Πράγματι μπλέξαμε με μια ομάδα ανομοιογενών, πολιτικά, ανθρώπων που οι καταστάσεις την έφεραν στην εξουσία την πιο δύσκολη στιγμή. Καλύτερα, η πιο δύσκολη στιγμή ανέδειξε την ανεπάρκεια και τη διαφθορά του παλιού πολιτικού προσωπικού και οι πολίτες αναζήτησαν εναλλακτική λύση. Η μόνη που υπήρχε ήταν αυτή που κατήγαγε μεγάλη νίκη στις τελευταίες εκλογές και τη διαχειρίστηκε όπως ένας φοιτητικός σύλλογος. Αυτό που παρακολουθήσαμε τους τελευταίους έξη μήνες ήταν ένα θέατρο του παραλόγου. Από τη βουλή μέχρι το υπουργείο οικονομικών, άνθρωποι με λυμένα τα προβλήματα επιβίωσης εξήντλησαν τις δυνατότητες τους σε ένα παιχνίδι λαϊκισμού με στόχο την πολιτική καταγραφή τους στη συνείδηση της κοινωνίας και την επιβίωσή τους στο πολιτικό σκηνικό...
Και εκεί που οι πολίτες ανέμεναν κάποιου είδους ανακούφιση της αγωνίας τους για επιβίωση, είδαν, με μεγάλη απογοήτευση, μιαν αμετροέπεια και έναν λαϊκισμό εξίσου επικίνδυνο, αν όχι χειρότερο λόγω αριστερού άλλοθι, του παρελθόντος. Εκείνο που, προς τα παρόν, δεν νεκραναστένει τα φαντάσματα του παρελθόντος είναι η βαθιά πεποίθηση της ελληνικής κοινωνίας για την ανικανότητά τους να διαχειριστούν την κρίση και η ελπίδα, ακόμη, που καταφέρνει και συντηρεί ο κ. Τσίπρας. Μέχρι πότε, όμως;
Τελικά, ο Συριζα δεν ήταν παρά ένα αμάλγαμα κινήσεων και αριστερών σεχτών, με πολύ αντιφατικά και αντικρουόμενα ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά που επεδίωξε την εξουσία είτε λόγω άγνοιας κινδύνου, είτε, διότι κάποιοι είχαν την εντύπωση πως θα μπορούσαν να αρχίσουν τη σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά, οι ομάδες αυτές είναι αδύνατον να συνυπάρξουν όταν ασκούν εξουσία. Η αντίθεσή τους προς τον κ. Τσίπρα είναι μόνον η αρχή.
ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ
Ο πρωθυπουργός αντιλήφθηκε πως για να μπορέσει να κυβερνήσει δεν έχει άλλο δρόμο παρά τη σύγκρουση με τις τάσεις του κόμματός του που παραμένουν ιδεοληπτικές διότι δεν έχουν τίποτε να χάσουν. Του το είπαν, άλλωστε: χρεώσου εσύ τα μέτρα με τα κόμματα της αντιπολίτευσης και άφησε εμάς να διαφωνούμε. Και να παραμείνουμε όλοι μαζί στην εξουσία για να απολαμβάνουμε τα αγαθά της. Ο απόλυτος οπορτουνισμός. Είναι αυτό πολιτική ηθική και, μάλιστα, αριστεράς;
Ο κ. Τσίπρας δεν έχει άλλη επιλογή παρά τη διάσπαση του κόμματός του. Όχι τη μετάλλαξη. Η μετάλλαξη προϋποθέτει κομματική πλειοψηφία, την οποία, μάλλον, στερείται αυτήν τη στιγμή και γι αυτό προτείνει να ανοίξουν οι κομματικές διαδικασίες και να υπάρξει προσφυγή στην κοινωνία που ανέδειξε το κόμμα του στην εξουσία.
Εκεί που θα έπρεπε να επιταχυνθούν οι διεργασίες για την αντιμετώπιση των πολλών προβλημάτων της χώρας, παρακολουθούμε μιαν κομματική εσωστρέφεια και ανάλωση δυνάμεων σε επουσιώδη. Διότι, μπροστά στα τεράστια προβλήματα της κοινωνίας οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις του κυβερνώντος κόμματος είναι, πράγματι, επουσιώδεις.
Το αντιλήφθηκε και, μάλλον, προς τα εκεί ωθεί τις εξελίξεις. Δεν ενδιαφέρει, επίσης την κοινωνία ο φόβος της αντιπολίτευσης για τις εκλογές. Οι εκλογές είναι, επίσης αναγκαίες για να ξεκαθαρίσει το πολιτικό σκηνικό και να υπάρξει πραγματική, και όχι ψευδής, καταγραφή των πολιτικών δυνάμεων. Διότι σε επίπεδο δημόσιας αντιπαράθεσης γίνεται πολύς λόγος για το 62% του ελληνικού λαού που, δήθεν, θέλει την έξοδο από το ευρώ. Ενώ, είναι περισσότερο από σαφές, ότι το δίλημμα ήταν διαφορετικό. Ο κ. Τσίπρας πληρώνει στο σημείο αυτό τον δικό του λαϊκισμό και προσπαθεί, χωρίς επιτυχία, να πείσει, ακόμη και σήμερα, ότι είχε δίκαιο.
ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ
Εκείνο, όμως που προκάλεσε «σοκ» στην ελληνική κοινή γνώμη ήταν οι ασταμάτητες αποκαλύψεις του κ. Βαρουφάκη για το παρασκήνιο των χαμένων έξη μηνών και τις προετοιμασίες για την έξοδο από το ευρώ. Μας δημιούργησαν κλίμα «πολεμικού κομμουνισμού».
Ο εξωτερικός και ο εμφύλιος πόλεμος, στην επαναστατική Ρωσία, έφεραν μια σημαντική πτώση της γεωργικής παραγωγής που σήμαινε ότι ο λιμός απειλούσε τον πληθυσμό των αστικών κέντρων.
Στα μέτρα που πήρε το επαναστατικό καθεστώς, ήταν να θεωρήσει όλη τη χώρα σαν ένα «πολιορκημένο φρούριο», κατά την ορολογία του Τρότσκυ.
Όλες οι βιομηχανικές επιχειρήσεις έπαψαν να αποτελούν ανεξάρτητες μονάδες και ετέθησαν υπο τις διαταγές του Ανωτάτου Οικονομικού Συμβουλίου. Όλες οι κεντρικές διευθύνσεις έδρευαν στη Μόσχα και από εκεί κανόνιζαν την παραγωγή του κάθε εργοστασίου.
Ο «πολεμικός κομμουνισμός» σήμαινε την εξαφάνιση της ελεύθερης κυκλοφορίας των αγαθών ανάμεσα στην ύπαιθρο και τις πόλεις. Τη θέση της την πήρε ο καταναγκασμός.
Αποσπάσματα του Κόκκινου Στρατού και της Τσέκας εισέβαλαν κυριολεκτικά στα χωριά και ανάγκαζαν τους χωριάτες να παραδώσουν το «περίσσευμα» (τρόπος του λέγειν) της παραγωγής τους.
Η επιχείρηση απέτυχε και η επανάσταση οδηγήθηκε στη γνωστή ΝΕΠ, Νέα Οικονομική Πολιτική, τη μικτή, δηλαδή, οικονομία.
Εκεί, τουλάχιστον, είχαμε να κάνουμε με μια επανάσταση. Εδώ;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΓΙΝΕ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ
Τελικά, εκείνο που έμεινε από όλη αυτήν την πολυέξοδη σπατάλη των τελευταίων έξη μηνών είναι αυτό που όλα τα κυβερνητικά στελέχη προβάλλουν: κατέδειξαν το αυταρχικό Γερμανικό πρόσωπο της Ευρώπης. Αυτή ήταν η φιλοδοξία τους; Γι αυτό τους εμπιστεύτηκε ο ελληνικός λαός την εξουσία και όχι για να αντιμετωπίσουν τα οξύτατα προβλήματά του;
Αυτό το απεχθές γερμανικό πρόσωπο, πράγματι καταδείχθηκε. Και, σε επίπεδο συμβόλων, εστιάζεται στο πρόσωπο του κ. Σόϊμπλε. Οι απόψεις του για τη Ευρώπη είναι ότι χειρότερο θα μπορούσε να υπάρχει αυτήν την κρίσιμη στιγμή στη γηραιά ήπειρο. Με δύο λόγια, ο κ. Σόϊμπλε και όσοι του συμπαραστέκονται, υποστηρίζει μια Γερμανική Ευρώπη σε αντίθεση μιας Ευρωπαϊκής Γερμανίας. Το διαχρονικό δίλημμα απαντήθηκε με τη χειρότερη εκδοχή του. Η Ευρώπη αυτήν τη στιγμή υφίσταται για να ικανοποιεί τα γερμανικά συμφέροντα. Και αυτή η αντίληψη δεν είναι μόνο του κ. Σόιμπλε. Είναι αντίληψη, προφανώς, του γερμανικού κεφαλαίου που θέλει την Ευρώπη ως ενιαίο οικονομικό χώρο για τα προϊόντα του.
