Είναι ο κ. Τσίπρας άλλος ένας λαϊκιστής;

Α​​διαμφισβήτητα ναι! 
Αλλά, σπεύδω να το διευκρινίσω, δεν είναι υποχρεωτικώς «κακό» στην πολιτική. Ειδικά στην πατρίδα μας, στην οποία θριάμβευσαν συχνά μεγάλοι λαϊκιστές. Παλαιότερα της Δεξιάς, προσφάτως του μικροαστικού σοσιαλισμού, ίσως τελικά να μας προκύψει ένας ακόμη, της προσχηματικής «Αριστεράς».

Το δυσάρεστο είναι ότι ο κ. Τσίπρας θυμίζει ολοένα και πιο συστηματικά τον πλατωνικό «Γοργία». Ο δημαγωγός αυτός θέλει να επιβάλει σε εμάς, τους ακροατές του, πως...

ό,τι αυτός υποστηρίζει είναι αληθινό, βέβαιος ότι η «ιδέα» του είναι συμπαθής στους πολλούς. Δεν θέλει να σκεφτόμαστε ορθολογικά, να αναζητούμε αιτίες, να ζητούμε οριστική λύση.

Ο λαϊκιστής εξηγείται μόνον όταν ανάψουν τα φώτα. Των τηλεοράσεων, κατά προτίμηση. Μονοπωλεί το συναίσθημα. Κατηγορεί όσους έμαθαν, στην παλαιότερη Αριστερά, πως την ανθρώπινη δυστυχία την αντιμετωπίζεις με τις πράξεις σου.

Πιθανώς, η δημαγωγία του συντρόφου να εξηγείται επειδή, όπως επιβεβαίωσε σε πρόσφατη τηλεοπτική κουβεντούλα, αυτός δεν πληρώνει τους φόρους του. Αρνείται, από «ιδεολογία» να συμμετάσχει στα κοινά βάρη. Δέχεται όμως τη βουλευτική αμοιβή, που πληρώνεται από τους φόρους ημών των υπολοίπων. Ας μην απευθύνεται λοιπόν σε εμάς, τους βαρύτατα φορολογουμένους, όταν ζητούμε, με απόλυτη αυστηρότητα, από το σπάταλο κράτος να παλέψει τη φτώχεια. Ο λαϊκισμός είναι ένας τρόπος να κάνει κανείς πολιτική, εξήγησε πειστικά ο Αργεντίνος φιλόσοφος Ερνέστο Λακλάου. Είναι όμως ένα πολύ καταστροφικός τρόπος για τον λαό που αναζητεί θαυματοποιούς, την ώρα μάλιστα που η Μεγάλη Κρίση τού λυγίζει τα γόνατα.

Ο κ. Τσίπρας δικαιολογεί τους εμπόρους των λαϊκών αγορών που πέταγαν τα τρόφιμα στους αθλίους και συμφωνεί με το επιχείρημά τους, αφού «ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι». Το κάνει επειδή την εικόνα αυτή πωλούν οι πραματευτάδες, που τον έχουν στα όπα-όπα μήπως και τους απαλλάξει από άλλα, πιο απόκρυφα, βάρη.

Παρακολουθήστε όσα αραδιάζει ο καθόλου πλέον ριζοσπάστης πρόεδρος του Συνασπισμού της (πρώην) Αριστεράς. Εύκολα θα διαπιστώσετε ότι αποφεύγει το συγκεκριμένο. Αρνείται τη δέσμευση. Παραπέμπει στην έλευση της εξουσίας «του».

Η ανεργία είναι η καθοριστική παράμετρος σε ό,τι αφορά το μέγεθος της εισοδηματικής δυστυχίας και της ένδειας. Μάλιστα, η ανεργία των ανδρών μέσα στην οικογένεια οδήγησε στην αλματώδη άνοδο της απόλυτης φτώχειας. Η μάχη για την απασχόληση περνάει από την ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα. Τον οποίο οι λαϊκιστές συστηματικά πυροβολούν. Με αποτέλεσμα το πάτωμα των μισθών στην παραγωγή να βυθίζεται συνεχώς υπό το βάρος των ανέργων, των μεταναστών και των φόρων.

Μπάμπης...