Το πέσιμο

Τρεις αποτυχημένοι της ζωής τα βρήκαν πέρυσι τέτοιο καιρό μεταξύ τους και μας είπαν ότι θα σώσουν την Ελλάδα. Τόσο μεγάλη ήταν η εμπειρία τους από το πώς μπορεί κανείς να επιβιώνει παρά τις καρπαζιές  που έχει αρπάξει, που είπαν να κάνουν και την Ελλάδα χώρα της καρπαζιάς. Τρεις καρπαζοεισπράκτορες που τακιμιάσανε, και παίζαν το καμπόσο μόνο εκεί που τους έπαιρνε, ψημένοι από κούνια ότι γεννήθηκαν ηγέτες.
Ο ένας την μεγάλη πετριά την είχε φάει νωρίς-νωρίς. Έφτασε να ρίξει κυβέρνηση μια μέρα. Ύστερα, αφού φούσκωσε πρώτα καλά-καλά σαν μοσχοθρεμμένος γάλος, ξεφούσκωσε ήσυχα-ήσυχα και πέρασε στα αζήτητα. Την απόξω τη βάφτισε εμπειρία, κατανόηση για τον άνεργο και...
πίστη στην πατρίδα. Όταν τον ρώτησε προεκλογικά ένας απελπισμένος νοικοκύρης τι έχει να επιδείξει ώστε να του εμπιστευτεί ο ψηφοφόρος τη διακυβέρνηση, εκείνος του απάντησε ότι είχαν φτιάξει με έναν συμφοιτητή του στην Αμερική μια πιτσαρία που φύσαγε, λέει. Και τάχασε ο άνθρωπος που είχε υποβάλει την ερώτηση.
Ο δεύτερος μιλάει ακατάπαυστα, σαν κομμένη κεφαλή. Έτσι κι ανοίξει το στόμα του, παρακαλάς να περάσει κανα λεφούσι μύγες, μπας και τρομάξει και το κλείσει. Κάπως έτσι του ξέφυγε και το περί ηγεσίας παραλήρημα, όταν του σβούριξαν μια φραπεδιά στην Ιπποκράτους. Λίγες ώρες μετά, ένας χαζοσφίχτης τον έκανε μια χαψιά. Ποιος; Ο χαζοσφίχτης! Και τον γλείφει ακόμα αυτόν το χαζοσφίχτη.
Ο τρίτος έφαγε τέτοια ξινίλα που έχασε τις εκλογές στο κόμμα του από έναν πιτσιρικά, τέτοια ξινίλα που έφυγε κι έκανε δικό του κόμμα. Μαζευτήκανε στο μαγαζί του τρεις κι ο κούκος, για να ανταποκριθεί αυτός στο προσκλητήριο του ιστορικού του πεπερωμένου!!!
Αυτοί είναι οι τρεις ουτιδανοί που κάναν κολεγιά και σήκωσαν στα χέρια τους τις τύχες της πατρίδας μου. Την έκαναν σαν τα μούτρα τους. Και αφού την έκαναν σαν τα μούτρα τους, μας την παρουσιάζουν κιόλας σαν και αυτά. Το βαφτίζουν δε τούτο επιτυχία, φυσικά. Επόμενο είναι.
Μην με παρεξηγήσετε. Τρέφω μεγάλη συμπάθεια για τους αποτυχημένους. Ίσως μάλιστα να είμαι κι εγώ ένας από αυτούς. Αλλά όχι όταν μας κυβερνάνε. Όχι όταν μας κυβερνάνε! Για τ’ όνομα του Θεού!
Νισάφι πια. Υπάρχουν και νέοι άνθρωποι σε τούτη τη χώρα· δεν έχουν φύγει όλοι ακόμα. Νέοι, που δεν έχουν απωθημένα να βγάλουν, αποτυχίες να μεταβαφτίσουν, γδικιό να τους κυνηγάει. Κάντε τις συγκρίσεις. Εύκολες είναι. Μάτι βγάζουν. Για… να σοβαρευτούμε λιγάκι, λοιπόν. Για… να σοβαρευτούμε! Άντε μπράβο!
Κι αν δεν με καταλάβατε, σας μιλάω για τους νέους, επειδή από τους τρεις παραπάνω λεγάμενους της συμφοράς θα θυμάστε ο ένας από τι πήγε… Ε, τούτο, λοιπόν, καθώς οι άλλοι δύο ετοιμάζονται κάποια στιγμή να πάνε από πέσιμο…



sotosblog