Αυτή η Ευρώπη, όμως, δεν πρόκειται να έχει μακρύ μέλλον. Διότι Η Ευρώπη δημιουργήθηκε, μεταξύ των άλλων, για να μπορεί η Γερμανία να αυτοδεσμεύεται σε μια ειρηνική συμβίωση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η Γερμανική Ευρώπη του Σόϊμπλε είναι η Γερμανική κυριαρχία χωρίς την χρησιμοποίηση τανκς.
Τα λέει καλύτερα ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, ο κ. Γιόσκα Φίσερ:
Κατά τη διάρκεια της μεγάλης νύχτας των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα στις 12 και 13 Ιουλίου, κάτι θεμελιώδες σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ενωση ράγισε. Από τότε οι Ευρωπαίοι ζουν σε ένα διαφορετικό είδος Ευρωπαϊκής Ενωσης.
… Αυτό που άλλαξε εκείνη τη νύχτα ήταν η ίδια η Γερμανία έτσι όπως τη γνώριζαν οι Ευρωπαίοι από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έπειτα.
…Το ζήτημα ήταν θεμελιώδες: ο υπουργός Οικονομικών της Μέρκελ ήθελε να εξαναγκάσει ένα μέλος της ευρωζώνης να την εγκαταλείψει «οικειοθελώς» ασκώντας αφόρητη πίεση. Η Ελλάδα θα έπρεπε είτε να φύγει (με πλήρη επίγνωση των καταστροφικών συνεπειών για την ίδια και την Ευρώπη) ή να αποδεχθεί ένα πρόγραμμα που την καθιστά ουσιαστικά ευρωπαϊκό προτεκτοράτο χωρίς καμία ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας της. Η Ελλάδα υπόκειται τώρα σε μια θεραπεία περαιτέρω λιτότητας η οποία ούτε στο παρελθόν είχε αποδώσει, και η οποία είχε εφαρμοστεί αποκλειστικά για να ανταποκριθεί στις εσωτερικές πολιτικές ανάγκες της Γερμανίας.
… Αυτό που ανησυχεί την Ευρώπη είναι το ότι από τώρα και στο εξής η Γερμανία θα ακολουθεί πρωτίστως τα εθνικά της συμφέροντα, όπως και όλοι οι άλλοι», καταλήγει ο κ. Φίσερ. Και έχει δίκαιο.
Αυτό δεν είναι Ένωση ισότιμων χωρών αλλά Γερμανική κυριαρχία. Ούτε η Γαλλία, ούτε η Ιταλία, ούτε και άλλες χώρες το επιθυμούν. Γι αυτό, στο βάθος του ορίζοντα υπάρχει η διάσπαση αν η Γερμανία δεν αλλάξει πολιτική.
Αυτό, όμως, δεν πρέπει να μας ικανοποιεί.
Η Ελλάδα θεσμικά βρίσκεται σε υπανάπτυκτο επίπεδο και αν κάτι λειτουργεί σήμερα οφείλεται στις αυστηρές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει στο πλαίσιο της Ε.Ε.
Αλλά, πιο σημαντικός είναι ο ασταθής γεωπολιτικός της χώρος και η αδυναμία της να προβάλει σκληρή ισχύ (hard power) σε μια περιοχή που εμφανίστηκαν πολλοί και σημαντικοί περιφερειακοί παίκτες.
Η συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, μάλιστα, στην ευρωζώνη, αυξάνει την μαλακή ισχύ της (soft power). Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για την ασφάλειά της, την οποία κάποιοι στο κυβερνών κόμμα αναζήτησαν, μαζί με την οικονομική βοήθεια στα φοιτητικά τους όνειρα. Η πραγματικότητα, όμως, δεν είναι ονειρική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου