Η σιωπή των αμνών

Ζούμε ημέρες αποτρόπαιων διωγμών, ολοκαυτωμάτων χριστιανικών πληθυσμών και δεν μιλάει κανείς. Αναμενόμενο. Ο Χριστός πάντα ενοχλούσε...
Οι ειδήσεις είναι τόσο πολλές που κάθε εβδομάδα θα μπορούσε να τυπώνεται και ένας τόμος με τις σφαγές των Χριστιανών σε χώρες όπου επελαύνουν οι ισλαμιστές. Η ένοπλη πρωτοπορία του μουσουλμανισμού εκδίδει τελεσίγραφα: οι Χριστιανοί να εκκενώσουν περιοχές. Πυρπολούν εκκλησίες. Σταυρώνουν πιστούς. Τους αποκεφαλίζουν. Φωτογραφίζονται δίπλα στα διαμελισμένα πτώματα χαμογελώντας...
Σκοτώνουν γυναίκες, νέους, μωρά, ιερείς, ηλικιωμένους, οποιονδήποτε «αλλόπιστο» βρεθεί στο διάβα τους. Οι κυβερνήσεις της Δύσης σιωπούν, ανέχονται, ενθαρρύνουν τους διωγμούς. Προσφέρουν «ηθική», πολιτική, οικονομική και στρατιωτική στήριξη στα ανθρωπόμορφα τέρατα που
σκορπούν θάνατο. Η παραφροσύνη έχει ξεχειλίσει από τα έγκατα της κόλασης και πλημμυρίζει την υδρόγειο. Και παντού σιωπή. Αυτού του είδους η ειδησεογραφία περνάει στα «ψιλά» σε όλα τα κατ΄ επάγγελμα «ευαίσθητα» ΜΜΕ, που πάντοτε διαθέτουν πλειονάζουσα διακριτικότητα και «ανωτερότητα» για κάθε τι που αφορά στους ισχυρούς του κόσμου τούτου. Λίγο πριν τις αθλητικές ειδήσεις, σ' ένα μονόστηλο, σε μια αναφορά δευτερολέπτων δίχως σχολιασμό. Λες και πρόκειται για ψεκασμό εντόμων σε βάλτο και όχι για ανθρώπινες ζωές. Η ανισορροπία της προβολής σημαντικών και ασήμαντων ειδήσεων είναι τόσο έκδηλη που την αντιλαμβάνονται άπαντες!

Υποκρισία
Τα κατεστημένα κόμματα, που μπορεί να ξεσηκωθούν για το τίποτα (πάντα το τίποτα αποτελεί ένα από τα προσφιλή τους θέματα) καμώνονται ότι δεν καταλαβαίνουν. Δεν αφιερώνουν ούτε αράδα στις πολυλογάδικες ανακοινώσεις τους για αβοήθητους πληθυσμούς, που πορεύονται εν Χριστώ, μέσα στην άβυσσο του ισλαμικού φανατισμού. Δεν κάνουν πορείες. Δεν διαδηλώνουν. Δεν ασκούν κοινοβουλευτικό έλεγχο για αυτό το πρωτοφανές αντιχριστιανικό ξέσπασμα, για τα αδυσώπητα πογκρόμ, για τις ανείπωτες πράξεις βίας που συγκλονίζουν χώρες ολόκληρες.
Είναι σαφές πλέον, σε όλους, σε ποιον «θεό» πιστεύουν όλοι αυτοί και τι είδους συμφέροντα εξυπηρετούν. Η σχέση τους με την Εκκλησία είναι πιο υποκριτική κι από εκείνη που θα κρατούσε ο Διάβολος αυτοπροσώπως. Πηγαίνουν εθιμοτυπικά, εκδηλώνονται ψηφοθηρικά και τώρα που οφείλουν να παρέμβουν προσποιούνται άγνοια, αδυναμία. Ασχολούνται με τα πάντα εκτός από το μείζον και το προφανές. Προφανές είναι και το αίσθημα απέχθειας που προκαλεί η στάση τους.
Οι Χριστιανοί, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν μπορούν να ελπίζουν σε ανθρώπους. Μόνο στον Χριστό. Με όποιο κόστος συνοδεύεται η πίστη τους στον Θεάνθρωπο.

Οι αδιάβροχοι