Η νίκη υποκατάστατο της αφασίας

Απόδειξη ανήκεστης παραφροσύνης και παρακμής της σημερινής Ελλάδας αποτελεί η καταπάτηση κάθε έννοιας και αξίας, που ιστορικά χρησιμοποιήθηκαν από δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας μας ως μέσο αντίστασης, ξεσηκωμού, ένωσης και δημιουργίας. Σήμερα αξίες όπως η «κοινωνική δικαιοσύνη», η «ελευθερία», ο «πατριωτισμός», η «εθνική υπερηφάνεια», έχουν χάσει κάθε νόημα, εφόσον ξεστομίζονται από χείλη τυχάρπαστων λαϊκιστών πολιτικάντιδων ή αναπαράγονται με κακόγουστα σπρέυ σε πανό και πλακάτ γραφικών νοσταλγών αποτυχημένων θεωριών του 19ου αιώνα....
Η ανθρωπιστική κρίση που βιώνει η χώρα μας φέρνει όλο και περισσότερους μπροστά στην ανάγκη να απαντήσουν σε ερωτήματα που πριν λίγα χρόνια ήταν μόνο υπόθεση λίγων, κυρίως ιστορικών, πολιτικών και ίσως και κάποιων ρομαντικών ηλιθίων που πάλευαν απεγνωσμένα να ψάξουν την αλήθεια πίσω απ’ τις κακογραμμένες σελίδες ιστορίας στα σχολεία και τους φανταχτερούς τίτλους των δελτίων των 8.
Γιατί, λοιπόν, βυθιστήκαμε στην παρακμή;
Γιατί έναν ολόκληρο αιώνα μείναμε επιδεικτικά στάσιμοι σε κρίσιμα σημεία της οργάνωσης του κράτους;
Γιατί δώσαμε το δικαίωμα σε αλλεπάλληλους εξουσιαστές (εγχώριους και μη) να ασελγήσουν στην πατρίδα μας;
Kαι τελικά, γιατί ο λαός έμεινε τόσο απελπιστικά άγλωσσος τις τελευταίες δεκαετίες;
Mοιάζει να μην υπάρχει τίποτα στη σημερινή Ελλάδα που να μπορεί να πραγματώσει κοινωνική συνεννόηση και συνοχή. Μια βασική κατευθυντήρια δύναμη η οποία παίρνοντας υπόψιν την κοινή ιστορία, τον κοινό πολιτισμό και την κοινή γλώσσα θα φέρει στην επιφάνεια εκείνες τις απαραίτητες ενστικτώδεις αντιδράσεις που συνήθιζαν να χαρακτηρίζουν το λαό μας τις στιγμές του μαρασμού και της παρακμής στην ιστορία. Ο λόγος; Ξεκινάς να τον αναλύσεις, φαίνεται απλός, τον βλέπεις άλλωστε γραμμένο συνεχώς σε άρθρα «έγκυρων» αναλυτών, μα μόλις ξεστομίσεις 2 λέξεις, αμέσως αισθάνεσαι ότι είναι περισσότερο πολύπλοκο απ’ όσο επιβάλλεται να παρουσιάζεται.
Η «εξέγερση» έχει γίνει ατομική υπόθεση καθιστώντας τους στόχους διαφορετικούς. Ο ηγέτης που μας έλαχε τούτες τις ώρες φαντάζει ανήμπορος να ανταποκριθεί. «Ορθόν ουν είναι χρή, ουχί ορθούμενον» (Πρέπει να είσαι όρθιος, όχι να σε κρατάνε όρθιο. Μάρκος Αυρήλιος). Η καθαρή και απροκατάληπτη κρίση εύκολα οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο σημερινός πρωθυπουργός βρίσκεται εντελώς συμπτωματικά στο τιμόνι. Κάποιοι το ονόμασαν οργή, άλλοι αηδία, άλλοι αγανάκτηση. Όπως και να ονομάζεται δεν παύει να έχει φέρει στην εξουσία έναν άνθρωπο που προέρχεται απ’ το βαθύ παρελθόν όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την πολιτική. Πολιτική γι αυτό το παρελθόν σημαίνει φανατισμός, χειραγώγηση, προκατάληψη, ιδεοληψία. Μαρξιστικός και καπιταλιστικός φανατισμός και ιδεοληψία έχουν κατά κράτος επικρατήσει της ευφυίας, της κριτικής ικανότητας και της καθαρότητας της σκέψης στην πατρίδα μας τον τελευταίο αιώνα.
Αλλεπάλληλες θυσίες στο βωμό της μικροπολιτικής. Μια λογική που πολύ γρήγορα και με χαρακτηριστική άνεση μεταβιβάστηκε σε όλη την αποβλακωμένη κοινωνία μην αφήνοντας περιθώρια αντίδρασης. Πως αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί η επί δεκαετίες παντελής αδυναμία αναγνώρισης στον αντίπαλο μιας σωστής τακτικής, μιας σωστής κατεύθυνσης, μιας σωστής ιδέας. Ό,τι πρότειναν οι άλλοι ήταν πάντα στραβό, έκρυβε ιδιοτέλεια, ό,τι εμείς καθαρό, τίμιο, ιδιοφυές!
Η δύναμη που θα μας δώσει ελπίδα για τη συνέχεια είναι προφανές ότι δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Η αδράνεια της κοινωνίας και οι φανταστικοί σωτήρες της δεν της επιτρέπουν ούτε καν να παλέψει για να αναστηθεί κι έτσι προς το παρόν πέφτει αμαχητί. Είναι η μοίρα των αγνών ηγετών, όμως.  Αυτών που πέφτουν στη μάχη μόνο όταν ξέρουν ότι θα θυσιαστούν.

ΥΓ. "H επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο, μια βολεμένη κι ευφυής δικαιολογία, διατηρούμε την εσώτερη τη βρώμα μας, με επαναστατική φρασεολογία". 

Ν. Άσιμος

Ας Μιλήσουμε Επιτέλους