Στη Μονή στη Παναγία τη Δροσιανή (που τότε ήταν ενοριακός ναός της Μονής) γάμος τελείτε την 16η Αυγούστου 1717 και παράνυφος ήταν ο Χρήστος Πολίτης, νέος 25 χρονών από το Χαλκί, γιος του Ιωάννου Πολίτη ή Πολιτιγιάννη. Ο Πολιτογιάννης είχε εργασθεί επί πολλά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη όπου είχε αποκτήσει σημαντικό χρηματικό ποσό και όταν επέστρεψε στη Νάξο άνοιξε εμπορικό κατάστημα στο Χαλκί μαζί με...
τους τρεις γιούς τους.
Ένας από αυτούς είναι και ο Χρήστος που αναφέρεται παραπάνω ο οποίος εκείνη τη μέρα στη Δροσιανή είδε την ανιψιά του ιερέα Ιωάννη Κουμερτά τη Σοφία Μερμετάκη, νέα 16 ετών ορφανή. Την ίδια μέρα της γνωριμίας τους οι δύο νέοι έδωσαν υπόσχεση γάμου και κανόνισαν ημέρα σύναψης αρραβώνα στη Μονή. Πολλές νέες με προίκα από το Χαλκί είχαν ζητήσει τον Χρήστο και η είδηση των αρραβώνων του με μια φτωχή ορφανή έπεσε σαν βόμβα. Συμβουλές και διαβουλές καλοθελητών έλαβαν χώρα και διάφορα μέσα τέθηκαν σε ενέργεια για να ματαιώσουν αυτό το συνοικέσιο.
Ο Χρήστος είχε αφοσιωθεί στη μνηστή του ενώ ο πατέρας και τα αδέρφια του καθημερινώς άκουγαν τις ραδιουργίες ενάντια στο κορίτσι. Η ενεργητικότητα των καλοθελητών ήταν τέτοια που έπεισε τους οικείους του Χρήστου και κυρίως τον πατέρα του να μη θέλουν το γάμο αυτό. Μέσα στο σπίτι του Πολιτογιάννη έλαβαν χώρα σκηνές ζωηρές για να πεισθεί τελικά ο Χρήστος να ματαιώσει τον γάμο.
Η Σοφία ήρθε σε μεγάλη στεναχώρια και κλείστηκε στο σπίτι να παρακαλεί το θάνατο της. Ο ιερέας θείος της, οι λοιποί συγγενείς ορεινοί αλλά και οι συγχωριανοί της που την αγαπούσαν εξαιτίας της ορφάνιας της ερχόταν καθημερινά σε σύγκρουση με τους Χαλκιώτες.
Την νύχτα της 6ης Ιουλίου του 1718 άνθρωποι κακοποιοί έρριψαν ψόφιο ζώο στο πηγάδι της Μονής. Οι Μονιάτες που βρισκόταν κοντά την ώρα εκείνη, τους συνέλαβαν, τους εξακόντισαν και τους άφησαν να φύγουν αφού πρώτα ομολόγησαν πως ήταν βαλτοί από τους Πολιτογιάννηδες. Την άλλη μέρα το χωριό ήταν ανάστατο. Απεφασίσθη αμέσως εκδίκηση εναντίον των Πολιτογιάννηδών τόσο για το ζήτημα της αθέτησης του γάμου όσο και για τη μόλυνση του πηγαδιού.
Έτσι την χαραυγή της 8ης Ιουλίου ήταν έτοιμοι για την εκστρατεία και πριν την ανατολή βρέθηκαν ένοπλοι σε διάφορα σημεία γύρω από το Χαλκί έτοιμοι να εισέλθουν στο χωριό να χτυπήσουν τους Πολιτογιάννηδες. Οι Χαλκιώτες βρισκόμενοι εξ απροόπτου άρχισαν να χτυπούν τις καμπάνες της Πρωτόθρονης καλούντες σε συναγερμό. Η σύρραξή ήταν επί θύρας.
Στο μεταξύ ο θείος της Σοφίας ο ιερέας Κουμερτάς είχε προλάβει και ειδοποίησε τον μητροπολίτη τον Κύριλλο για την προετοιμαζόμενη εκστρατεία. Την ώρα λοιπόν που κτυπούσαν οι καμπάνες και ήταν έτοιμοι οι Μονιάτες να επιτεθούν κατέφθασε ο μητροπολίτης με τη συνοδεία του. Ο μητροπολίτης ζήτησε ενημέρωση για το όλο ζήτημα και αφού πείστηκε πως το δίκαιο είναι με το μέρος των Μονιατών κάλεσε κοντά του τον Χρήστο να του μιλήσει.
Είπε στον Χρήστο: ‘’άκουσε παιδί μου, βλέπεις το κακό που έγινε μέσα σε δύο χωριά, η αφορμή είσαι εσύ και οι δικοί σου, ήρθα να προλάβω την αιματοχυσία. Ή απόψε στεφανώνεσαι το κορίτσι ή αύριο το πρωί στη λειτουργίας αφορίζεσαι εσύ και όλη η οικογένεια σου ‘’.
Ο Χρήστος υποσχέθηκε να πράξει αυτά που είπε ο Κύριλλος και ο πατέρας του έδωσε τη συγκατάθεση του. Έτσι το απόγευμα της ίδιας μέρας τελέστηκαν στη Πρωτόθρονη του Χαλκίου οι γάμοι του με τη Σοφία και η αιματοχυσία απεφεύχθη, η πολιορκία του Χαλκίου λύθηκε, οι Μονιάτες και οι Χαλκιώτες αδελφωμένοι αναχώρησαν για τη Μονή συνοδεύοντες τους νεόνυμφούς.
Γεώργιος Βαρδής / ΦΩΝΗ ΝΑΞΟΥ ΠΑΡΟΥ / 15 Ιουλίου 1934
Επιμέλεια αντιγραφή Ελένη Ι. Σοϊλέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου