επιλέχθηκαν όπως και της Μπόκα, απλά το πρώτο καράβι που μπήκε στο λιμάνι του Μοντεβιδέο είχε ιταλική σημαία. Για αρκετά χρόνια ήταν σημαντικός σύλλογος με πολύ κόσμο και θεωρήθηκε ως η τρίτη μεγάλη ομάδα της χώρας. Εδώ και πολύ καιρό όμως ψυχορραγεί μεταξύ Α” και Β” εθνικής αντιμετωπίζοντας μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Την περσινή σεζόν τερμάτισε 16η και τελευταία και υποβιβάστηκε στη 2η κατηγορία.
Το καλοκαίρι ήταν δραματικό για τους παίκτες και τους οπαδούς τής Ράμπλα. Οι πρώτες προπονήσεις έγιναν σε έναν στρατώνα, η ομάδα δεν είχε φανέλες και έπαιζε με αυτές των παιδικών και εφηβικών τμημάτων, οι παίκτες φορούσαν τρύπιες κάλτσες, δεν υπήρχε φυσιοθεραπευτής, δεν υπήρχε δεύτερος τερματοφύλακας, δεν υπήρχε τίποτα. Οι παίκτες υπέγραψαν… στα λόγια και συμφώνησαν με βάση τις υποσχέσεις ότι θα έρθουν… επενδυτές από την Αργεντινή. Οι επενδυτές δεν ήρθαν ποτέ, η ομάδα πάσχιζε να καταθέσει τα συμβόλαια στην ομοσπονδία, αλλά λεφτά δεν υπήρχαν. Η διοίκηση έπρεπε να δώσει 200 χιλιάδες για κάποια χρέη ώστε να πάρει έγκριση για να αγωνιστεί στο πρωτάθλημα. Με τις μέρες να περνάνε το φάσμα του υποβιβασμού στη Γ” εθνική μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Οι οπαδοί πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, έκαναν έρανο, μάζεψαν τα χρήματα, κάποιοι παίκτες και ο προπονητής δέχθηκαν μειώσεις, ενώ το ρόστερ έμεινε λειψό, αφού από τους 26 έμειναν στο τέλος 15 ποδοσφαιριστές. Οι τελευταίοι παίκτες υπέγραψαν συμβόλαια 10 λεπτά πριν λήξει η προθεσμία στα μεσάνυχτα (ακόμα και με αυτά τα προβλήματα η Ράμπλα Τζούνιορς φάνηκε πιο οργανωμένη από τη Ρεάλ Μαδρίτης) και το πρωτάθλημα ξεκίνησε.
Γήπεδο με θέα
Τα προβλήματα δεν λύθηκαν, χρήματα δεν υπήρχαν. Ο κόουτς Γκραμπριέλ Ανιόν ό,τι χρήματα έπαιρνε τα έδινε στον αρχηγό για να τα μοιραστούν οι παίκτες. Ο ίδιος δούλευε τζάμπα. Ο κόσμος στήριζε όπως μπορούσε. Άλλος κούρευε το γκαζόν, άλλος μάζευε τρόφιμα. Οι παίκτες φυσικά έκαναν κι άλλες δουλειές. Ένας δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων, άλλος έχει μπακάλικο, ένας τρίτος κάνει τον γυμναστή σε οίκο ευγηρίας.
Το σύστημα της Β” Εθνικής της Ουρουγουάης είναι όπως κάποιος θα περίμενε αρκετά γραφικό, τόσο ώστε να κάνουμε μια αναφορά σε αυτό. Οι ομάδες είναι 15 (ναι μονός αριθμός) και χωρίζονται σε δύο ομίλους. Παίζουν μονά παιχνίδια μεταξύ τους και στο τέλος βγαίνει μια βαθμολογία. Οι πρώτοι των ομίλων παίζουν μεταξύ τους έναν διπλό τελικό για να βγει ο πρωταθλητής του πρώτου γύρου. Μετά για να δώσουμε ποικιλία παίζουμε όλοι μαζί (και οι 15) σε έναν δεύτερο γύρο με μονούς αγώνες (όσοι έπαιξαν στον πρώτο γύρο παίζουν τώρα στην έδρα του άλλου). Τελικά βγαίνει μια συνολική βαθμολογία (και από τους δύο γύρους) και οι τρεις πρώτοι ανεβαίνουν. Για κάποιον λόγο που δεν έχω καταλάβει, ο 2ος και ο 3ος κερδίζουν τα ονόματα Ghiggia και Galeano. Ο πρώτος δεν παίρνει τιμητικό όνομα για κάποιον εξίσου περίεργο λόγο. «Μα καλά (θα πει κάποιος αθώος), τότε γιατί παίξαμε τελικό στον πρώτο γύρο αφού ανεβαίνουν από συνολική βαθμολογία;» Η απάντηση είναι τρομερά απλή. Αν στην τελική βαθμολογία, δεν βρίσκεται στις τρεις πρώτες θέσεις ο νικητής του πρώτου γύρου, τότε έχει δικαίωμα να καλέσει σε μονομαχία παίζει μπαράζ με τον τρίτο της τελικής βαθμολογίας σε διπλούς αγώνες.
Η Ράμπλα Τζούνιορς βγήκε πρώτη στη βαθμολογία στον δικό της όμιλο, αλλά ισοβάθμησε με την Μιραμάρ. Έπαιξε έτσι λοιπόν ένα μπαράζ στο οποίο κέρδισε με 3-0 και προχώρησε στον διπλό τελικό. Στον πρώτο αγώνα χρειάστηκε να ταξιδέψει στην έδρα της Σέρο Λάργκο, στην πόλη Μέλο 388 χιλιόμετρα μακριά, κοντά στα σύνορα με τη Βραζιλία. Χρήματα δεν υπήρχαν για να γίνει το ταξίδι. Λίγες μέρες πριν οι παίκτες δεν κατέβηκαν να προπονηθούν γιατί δεν άντεχαν να είναι άλλο απλήρωτοι. Απείλησαν να μην κατέβουν στο παιχνίδι. Και πάλι ο κόσμος της ομάδας έδωσε τον οβολό του, μάζεψε το ποσό και η Ράμπλα ταξίδεψε. Πήρε το εκτός έδρας 2-2 και ετοιμάστηκε για τον επαναληπτικό.
Το Εστάδιο Ολίμπικο ντε Μοντεβιδέο μπορεί να έχει πιασάρικο όνομα, αλλά είναι ένα γήπεδο μόλις έξι χιλιάδων θεατών που από την μία δεν έχει εξέδρες γιατί βρίσκεται το δέλτα του ποταμού Ρίο ντε λα Πλάτα. Το όμορφο όνειρο της κατάκτησης του πρωταθλήματος (δίνεται κούπα στο τέλος και θεωρείται πρωταθλητής ο νικητής, άλλο που μπορεί να μην ανέβει στο τέλος) έμοιασε να σβήνει νωρίς για τους απλήρωτους και ταλαιπωρημένους παίκτες και οπαδούς της Ράμπλα. Στο 22′ το σκορ ήταν στο 0-2, οι γηπεδούχοι μείωσαν στο 1-2, αλλά τελικά το πρώτο ημίχρονο έληξε με το καταδικαστικό 1-4. Κάποιοι οπαδοί αποχώρησαν απογοητευμένοι. Στο 51′ οι ομάδες έμειναν με δέκα παίκτες μετά από διπλή αποβολή. Κι όμως, αυτή η ομάδα που αρχές Σεπτεμβρίου έμοιαζε φαβορί για υποβιβασμό στη Γ” Εθνική, βρήκε και πάλι τα ψυχικά αποθέματα. Με γκολ στο 78′, στο 80′ πλησίασε στο γκολ. Η γκαντεμιά ξαναχτύπησε όταν ο Μαουρίσιο Φελίπε χτύπησε άσχημα, σπάζοντας το πόδι του. Η Ράμπλα έπαιξε τα τελευταία λεπτά με 9 παίκτες αφού δεν είχε άλλη αλλαγή και όμως στο 90′ κατάφερε να ισοφαρίσει σε 4-4 εν μέσω αποθέωσης. Ο τελικός πήγε στην παράταση και η λύτρωση ήρθε με ένα αλήτικο, νοτιαμερικάνικο γκολ από έναν μαλλιά με το νούμερο 10 που μοιάζει σαν κλώνος του Λόκο Αμπρέου και του Αντώνη Σαπουντζή. Το παιχνίδι έληξε 5-4, η Ράμπλα Τζούνιορς κατέκτησε ένα πρωτάθλημα, αλλά ο Γολγοθάς της συνεχίζεται καθώς ούτε την άνοδο έχει εξασφαλίσει, ούτε τα οικονομικά της προβλήματα έλυσε. Απέδειξε όμως, ότι ακόμα και τώρα, σε κάποια μέρη του κόσμου το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να μας δίνει τέτοιες ρομαντικές ιστορίες.
ΥΓ. Ευχαριστούμε πολύ τον αναγνώστη που μας ενημέρωσε για την είδηση.
Τα προβλήματα δεν λύθηκαν, χρήματα δεν υπήρχαν. Ο κόουτς Γκραμπριέλ Ανιόν ό,τι χρήματα έπαιρνε τα έδινε στον αρχηγό για να τα μοιραστούν οι παίκτες. Ο ίδιος δούλευε τζάμπα. Ο κόσμος στήριζε όπως μπορούσε. Άλλος κούρευε το γκαζόν, άλλος μάζευε τρόφιμα. Οι παίκτες φυσικά έκαναν κι άλλες δουλειές. Ένας δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων, άλλος έχει μπακάλικο, ένας τρίτος κάνει τον γυμναστή σε οίκο ευγηρίας.
Το σύστημα της Β” Εθνικής της Ουρουγουάης είναι όπως κάποιος θα περίμενε αρκετά γραφικό, τόσο ώστε να κάνουμε μια αναφορά σε αυτό. Οι ομάδες είναι 15 (ναι μονός αριθμός) και χωρίζονται σε δύο ομίλους. Παίζουν μονά παιχνίδια μεταξύ τους και στο τέλος βγαίνει μια βαθμολογία. Οι πρώτοι των ομίλων παίζουν μεταξύ τους έναν διπλό τελικό για να βγει ο πρωταθλητής του πρώτου γύρου. Μετά για να δώσουμε ποικιλία παίζουμε όλοι μαζί (και οι 15) σε έναν δεύτερο γύρο με μονούς αγώνες (όσοι έπαιξαν στον πρώτο γύρο παίζουν τώρα στην έδρα του άλλου). Τελικά βγαίνει μια συνολική βαθμολογία (και από τους δύο γύρους) και οι τρεις πρώτοι ανεβαίνουν. Για κάποιον λόγο που δεν έχω καταλάβει, ο 2ος και ο 3ος κερδίζουν τα ονόματα Ghiggia και Galeano. Ο πρώτος δεν παίρνει τιμητικό όνομα για κάποιον εξίσου περίεργο λόγο. «Μα καλά (θα πει κάποιος αθώος), τότε γιατί παίξαμε τελικό στον πρώτο γύρο αφού ανεβαίνουν από συνολική βαθμολογία;» Η απάντηση είναι τρομερά απλή. Αν στην τελική βαθμολογία, δεν βρίσκεται στις τρεις πρώτες θέσεις ο νικητής του πρώτου γύρου, τότε έχει δικαίωμα να καλέσει σε μονομαχία παίζει μπαράζ με τον τρίτο της τελικής βαθμολογίας σε διπλούς αγώνες.
