Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία

1914, Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ανήμερα Χριστουγέννων σε διάφορα σημεία των συγκρούσεων (κυρίως στη Γαλλία και το Βέλγιο) οι στρατιώτες των δυο αντίπαλων παρατάξεων κηρύσσουν ανεπίσημη Χριστουγεννιάτικη ανακωχή, συναντώνται ειρηνικά στα ενδιάμεσα εδάφη, ανταλλάσσουν ευχές, τσιγάρα και φαγητά και τελικά καταλήγουν να παίζουν σαν μικρά παιδιά ποδόσφαιρο.
Αυτός είναι σε γενικές γραμμές ο μύθος που κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα και από γράμμα σε γράμμα τα επόμενα χρόνια του πολέμου. Σχεδόν...
έναν αιώνα μετά ο μύθος θεωρείται πραγματική ιστορία, όσο αδιανόητη, αθώα και ρομαντική κι αν ακούγεται αυτή. Επιστολές στρατιωτών που ήταν παρόντες επιβεβαιώνουν αρκετά απ” τα όσα είχαν κυκλοφορήσει εξ αρχής (πριν λίγα χρόνια πέθανε στην Αγγλία ο τελευταίος επιζών από εκείνο το θρυλικό παιχνίδι) και παρ” όλο που κάποιες λεπτομέρειες όπως ποιος έκανε την πρώτη κίνηση, που βρέθηκε η μπάλα κι αν κρατήθηκε σκορ – αν και οι Άγγλοι, όπως άνετα μπορείς να φανταστείς, επιμένουν ότι κέρδισαν τους Γερμανούς με 3-2 – δεν αποσαφηνίστηκαν ποτέ, στην ιστορία γράφτηκε επίσημα ότι τα Χριστούγεννα του 1914 οι στρατιώτες σταμάτησαν να κυνηγάνε ο ένας τον άλλον και κυνήγησαν μια μπάλα.
Η Guardian, μάλιστα, το συμπεριλαμβάνει και σ” ένα μικρό αφιέρωμα σε αξέχαστα παιχνίδια που έγιναν τις μέρες των Χριστουγέννων, παραθέτοντας και κάποια επιπλέον στοιχεία:

In 1983, a former Cheshire Regiment officer told of a game which started when «the ball came from the German side. I should think there were about a couple of hundred taking part. I had a go at the ball. I was pretty good then, at 19. Everybody seemed to be enjoying themselves. There was no sort of ill will between us. There was no referee, and no score, no tally at all. It was simply a melee – nothing like the soccer you see on television.»
el sombrero