ενισχύσει τη ‎τοπική αυτοδιοίκηση, που θα επαναφέρει τις αξίες και τα ιδανικά στη συνείδηση του ‎λαού, που θα προσφέρει πραγματική παιδεία η οποία θα παράγει επιστήμονες και ‎σκεπτόμενους ανθρώπους, που θα έρθει αντιμέτωπος με την παγκόσμια νέα τάξη ‎πραγμάτων, που θα ενισχύσει την αγροτική παραγωγή της χώρας, που θα βοηθήσει το ‎εμπόριο των μοναδικών ελληνικών προϊόντων. Ας υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος αυτός ‎θα είναι πατριώτης, ανιδιοτελής, με συνείδηση και συναίσθηση της θέσης του και ‎του λαού που εκπροσωπεί, που θα σέβεται βαθιά την ιστορία και τον πολιτισμό ‎μας, που δεν θα ενδιαφέρεται για το χρήμα αλλά για το καλό της πατρίδας και του ‎ελληνικού λαού, που θα οδηγήσει την πολιτική ηγεσία -κυβέρνηση και ‎αντιπολίτευση- σε μια αγαστή συνεργασία, που θα εγκαθιδρύσει πραγματική ‎δικαιοσύνη, που θα ενισχύσει την ελληνική οικογένεια και που θα οδηγήσει τους ‎Έλληνες σε ένα καλύτερο και λαμπρότερο μέλλον.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: είμαστε έτοιμοι να τον αποδεχθούμε, να τον ‎στηρίξουμε και να τον ενισχύσουμε;

Ας αναλογιστούμε τώρα όλοι εμείς οι καφενόβιοι κουμπιουτεράδες, οι επαναστάτες ‎των διαδικτυακών ιστοσελίδων, όλοι εμείς που σαν τον Διογένη μάταια αναζητούμε ‎και δε βρίσκουμε ένα πρόσωπο, έναν ηγέτη, έναν σημερινό ήρωα, κατηγορώντας τα ‎σημεία των καιρών για την έλλειψη αυτή, ας αναλογιστούμε ποια είναι η δικιά μας ‎ευθύνη για την μη ανάδειξη ή καλύτερα την μη δημιουργία τέτοιων προσώπων και ‎χαρακτήρων. Ας ερευνήσουμε σε ποια περιβάλλοντα και κοινωνίες γεννιούνται ‎τέτοιες προσωπικότητες. Μήπως στις κοινωνίες του μισοπατριωτισμού; Της ‎κοινωνικής αποξένωσης; Του άκρατου αντιθρησκευτισμού; Του ανεξέλεγκτου ‎προοδευτισμού; του αχαλίνωτουκαταναλωτισμού; Του ηθικού εξευτελισμού; Της ‎οικογενειακής ισοπέδωσης;
Καλύτερα ας σταματήσουμε εδώ την έρευνά μας, γιατί αν συνεχίσουμε να ψάχνουμε ‎σε τι οικογένειες και με ποια ιδανικά μεγαλώνουμε εμείς και τα παιδιά μας, εκεί ‎πραγματικά θα πρέπει να μας πάρουνε τα κλάματα, όχι μόνο ως εξιλέωση αλλά και ‎ως αναγνώριση της δικιάς μας ευθύνης για την κρίση που μαστίζει τη χώρα σήμερα.
Ήρωες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο της αδιαφορίας μας!

‎
ΥΓ. Με παρατήρησε πέρυσι η δασκάλα του γιου μου, ότι «μας έχει βγει πολύ ‎πατριώτης ο μικρός». Ο λόγος ήταν ότι το παιδί τραγούδησε μέσα στο παιχνίδι του ‎διαλείμματος αυθόρμητα, και φαντάζομαι δυνατά, το τραγούδι «Μακεδονία ‎ξακουστή». Φέτος ο «άμυαλος» γιός μου ξαναέπεσε στο ίδιο κοινωνικό “αμάρτημα”. ‎Η ευγενική παρατήρηση από την δασκάλα του, είχε ακριβώς τον ίδιο τόνο, τρόπο και ‎χαρακτήρα με την περσινή, μόνο που μετά τριών δευτερολέπτων σιγή η δασκάλα του ‎συνέχισε: «… και τι καταλάβαμε όλα αυτά τα χρόνια που το θεωρούσαμε κακό; ‎Μήπως φταίμε και εμείς που φτάσαμε εδώ»; Η απάντησή μου για δεύτερη φορά ήταν ‎ακριβώς η ίδια, ένα δυνατό ζεστό χαμόγελο.
Αν στο σημερινό τραίνο δεν επιβαίνουν ηγέτες, τουλάχιστον ας φροντίσουμε να ‎βρίσκεται σε κάποιο από τα επόμενα!‎



κοινωνική ανατολή