Η Ράμπλα Τζούνιορς βγήκε πρώτη στη βαθμολογία στον δικό της όμιλο, αλλά ισοβάθμησε με την Μιραμάρ. Έπαιξε έτσι λοιπόν ένα μπαράζ στο οποίο κέρδισε με 3-0 και προχώρησε στον διπλό τελικό. Στον πρώτο αγώνα χρειάστηκε να ταξιδέψει στην έδρα της Σέρο Λάργκο, στην πόλη Μέλο 388 χιλιόμετρα μακριά, κοντά στα σύνορα με τη Βραζιλία. Χρήματα δεν υπήρχαν για να γίνει το ταξίδι. Λίγες μέρες πριν οι παίκτες δεν κατέβηκαν να προπονηθούν γιατί δεν άντεχαν να είναι άλλο απλήρωτοι. Απείλησαν να μην κατέβουν στο παιχνίδι. Και πάλι ο κόσμος της ομάδας έδωσε τον οβολό του, μάζεψε το ποσό και η Ράμπλα ταξίδεψε. Πήρε το εκτός έδρας 2-2 και ετοιμάστηκε για τον επαναληπτικό.
Το Εστάδιο Ολίμπικο ντε Μοντεβιδέο μπορεί να έχει πιασάρικο όνομα, αλλά είναι ένα γήπεδο μόλις έξι χιλιάδων θεατών που από την μία δεν έχει εξέδρες γιατί βρίσκεται το δέλτα του ποταμού Ρίο ντε λα Πλάτα. Το όμορφο όνειρο της κατάκτησης του πρωταθλήματος (δίνεται κούπα στο τέλος και θεωρείται πρωταθλητής ο νικητής, άλλο που μπορεί να μην ανέβει στο τέλος) έμοιασε να σβήνει νωρίς για τους απλήρωτους και ταλαιπωρημένους παίκτες και οπαδούς της Ράμπλα. Στο 22′ το σκορ ήταν στο 0-2, οι γηπεδούχοι μείωσαν στο 1-2, αλλά τελικά το πρώτο ημίχρονο έληξε με το καταδικαστικό 1-4. Κάποιοι οπαδοί αποχώρησαν απογοητευμένοι. Στο 51′ οι ομάδες έμειναν με δέκα παίκτες μετά από διπλή αποβολή. Κι όμως, αυτή η ομάδα που αρχές Σεπτεμβρίου έμοιαζε φαβορί για υποβιβασμό στη Γ” Εθνική, βρήκε και πάλι τα ψυχικά αποθέματα. Με γκολ στο 78′, στο 80′ πλησίασε στο γκολ. Η γκαντεμιά ξαναχτύπησε όταν ο Μαουρίσιο Φελίπε χτύπησε άσχημα, σπάζοντας το πόδι του. Η Ράμπλα έπαιξε τα τελευταία λεπτά με 9 παίκτες αφού δεν είχε άλλη αλλαγή και όμως στο 90′ κατάφερε να ισοφαρίσει σε 4-4 εν μέσω αποθέωσης. Ο τελικός πήγε στην παράταση και η λύτρωση ήρθε με ένα αλήτικο, νοτιαμερικάνικο γκολ από έναν μαλλιά με το νούμερο 10 που μοιάζει σαν κλώνος του Λόκο Αμπρέου και του Αντώνη Σαπουντζή. Το παιχνίδι έληξε 5-4, η Ράμπλα Τζούνιορς κατέκτησε ένα πρωτάθλημα, αλλά ο Γολγοθάς της συνεχίζεται καθώς ούτε την άνοδο έχει εξασφαλίσει, ούτε τα οικονομικά της προβλήματα έλυσε. Απέδειξε όμως, ότι ακόμα και τώρα, σε κάποια μέρη του κόσμου το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να μας δίνει τέτοιες ρομαντικές ιστορίες.
ΥΓ. Ευχαριστούμε πολύ τον αναγνώστη που μας ενημέρωσε για την είδηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου