Από την άλλη πλευρά, η λογική του κρατικοδίαιτου – πελατειακού ελληνικού συστήματος είναι κι αυτή επίσης απλή:
Διατηρώ ή και αυξάνω τα δημόσια έξοδα εισπράττοντας λιγότερα. Τη διαφορά τη βρίσκω από δανεικά. Αλλά δανεικά δεν μπορούν πλέον να βρεθούν.
Τις δύο αυτές λογικές τις γεφυρώνει το μνημόνιο. Δηλαδή δανεικά με αντάλλαγμα τη λήψη μέτρων που, δυστυχώς για όλους μας, μειώνουν τα έξοδα και αυξάνουν τις εισπράξεις - φόρους.
Επειδή όμως το ελληνικό πολιτικοοικονομικό σύστημα είναι, όπως είπαμε, πελατειακό και κρατικοδίαιτο, δεν έχει βέβαια πρόβλημα με το μνημόνιο γενικά, αλλά μάχεται λυσσαλέα ειδικά για να διατηρήσει αλώβητα τα δημόσια έξοδα και τα κομματικά - συντεχνιακά συμφέροντα, κάτι που οδηγεί μοιραία στην αύξηση των εισπράξεων - φόρων. Αυτή η πρακτική όμως είναι αδιέξοδη και σκοτώνει την πραγματική οικονομία...
Η λύση στο αδιέξοδο αυτό είναι κι αυτή επίσης απλή: Μείωση στο ελάχιστο αναγκαίο των δημοσίων εξόδων (αυτό δεν συμφέρει το πελατειακό πολιτικό σύστημα) και χρηματοδότηση της κοινωνικής βάσης με ταυτόχρονη άρση των γραφειοκρατικών εμποδίων και μείωση της φορολογίας για γρήγορη και στέρεη οικονομική ανάπτυξη από τα κάτω.
Εδώ όμως στέκεται εμπόδιο η κρατικοδίαιτη ελληνική ολιγαρχία, η οποία δεν διανοείται με τίποτα (και αυτό είναι απόλυτα φυσικό για την ίδια) να χάσει πλούτο και ισχύ προς όφελος των υπόλοιπων κοινωνικών τάξεων. Και επειδή αυτή η ολιγαρχία κατέχει όλη την εξουσία και ελέγχει τη ροή του χρήματος, τα πράγματα έχουν σκαλώσει και οδηγούμαστε στην παρακμή.
Από αυτή την πορεία προς την παρακμή μπορούμε να ξεφύγουμε μόνο με ανατροπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου